Het zat hem niet lekker. Ze deed eigennaaardig. De hele dag al. Ondanks de drukke werkdag zat ze aan haar telefoon gekluisterd. Ze leek konstant berichtjes te typen en tjekte haar telefoon net iets te vaak. Rechercheur Wolfs was er niet gerust op. Was Eva, ondanks hun onafgesproken maar unaniem besloten exclusiviteit, toch weer gaan daten?
Eva pakte haar mobil op van het bureau en vanuit zijn ooghoek keek Wolfs toe hoe haar vingers vluchtig over het toetsenbord vlogen. Toen zijn partner een kleine lach rond haar mond kreeg, begon het knagende gevoel in zijn buik te branden. Slikkend keek de brigadier weg en trok zijn ongeruste grote frons terug in de plooi.
Eva ontging alles. Ze grinnikte kort, legde het toestel omgekeerd op het bureaublad en richtte zich weer tot haar werk. Geen verklaring. Geen update. Niets.
5 minuten verstreken. In plaats van het kleine beeldscherm vlogen Eva's vingers nu over het grote toetsenbord van de computer.
"Ben jij al klaar met dat rapport?" Stelde Wolfs na een tijdje. Eva scrolde door het document en knikte vertwijfeld haar hoofd.
"Ja, laatste puntjes op de i." Zei ze. "Jij?" Bij het stellen van de vraag keek ze haar partner opgewekt aan. Wolfs raakte even overdonderd bij het zien van haar stralende schoonheid en kreeg automatisch een kleine glimlach rond zijn mond. Desondanks, zat het hem niet lekker. Waarom deze aparte blijde?
Wolfs slikte. "Ik ben nog bezig. 10 minuten misschien." Deelde de brigadier dubieus.
"Nog steeds die verklaring van meneer Jensen? Daar ben je al meer dan een half uur mee bezig." Stelde Eva verondwaardigd. Wolfs trok kort zijn mondhoeken omhoog maar zijn ogen glimlachte niet mee. Ze moest eens weten. Ze mocht dan wel klaar zijn met haar deel, maar haalde het laken door het oog van de schaar door zeeën van tijd op haar telefoon te verspillen in de baas haar tijd. Wat hem trouwens ook nog eens behoorlijk afleidde.
"Wil jij het doen dan?" Beet Wolfs terug. Zijn toon klonk kribbiger dan de bedoeling was. Eva stak onschuldig haar handen op en keerde zich tot haar werk.
Toen even later het toestel opnieuw vibreerde, kon Wolfs een zucht niet onderdrukken.
Eva echter, was zijn gesteun ontgaan en beantwoorde vluchtig het berichtje.
Stug typte de man het verslag uit. Eva pakte er een volgende zaak bij en na een klein half uur stilletjes werken, was ook Wolfs klaar met zijn papierwerk.
"Is het boek af?" Merkte Eva opgewekt op. In haar ogen schitterde een plagende twinkeling. Normaal zou de brigadier er op in bijten en er mee aan de haal gaan, maar momenteel at haar blik aan zijn geweten. Had die Cris weer contact opgenomen? Was zo met hem zo erg aan het appen? Geen haar op zijn hoofd die er aan moest denken en zo forceerde de man een gespeelde glimlach.
Eva schonk zijn gespannen houding verder geen aandacht en wierp de man een mapje toe. Verstomd ving de brigadier het mapje in handen en sloeg het open.
"Zaak van Rosenkilde. Kun jij de getuigenverklaring van meneer Ignatiussen uittypen?" De overdreven glimlach waarmee ze het vroeg liet de man geen keus. Haar pony hing als een glanzend gordijn op haar voorhoofd en verborg nog net niet de twinkelde ogen waarmee ze hem aankeek. Hier kon hij toch geen nee tegen zeggen.
Gehoozamend gaf de brigadier een kort knikje. "Mooi." Antwoordde Eva. "Dan is dat vandaag ook rond."
Na haar woorden stond de rechergeur op. Ze nam het verdomde toestel in handen, wierp een korte blik op het beeldscherm en liet het vervolgens in haar zak glijden.
"Waar ga je heen?" Vroeg Wolfs verwonderd. De rechercheur trok zelfgenoegen haar mondhoeken omhoog bij het zien van zijn aandoenlijke licht ongeruste interesse.
"Ik heb nog een afspraak." Deelde ze kort maar duidelijk mee. De kans om meerdere vragen te stellen kreeg Wolfs verder niet. Eva nam haar jack van de stoel en met felle passen beende ze bij hem vandaan. Haar paardenstaart zwiepen op de felle passen die ze zette en het klanken van haar haken, benadrukte haar bewonderingswaardige zelfverzekerd. Eva was een prachtvrouw.
