Hoe ik me bedacht had seizoen 18 zou kunnen openen maar dan met meer drama en uiteraard een Fleva draai.
Het verhaal had ik al een tijdje half klaar liggen en het was de bedoeling dit voor het 18e seizoen te plaatsen, maar dat was er niet van gekomen. Vooralsnog, beter laat dan nooit dacht ik zo. Hierbij deel 1 van de 2.
~
Ze voelde zich bekeken en zonder zich om te draaien en de omgeving af te speuren, wist ze dat hij daar stond. De treed van de aanwezigen die langs haar heen stroomde zorgde ervoor dat ze meegetrokken werd. De voetstappen en het klakken van enkele hakken op de harde grond overstemde het vervagende klokkenspel achter hen. Marion liep naast haar zijde. Net achter haar liep Romeo en Nico, en daar achter weer een handjevol mensen die Maurice en zij nog uit hun vorige leven samen kende.
Het contact met de oud bekenden was enorm verwaterd. Desondanks waren er toch nog aardig wat mensen op komen dagen. Vergeleken met haar had Maurice wel contact gehouden. Zelf heeft hen nooit geschreven. Niet eens haar eigen broer.
De uitvaart die ze van de week samen met Marion gepland had voelde dan ook alles behalve rechtvaardig of liefdevol. De rauw van het verliezen van haar broer deed ontzettend pijn. Maar de wetenschap dat ze hem jaren lang te kort was gekomen, voelde ondragelijk.
Ze was een verschrikkelijke zus geweest en het ergste was, was dat ze de gemaakte kreukels nooit meer glad kon strijken. Het was te laat. Hij was voorgoed uit haar leven genomen en daar had hij voor gezorgd. Haar partner Floris Wolfs. Hem wie ze haar leven had toevertrouwd maar haar hart nooit heeft kunnen geven.
Achteraf blijkt dit maar beter ook.
Wolfs mocht Maurice niet, net als zoals hij Luca ook niet mocht.
Hij had streng geoordeeld en zijn mening stond haarscherp in haar geheugen gegrift. Wellicht was het werkelijk perongeluk en kon Wolfs inderdaad niets zien. Maar mogelijk was het ook moedwillig en had Wolfs opzettelijk Maurice doodgeschoten. Eva Twijfelde wel eens en wist niet wat ze moest geloven. Rationeel denken kon ze momenteel niet. Ze voelde alleen ontzettend veel pijn en verdriet en zonk steeds dieper weg in de rouw en onbegrip voor het leven.
Ondanks haar duidelijke verzoek dat ze hem er niet bij wilde hebben, was hij blijkbaar toch gekomen. Ze vertrouwde er op dat Marion de boodschap had overgedragen maar wist dat Wolfs een man was die zou komen als het hem uit komt.
Eventjes had ze gedacht dat hij werkelijk weg zou blijven. Dat hij haar rust respecteerde, ondertussen zijn spullen zou pakken en weg zou gaan. Maar nee, de man liet haar niet met rust.
Hij was toch gekomen. Ze voelde zijn aanwezigheid en toen een windvlaag een pluk haar naar achter streek... hield ze abrupt haar pas. Vanuit haar rechterooghoek zag ze hem staan.
Zijn aandachtige gestaar brandde op haar huid en eventjes dacht ze zelfs zijn aftershave in de wind te kunnen ruiken. Haar maag draaide zich om en haar hartslag steeg. Zijn giftige uitstraling sneed in haar keel en machteloos door de ondoorgrondelijke aantrekkingskracht die ze ondanks alles nog steeds voelde, keerde ze zich langzaam naar hem toe.
Haar ogen liet ze over zijn versteende houding glijden. Hij stond achter het hek naast hun dienstauto. Het portier hield hij open in zijn hand, klaar om in te stappen. Hij kwam maar even om te kijken, dat was duidelijk.
Hij stond op dezelfde plek waar hij jaren gelden ook gestaan had toen Frank begraven werd en eventjes, eventjes leek ze bevroren en voelde ze zich terug getrokken worden in de tijd. Eventjes leek het alsof alle jaren erna nooit gebeurd waren. Alsof het gisteren was dat ze met Wolfs het bed gedeeld had en Frank werd doodgeschoten op hun bruiloft. Maurice zat toen gewoon nog vast in de gevangenis en Fleur was nog maar net in hun leven. Had ze toen maar het contact met haar broer onderhouden dan was dit wellicht nooit gebeurd.
