Chapter 20: Veiled Intentions

11 9 0
                                    

"I've heard her voice when she was captured. Then, two hours later, she died." Mahina at mabagal na wika ni Satashi habang nakaupo sa ilalim ng puno. Nasa kabilang panig naman si Lucian na nakatayo at nakahawak sa katawan ng puno sa pagitan nila.

"Nangyari na ba ang ganun dati?" Tanong nito at sumilip ng bahagya sa dalagang nakatingin sa di kalayuan kung saan may dalawang ibon na naghahabulan. Ang mag-asawang ibon na naninirahan sa itaas ng puno.

Umiling naman siya ng bahagya. "It's the first time, so I'm in doubt. She wasn't asking for help. She was apologizing," she responded.

Satashi exuded an aura of soft coldness, while Lucian maintained his usual irascible cold demeanor but still engaged in conversation with her. Curiosity sparked within Lucian as he pondered Satashi's unique ability to hear people's last words.

"Do you have any plans with this ability of yours?" Mahina at mabagal na tanong ni Lucian. Hinintay nito ang sagot ni Satashi at tumitig sa dalaga.

Ilang sandaling hindi inalis ni Satashi ang kaniyang tingin sa harapan bago lumingon at tumingin diretso sa mga mata ng binata. Makaraan ang ilang segundo ay wala itong sinabi bago tumayo.

Pinagpagan niya ang kaniyang palda upang tanggalin ang dumi sa likod nito. Pinanood ni Lucian ang bawat galaw niya hanggang sa magsimula siyang mag lakad. Hindi pa siya nakakalayo nang muli siyang marahang lumingon kay Lucian.

Makikita ang tila ay namumungay sa pagod niyang mga mata. Hindi siya nakatingin sa mga mata nang binata nung una pero kalaunan ay sinakubong din niya ang mga mata nitong nakatutok sa kaniya.

"You should focus on yourself, Xairon Lucian Leclair. You have your own problem. Don't wait until you can no longer recognize yourself. What happened to you, shouldn't be ignored." She said in a soft cold voice. Bahagya pang umilaw ang mga mata nito.


♢️♢️♢️♢️♢️♢️♢️♢️♢️♢️♢


Lucian entered their classroom to find his classmates already settled in their seats. His interactions with others had changed, and he continued to isolate himself from those around him.

"Saan ka nanggaling Lucian? You're almost late." Tanong sa kaniya ni Ereina nang mapansin ang kaniyang pagpasok.

Hindi ito pinansin ni Lucian at dumiretso sa kaniyang upuan. He put his chin over his palm with his elbow resting on the table. Tumitig siya sa labas ng bintana kahit kabilang gusali ang nakikita niya.

HisLost in his thoughts, he couldn't shake off the weight of Satashi's words echoing in his mind. His mind was still consumed by the phrases, pondering what she knew about him. Unfortunately, Satashi was not in his class, so he couldn't directly ask her for answers.

Ang mga kamyembro niya ay nagkatinginan at nagkibit-balikat sa isat-isa. Si Dreigen naman ay napatitig na lamang sa commander nila dahil sa inaasta nito. Bago siya umalis ay ganito na ito. Hindi niya akalain na yun ay tatagal pa ng halos mahigit tatlong buwan.

Nabasag lamang ang katahimikan nang magsalita ang babaeng katabi ni Dreigen. Ito ay ang babaeng kasama niya noon sa paglalakad sa hallway.

"Anyway, I am still curius, Dreigen. Why does it seem like you're so concerned about Ms. Cynzia?" Tanong ng babae.

"Nothing much. Just wondering what happened to her, seeing her almost covered in bandages." He nonchalantly draped his arms over the shoulders of the two girls, a smirk playing at his lips.

Sumabad naman ang isa pang babaeng katabi rin niya na siya ring kasama noon. "Sa katunayan, buong katawan talaga niya ang nakabalot. Halos isang linggo ko siyang nakita ganuon. Kung hindi ako nagkakamali ay mata lamang niya ang natatandaan ko." Anito.

RED TAINT (On Hiatus)Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon