Wolfs: Wat wilt u nou vanavond nog doen?
Fonteijn: Iets proberen te redden van wat een prachtige relatie zou kunnen zijn.
Wat triest eigenlijk dat Fonteijn's spectaculaire bekentenis niet meer betekend heeft. Wat ook jammer is, is dat het vervolgens nog amper ter sprake is gekomen.
Dus ja, wat ik vanavond nog wil doen is dit lange verhaal naar aanleiding van de al veel beschreven aflevering, Het dispuut, met jullie delen.
Geniet ervan ;)
~
Fonteijn's lichaam kon hem gestolen worden.
Hij had op me gewacht. Hij wilde me blijkbaar eerst zien, spreken, kussen.
Zelf wilde ik gewoon verder gaan en het misverstand vergeten. Ik had uiteindelijk de FO gebeld en kort na mijn telefoontje krioelde het van de mensen om ons heen.
Rond elven waren we klaar daar.
Hij vroeg of ik mee terug naar het bureau ging. We stonden opnieuw in dat halletje tegenover elkaar. Ik draaide me gauw van hem weg. Een bepaalde druk op mijn longen steeg.
"Weetje wat... Rijd jij maar. Ik ga lopen naar het bureau." Had ik beslist in een ademteug gezegd.
Zonder hem aan te kijken duwde ik de autosleutels tegen zijn borst. Mijn vingertoppen hadden onbedoeld zijn borst betast.
Het contact had electrisch gevoeld. Ik schrok en trok vlug mijn hand terug. Hem aankijken deed ik niet. Ik kon het niet.
"Weet je het zeker?" Vroeg hij me nog. Het was een retorische vraag. Hij twijfelde niet. Ik twijfelde niet. Natuurlijk wist ik het zeker.
Ik zou mezelf opnieuw opgesloten voelen.
"Ik zie je op het bureau." Riep ik, en vlug liep ik het huis uit.
Marion's jubileum was al gezellig gaande toen ik even later op het bureau aankwam. Uiteraard was hij er al.
Hij zou me niet gehoord kunnen hebben, maar alsof hij het wist, alsof hij het aanvoelde, keek hij net mijn richting op toen ik de ruimte binnen liep.
Zijn blauwe stralende kijkers haakte zich vast in de mijne. Ik voelde die koude gloed door mijn lichaam snijden en mijn keel werd dik. Hij glimlachte opgelucht. Een irritant aanlokkelijk aanzicht. Een snijdend slecht geweten kroop strakker rond mijn nek.
Ik maakte mijn ogen los uit de zijne en verdrong het knagende gevoel.
Met mijn handen in mijn kontzakken gestoken liep ik stevig naar mijn vriendin.
"Eva, wat goed je weer te zien!" Merkte Marion me al gauw op. De opgewekte toon bracht een spontane glimlach rond mijn gezicht. Ik liet haar me omhelzen en legde kort mijn handen op haar schouders. "Oh god, toch onbegrijpelijk dat een oude man het zo persoonlijk maakt. Waarom hij der jullie nou moest bij betrekken..."
Focussend op Marion's optimisme bracht ik moeizaam een glimlach rond mijn mond.
"Tja, risico van het vak he." Marion rolde met haar ogen.
"Wat een gedoe. Maar ik ben blij dat het weer goed is afgelopen."
Ik grinnikte kort. Oprecht. Daar moest ik haar gelijk in geven.
Een gedoe was het zeker en inderdaad, we hadden het weer gered.
Romeo overhandigde me een stuk taart en zo onopvallend mogelijk baande ik mijn weg uit de drukte naar mijn werkplek.
Híj volgde me op de hielen. Ik hoorde het. Ik plaatste het gebaksbordje op het bureau en keek op naar het kantoor van onze teamchef.
"Ik heb haar al gesproken." Hoorde ik achter me. Een lichte huivering ging door me heen. Een koude mist sloop om me heen en het feest geroezemoes vervaagde.
"Over alles?" Over de code? Over de kus?
