Ünlü Olamam

6

Media: Çilek Akın

İyi okumalar ziyagillerr 

---

Yüksek sesle kahkaha attım. "Emir ya." Dedim. "Ben de bir şey diyeceksin sandım."

Emir gözlerinden olan umut ışığıyla "Ciddiyim ben." Dedi.

Emir ailemin ne kadar baskıcı, kısıtlayıcı olduğunu bilmediği için fazlasıyla hayalperest davranıyor.

Ailemi üniversite okumam için ikna etme süremi bile bilmiyor. Belki de bu yüzden olmayan hayallerini söylüyor.

"Ailem buna izin vermez." Dedim. Emir gözlerimin içine bakarak elimi tuttu. "Bana güven, her şeyi halledeceğiz."

Sesli bir şekilde derin bir nefes alıp verdim. Ellerimi çekip "Nasıl olacak o?" Diye sordum. 

Emir kararlılıkla bana baktı. "Benim telefonumdan senin adına bir hesap açacağız. Şarkılarını o hesaba yükleyeceğiz." Kollarımı göğsümün altında bağladım, düşünceli bir şekilde onu dinledim.

"İsterse takma isim kullanırız" Diye devam etti. "Yüzünü kimse görmez, herkes seni sesinden tanır. Eğer gerçekten ünlü olup para kazanmaya başarsan o zaman ailenin karşısına çıkıp sen olduğunu söylersin."

Bir an düşündüm, Emir'in önerisi mantıklı geliyordu. Yüzümü göstermeden, anonim kalmak, belki de ailemin tepkisinden korunmamı sağlayabilirdi.

Ama yine de korkuyordum. 

Yakalanmaktan, benim hayallerimin önüne geçmelerinden değil. Beni reddetmelerinden korkuyordum. 

"Ben..." İç çekerek kollarımı serbest bıraktım. Yatağa oturdum ve "Korkuyorum." Dedim titreyen sesimle.

Emir yatağa, yanıma oturdu ve elimi daha sıkı tuttu. "Ben senin yanında olacağım." Dedi. Elimi okşarken kafamı çevirdim. Emir ellerini yavaşça çekti ve ayağa kalktı.

"Hayallerini kapalı bir kasada tutmak istiyorsan sen bilirsin ama ben o kasanın anahtarını bulmana yardım etmek için her zaman burada olacağım." 

Emir'in cümlesi üzerine afalladım.

Kasayı açmam için önce kendi kilitli olduğum kasayı açmam lazım. Kendimi özgür bırakamadan nasıl hayallerimi özgür bırakacağım ki? 

Emir cama doğru ilerledi. İçimde oluşan anlık bir güçle "Yapalım." Dedim. 

Emir hızla bana döndü ve yüzüne gülümsemesini yerleştirdi. Tekrardan aynı yerine, yatağa oturdu. "Korkmanı gerektirecek hiçbir şey olmayacak. Her adımda yanında olacağım, söz veriyorum." 

Gözlerine bakındım, parıldayan o gözlerden umut ışığı geliyordu. Sessiz kaldım çünkü içimdeki korku beni tamamen hapis etmişti. 

Kendi istediklerimi yapmak yerine aileme laik olmak için uğraşan içimdeki minik çocuğa ihanet ediyormuşum gibi hissettim.

Dolan gözlerimle kafamı eğdim.

İçimdeki ağlama hissiyatının nedeni ailemin öğrenmesi düşündüğümden dolayı korkudan kaynaklı mı? Yoksa ilk defa bir insanın benim hayallerime destek olması mı?

Gözlerimi silerek Emir'e döndüm. "Peki." Dedim sonunda. "Ne yapacağız?"

Emir heyecanla alt dudağını ısırdı. Dudağını serbest bırakıp "Önce sana takma isim bulmalıyız." Dedi.

"Takma isim istemiyorum. İnfaz olarak kalmak istiyorum."

Emir başını onaylarcasına salladı. "O zaman soyadını kullanmayalım ki ailen o kanalın sahibinin sen olduğunu bilmesin." Dedi. Eline telefonu alıp konuşmaya devam etti: "Ayrıca sana sosyal medya hesabı açmamız lazım."