Het wemelde van de mensen om hen heen. De meesten hadden zich in de juiste startvakken verzameld en de klok boven in de opgebouwde stallage die bovenaan de weg hing, telde gestaagd de laatste minuten af. Opgewonden en klaar voor de race hupte Eva op en neer. Popmuziek schelde uit de speakers en om hen heen krioelde het van de mensen. Een heuze overstimulerende nachtmerrie.
Mensen lachte. Mensen riepen. Een enkel kind huilde en sommige zongen. Vele andere wachtte stilletjes en nerveus in de enorme mensenmassa. En een van die mensen was Wolfs.
Dubieus stond Wolfs versteend op zijn plek. Met werk kon hij de grootste fysieke en mentale uitdagingen aan maar dit... dit publieke event waar hij ook nog eens zelf sportief moest doen, dit overweldigde hem. Het verbaasde Eva dan ook dat haar partner, ondanks zijn desinteresse en lichamelijke conditie, naast haar stond. Zijn trots was groter dan zijn tegenzin. Beloofd was immers beloofd. Ze zouden het samen doen.
Eva onderbrak haar euforische gehop en stompte de man hard maar speels tegen zijn schouder. Ze zei iets tegen hem. Wat precies kon de rechergeur door het overweldigend geluid niet verstaan. Eva lachte bij het uitblijven haar partners' reactie. Haar prachtige lach van oor tot oor en de twinkelende ogen verwarmde zijn bevroren lichaam.
Plots kwam ze dichterbij. Haar hand legde ze kort op zijn schouder en haar hoofd bracht ze naar zijn oor.
"Ik zei, word wakker joh." Herhaalde ze haar commentaar. Haar warme adem kietelde de haartjes in zijn nek. Haar zoete warme stem veroorzaakte een lichte kriebel in zijn hoofd.
Wolfs trok een glimlach met kiespijn en opnieuw schoot Eva in de lach.
"Stel je niet aan. Het is maar tien kilometer." Knikte ze toen zelfgenoegen, en om haar plagende woorden meer kracht bij te zetten, stompte ze haar partner hard maar speels tegen zijn schouder.
Ze was opgeladen en afgeleid door de euforie om zich heen waardoor ze zich totaal niet bewust was van de werkelijke kracht van haar stomp.
Wolfs' gezicht trok samen van, maar om Eva niet ongerust te maken, beet hij het gauw het gevoel weg. Hij ontwaakte uit zijn steunpaar standbeeld positie en wreef over de pijnlijke schouder. Dat zou morgen een blauwe plek worden.
Morgen een blauwe plek én verzuurde benen.
De vrouwelijke rechercheur had zich weer omgedraaid en deed weer wat strek oefeningen om de laatste paar minuten wachten op te vullen. Wolfs volgde stilletjes en stijfjes haar voorbeeld.
Het aftellen werd ingezet. De verschillende hardlopers werden langzaam stil en keerde zich richting de route van de renbaan.
De toeschouwers die achter de hekken stonden, telde de laatste secondens af.
Eva kwam naast Wolfs staan en keek haar partner aan. Haar innige ogen twinkelde vreugdevol en een prachtige glimlach was rond haar mond verschenen. Wolfs voelde warmte opwellen in zijn borst, en voor het eerst die dag, was hij dankbaar om dit moment met haar te kunnen delen. Ook hij glimlachte nu en Eva voelde een grote last van haar schouder vallen. Zijn lach lichte op. Hij vertelde haar dat het goed was en met elke seconde zonk ze steeds verder weg in zijn ogen. Het aftellen van de toeschouwers om hen heen stierf langzaam weg en een brandend verlangen kwam steeds meer tot leven.
Wolfs pakte haar hand beet en kneep kort. Het startschot dat plots afging benadrukt de enorme schok die door haar heen schoot.
Het contact, het kneepje. Zijn ontzettend verleidelijk ogen en die zachte smalle lippen. Haar partner. Haar goede vriend en grote geheime liefde... Lang kon ze niet wegdromen. De stoet stroomde in slowmotion langs hem heen. Het stel werd meegetrokken en toen Wolfs haar hand uiteindelijk los liet, schoot Eva in beweging en haar houding werd serieus. Stilstaan dromen kon niet langer meer.
Ze had een marathon te rennen nu en hij die 10 kilometer.
Langzaam, veel te langzaam, kwam de menigte al lopend voort uit de rij met startvakken. En al gauw, naarmate de voorste mensen hun voorsprong hadden opgebouwd, konden ook de rechercheurs een lichte looppas inzetten. De mensen massa die zojuist nog op een kluitje stond, loste zich al rennend op in kleine groepjes en rijen. Het tempo werd opgevoerd en spoedig maakte ook Eva en Wolfs zich los van de menigte om hen heen.
