Een alternatieve versie van de, in mijn mening, tegenvallende aflevering 'Alte kameraden' van afgelopen vrijdag. Na zoveel seizoenen heb ik meer traumatische diepgang en fleva verwacht. Vandaar dit verhaaltje om de dorst te lessen. XD
Seizoen 17 aflevering 9
~
Eva van Dongen was een uitstekende rechercheur. Werkelijk een geweldige politievrouw. Ze was een vrouw van weinig woorden, en velen zouden haar dan ook als een afstandelijke, serieuze en ijzige vrouw zien. Maar integendeel, de vele andere die haar werkelijk kende, wisten dat het anders zat. Ze kon inderdaad wat kil en afstandelijk overkomen, maar als je goed keek, zag je hoe ze dagelijks haar hart en ziel in het politiewerk stopte en leefde voor het vak.
Jaren lang heeft ze met haar partner Floris Wolfs misdaden in en rond Maastricht bestreden. Jaren lang hebben ze de stad een beetje veiliger gemaakt, ten koste van hun eigen levens en kans op geluk. Persoonlijke relaties buiten hun werk werden afgezworen. Het werk was hun leven en de geoliede samenwerking, was de vertrouwde norm die ze nooit op het spel zouden zetten. En zo, jaren lang, deden ze het gewoon. Samen.
Dag in, dag uit. Van week tot week. Van jaar tot jaar. Maar aan alles komt een eind en iedereen, ongeacht hoe sterk hij of zij is, kan breken.
Met alles wat samen al hebben meegemaakt zat het er dan ook aan te komen. En toen die dag... toen Eva opnieuw met een stukje verleden in aanraking was gekomen, leek het alsof haar sterke professionele politie karakter knakte.
Gedurende de zaak had Wolfs haar nauwlettend in de gaten gehouden. Vanaf het moment dat ze de oud-bekende herkende, wist hij dat het een zware emotionele zaak zou worden. Al liet Eva dit uiteraard niet zomaar blijken.
Haar kracht en professionalisme bewonderde maar tegelijkertijd beangstigde hem. Hij begreep niet, hoe ze zo cool oog in oog kon staan met de man die haar jaren geleden op het punt stond te executeren. Het moment dat hij stormend over het terrein naar haar toe liep kan hij zich nog haarscherp herinneren. Schreeuwend van opluchting en doodsangst was de jonge Eva in zijn armen gevallen. Een enorme zee van opluchting had hen overspoeld, en god zij dank was hij op tijd geweest.
Vol ontzet en afschuw keek hij dan ook toe hoe Eva de extremist plots haar nummer gaf. Wat ging er door haar heen al die tijd? Was het bekwaam professionalisme of dwaze zwakzinnigheid?
Pas later die dag kreeg hij antwoord op de ongestelde vraag. De zaak was positief afgerond en extremist was, zonder de verijsde waarschuwing vooraf, uitgeschakeld. Het schot had grote precisie en de man was op één klap dood. De situatie was noodweer verklaard, en opnieuw hadden de rechercheurs de regels naar hun hand gebogen.
Na afloop nog in de hal, had Wolfs zijn versteende collega voorzichtig omhelsd. De omhelzing was ongemakkelijk. Wolfs voelde Eva's verstijfde lichaam en beet zijn opkomende ongeloof en zorgen weg. Was ze werkelijk zonder geheven wapen vanachter die pilaar gekomen? Had ze zich werkelijk, opzettelijk zo bloot aan de extremist aangeboden? Wat ging er door haar heen, hoe kon ze? Waren twee van de vele vragen die door zijn hoofd maalden.
Na enkele trage seconden, ontdooide de versteende Eva en liet haar lichaam in zijn armen smelten. Haar hoofd verdween in het kuiltje van zijn nek. Haar arm sloeg ze om hem heen. Al kijkend in het niets, probeerde ze de gebeurtenis op een rijtje te zetten.
Echter, hielp de omhelzing daar niet bij. De typische geur van Wolfs prikte in haar neus en het harde en koude wapenvest op zijn borst, versterkte het contrast met de warme stevige armen om haar heen. Bij hem voelde ze zich veilig. Hij zou haar beschermen. Slikkend beet Eva de tranen weg en sloot haar ogen.
Veel te snel, in Wolfs opinie, herpakte ze zich. Hij voelde haar lichaam zich aanspannen en kort daarna verbrak ze de omhelzing. Opnieuw zag hij haar ijzige kant. Het opgezette professionalisme. Ze zou zich niet zomaar laten kennen, ze moesten door.
