Karanlıktaki Mavi (DÜZENLENİYOR)

10."İyi ki"

Selammm benim ballarımm... Nasılsınızzz?

Çok uzatmak istemiyorumm, bu kadar beklediğiniz için de çokkk teşekkür ederimmm. Sizi çokk ama çokk seviyorum.

İyi okumalar diliyor ve kocamannn öpüyorummm...🎀

Bu arada WhatsApp linki var wattpad profilimde gelin birlikte eğlenceli zaman geçirelim. Bol-bol bölümden önce spoiler veriyorum. Çıkınn gelinnnn.

******

"Bazı gerçeklerle yüzleşmek, can acıtsa da, hayatınızı ipten alır..."

Hayatınızın sanki elinizden kayıp gittiği olmuş mudur? Ya da ne bileyim kendinizi hayattan kopmuş hiss ettiniz mi? Ben öyleydim... En kıymetli, en değerli şeyimin elimden alınmış gibi hiss ediyordum.

Küçük çocuğun sevdiği oyuncağını elinden almış gibi... Kırgın, üzgün ve mutsuz. Bir o kadar da hayal kırıklığı...

Belki de, hayat dediğimiz budur. Belki de, düşe kalka büyüyoruz. Her düşüşümüzde olgunlaşıp, her düştüğümüzde aldığımız hayat dersidir. Dere kenarında, ya da uçurum kenarında gibi. Her an düşe bilecek, ama minik bir daldan tutmuş gibi.

Zaten hayat görünmez bir iple bağlı değil midir? Her an her yerden kopa bilecekmiş gibi.

"Kara?" dedim sadece ona bakarak. Yerimde donmuştum. Bin yerimden yeniden bıçaklanmış gibi hiss ediyordum. Nefes alamıyordum.

O ise susuyordu... Sadece susuyordu. Hiç bir şey konuşmuyordu. Gözlerini kağıta dikmiş, öylece bakıyordu.

"Kara... Cevap versene" dedim yine sessizce. Gözlerim dolmuştu, ama ağlamıyordum. Sessizdi. Artık sinirlenmiştim. Hiç bir şey anlamamıştım. Ne demek mezar boştu? Şimdi benim babam... Öldüğünü kabul edemediğim, öldüğünü dilime bile almadığım, alamadığım babam... Ölmemişmidi?

"Hiç bir şey anlamadım, Kara. Lütfen cevap ver bana" dedim. Artık cevap bekliyordum.

"Bilmiyorum" dedi. Tek bir kelime. Bilmiyorum. Ama bizim için o kelime neye bedel anlatamayız.

Araba koltuğunda doğruldum. Karaya baktım. "Bana bak" dedim. Bakmadı. Yine bağırdım. "Bana bak, dedim"

Yüzünü bana taraf tuttu. Gözleri doluydu. Ama asla benim yanımda ağlamayacaktı biliyordum.

"Doğru dürüst cevap verir misin?" onun o halini gördükten sonra durduramadım kendimi. Göz yaşlarım kendini salı verdi.

Sustu. Aslında bunun cevabı belliydi. Ya biri bizimle oyun oynuyordu. Ya da ki... Ya da dilimize bilmek almak istemiyoruz, ama yıllardır kandırılmışız.

Kendimi koltuğa yasladım. Göğsüm sıklaşmaya başladı. Nefes alamadım. Elimi göğsüme götürdüm. Ağlamamak için derin nefes aldım. Ama yapamadım. Derin nefes alarak gözlerimden yaşlar dökülüyordu.

Sanki... Sanki her an kalbim durucakmış gibiydi. Sanki şimdi ölücekmişim gibiydi. Hızlı-hızlı nefes alıyordum. Gözlerimi kapattım. Hiç bir şey görmek, hiç bir şey duymak istemiyordum.

Elini omuzuma koydu. "Çilek, iyi misin?" dedi bana Kara.

Cevap veremedim. Sadece başımı sağa-sola sallayarak ağlıyordum. Aslında ben hiç bir zaman böyle ağlamamıştım. İlk defa yine babam hakkında gerçeği öğrendiğimde böyle ağlamıştım. Yine de... Yine bu yüzden ağlıyordum.