en ahlaksızca yanlarına vur bin bir kelepçeyi, sen topluma tutsaksın nihayetinde. gözlerin kendine kör, toplumun susturduğu hiçbir yanın böylesine masum değil, can yakmayı seviyorsun.
elde edemediğin ve elde etmenin hiçbir zaman mümkün olamayacağı şeyler var, benim de öyle. alışmak, kabul etmek değildir, insan kabul etmediği şeylere de alışır. ahlaksızca yanlarını saklama, toplum seni hatırlamayacak çünkü. kaç adamın suratına tokat attığın hiçbir tarih kitabında yer almayacak, kaç adamın teninde boğulduğun hiçbir coğrafya kitabında kalın puntolu önemli bilgi olarak yer almayacak. kendin için yaşa.
bak bana, kaybettim ve kaybetmekten pek çekinmiyorum. seni de kaybedeceğim, sonra senin yerine gelen yeni insanları da... alışmak, kabul etmenin bir parçası değildir. ben buna alıştım fakat kabul etmiyorum.
elimde olsa ne burada yaşarım, ne nefret etmekle uğraşırım. elimde değil, buraya tutsak kaldım, gökyüzü tepeme çöktü çökecek, kötü sonlar beni bekliyor, adım gibi biliyorum. felsefe karın doyurmuyor ve insan psikolojisinden az buçuk anlamak matah bir şey değil. insanların öz niyetini anlamak ve hür iradesine kalsa yapabileceklerini bilmek, insanlardan daha da nefret ettiriyor insanı. bu da tuhaf geliyor mesela bana. kendinden, türünden bu kadar çok nefret edebilen tek canlı insandır zannımca. botanik ya da zooloji bilmiyorum, bu kadarım ben.
karanlıkta ne olduğunu bilmeden karanlıktan korkan insanların, insanları tanımadan, insanlar hakkında fikre varmalarını pek yadırgamıyorum. sadece yorulduğumu hissediyorum.
