"Je hebt me gedrogeerd!" Bracht ze verwijtend naar buiten. Onschuldig stak Wolfs zijn handen op. Hij wende zijn ogen van het lege glas naar haar woedende gelaatstrekken en zag haar knal rode hoofd. Met moeite probeerde Wolfs zijn eigen expressie onder controle te houden maar kon een geamuseerde glimlach niet onderdrukken.
"Jezus Wolfs. Dit is niet grappig. Ik drink niet." Mopperde Eva boos waardoor Wolfs' glimlach ietsje groter werd. Vinnig keerde ze hem de rug toe en griste een glas van de plank die ze met een klap op het aanrecht zette. Het brak nog net niet. Iets wat hem verbaasde.
Vervolgens trok ze hardhandig de koelkast open en nam een pak chocomel in handen. Met driftige onzorgvuldigheid goot de rechercheur het glas vol. De chocomelk klotste over de rand en druppels spatte op het aanrecht. Tijd om het aanrecht met een doekje af te doen, nam ze niet. Ze zette het glas aan haar mond en klokte gulzig de inhoud naar binnen. Net zo gulzig, zoals ze zojuist met zijn drankje gedaan had.
Toen ze het lege glas weer neerzette, schonk ze een tweede keer in, en sloeg ook deze achterover.
"Jij dronk zelf mijn glas." Verdedigde Wolfs zichzelf toen. Boos draaide Eva zich naar hem toe. Haar nijdige ogen vonden de zijne.
"Je vroeg of ik ice-tea wilde?!"
"Ja, gewone ice-tea. Niet uit mijn glas." Beet Wolfs terug. "Trouwens je wilde niet."
Gebeten sloeg Eva haar armen over elkaar. Een kleine grijns brak aan rond zijn gezicht. Gewaagd, dat wist hij. Maar haar overdreven reactie om één slokje alcohol amuseerde hem.
"Je hebt express het eten extra heet gemaakt zodat..-" klaagde Eva maar viel abrupt stil door Wolfs die in de lag schoot. Zwijgend ging ze zitten, wetend dat het inderdaad een absurd argument was. Wolfs wat niet te verwijten en dat wist ze.
Ze drinkt niet. Wilt het niet. Na een moeilijke jeugd en een emotioneel lastige studententijd aan de politie academie heeft ze het drinken afgezworen. Het gedoe is het niet waard. Het is ongezond en het is ook nog geld verspillend. En zo heeft ze jaren lang geen ene druppel gedronken. Tot kort. Tot deze avond.
Het gebeurde op onschuldige wijze door Wolfs. Of nou ja, dankzij Wolfs en Eva's eigen impulsieve handelen. Wolfs had gekookt en het eten was erg pittig uitgevallen. Hij had haar gewaarschuwd, en vroeg of ze wat anders wilde drinken. Dat wilde ze niet. 'gewoon water'. Voor zichzelf had hij water en een zoeter drankje voorbereid om de eventuele pittigheid te verzachten, of vervangen beter gezegd. Whisky en pittig eten is nou niet de beste combinatie. Maar goed.
Ze hadden een lange werkdag achter de rug gehad en tot slot was Eva nog even gaan hardlopen. Fris gewassen en uitgehongerd was ze aan tafel komen zitten, waar ze gulzig begon te eten.
Echter, algauw toen de eerste hap haar smaakpapillen raakte, schreeuwde haar mond moord en brand. Het was té pittig. Haar tong brandde, haar hoofd werd rood en zelfs een enkele traan sprong in haar ogen. Ze moest iets drinken, en snel!
Op tafel stonden drie glazen. Twee water, één St. Patrick's whisky Ice Tea. Ze greep de zoete ice-tea en klokte de inhoud gulzig naar binnen. Door de brandende smaakpapillen merkte ze de alcohol niet op. 'Eva daar zit alcohol in' had Wolfs protesterend geroepen, maar het was al te laat.
Nu, na twee glazen chocomel en een derde glas te hebben ingeschonken, kwam Eva weer tegenover hem zitten.
"Waarom zo heet?" Bracht ze nijdig naar buiten. "Ik dacht dat je het wel aan kon." Glimlachte Wolfs schaapachtig en nam zelf smakelijk een hap. Nukkig duwde Eva het bord van zich af en zette haar ellebogen op tafel. Haar kaak liet ze in haar handpalmen rusten.
"Ik heb honger." Mokte ze vervolgens. Een opmerking die Wolfs opnieuw liet grijnzen. Hij zou bijna medelijden met haar krijgen. De man slikte de hap door zijn keel en pakte haar hand. Eva's ijzige blik verzachtte.
"Ik zal Chinees voor je bestellen.
Nummertje 16?" Vroeg hij terwijl hij een zacht gemoedelijk kneepje gaf. Eva knikte stilletjes. Zijn blik ontweek ze. Wolfs glimlachte en haalde zijn mobiel tevoorschijn om de bestelling door te geven.
