Ünlü Olamam

10

Media:  İnfaz Akay

İyi okumalar Ziyagillerr

--

Bir insan kendiyle gurur duyabilir mi? Çünkü ben ilk defa kendimle gurur duydum.

Bana göre normal olan şey ailemin istediği şeyleri yaparak onları gururlandırmaktı ama bu sefer ilk defa kendi sevdiğim şeyi yapıp kendimle gurur duydum. 

"Sanatını ve emeğini takdir ediyorlar." Dedi Emir, gözleri parlayarak. "Bu sadece başlangıç."

Kalbim hızla atmaya başladı. Şarkı söylemek benim en büyük hayalimdi ve bu, o hayalin gerçekleşmeye başladığını gösteriyordu. Annemin sözleri aklımda dolaşırken, içimde bir umut ışığı belirdi.

"Vay be." Diyebildim sadece şaşkınlığımı gizleyemedim. Gözlerim okul için aldığım malzemelere kaydığında içimde tarif edilemez bir duygu belirdi.

Kendimi suçlu hissetmeye başladım.

Neden bilmiyorum ama suçluluk duygusu benim içimi kemiriyordu.

Emir elimi tutup bana bakındı. "Artık yeni bir video yükleme zamanın geldi."

---

Dizlerimi kendime çektim ve bacaklarıma sarıldım. Başımı eğdim ve yalnız bir şekilde kendi düşüncelerime daldım. 

Sahilden sonra modumun yükselmesi lazımdı ama benim modum tamamen düşmüştü. Resmen en çok mutlu olmam gereken zamanda ben mutsuzdum.

İçimde pişmanlık duygusu vardı. 

Ailem bu durumu onaylamıyor ve onaylamadığı bir işten para kazandığımı duyarlarsa ne yapacağım? 

Yatağımın kenarında oturmuş, boş duvara bakıyordum. Sahildeki o neşeli anlar sanki bir rüya gibiydi, şimdi ise gerçekler üzerime ağırlıkla çökmüştü. Kalbimde bir sıkışma hissettim, içimde bir huzursuzluk vardı.

Telefonum yanımda duruyordu, sosyal medyadan bildirim gelmeye devam ediyordu. İnsanlar şarkılarımı beğeniyordu, destek mesajları yolluyorlardı ama bu sevinci içimde hissedemiyordum. Bu durum öğrenildikten sonra olacak durumu tahmin edebiliyordum: Annemin sert bakışları ve babamın hayal kırıklığı dolu yüzü.

"Ne yapmalıyım?" diye kendi kendime fısıldadım.

Bir yandan hayallerim, diğer yandan ailemin beklentileri arasında sıkışmıştım. 

Yavaşça ayağa kalktım ve odanın içinde dolaşmaya başladım. Pencereden dışarı baktım sokakta özgürce gezen insanları izledim. Kıskanç biri değildim fakat benim o kadar özgürlüğüm kısıtlandı ki dışarıda olan kişilere çok özenirdim. O kişilerin hayatlarını bilmiyorum ama benim hayatımdan daha güzel olduklarını tahmin edebiliyorum. 

Masamın üzerinde duran okul için aldığım malzemeler vardı. Malzemeleri elime alıp okulun verdiği ödevi yapmaya başladım. Telefondan müzik açtım ve sessiz bir şekilde mırıldandım. 

Şarkı cıvıl cıvıl olsa bile dinlerken gözlerim doldu. Şarkıyı hızla kapattım ve dolu olan gözlerimi tutmadım. "Nefret ediyorum hayatımdan." Diye mırıldandım. 

Elimdeki bilekliğe kaydı gözlerim, bilekliğe dokundum.

Elim titriyordu ama derin bir nefes alıp, cesaretimi topladım. Babam, gazetesine gömülmüş, annem ise örgü örüyordu.

"Sizlere bir şeyler söylemem gerek." Dedim titreyen sesimi durdurmaya çalışarak. Babam başını gazeteden kaldırdı ve gözleriyle beni sorguladı. Annem ise örgüsünü bir kenara koydu ve gülümseyerek "Ne oldu kızım? Ne söyleyeceksin?" Diye sordu.