Ünlü Olamam

7

Media: Canberk Oyban

İyi okumalar Ziyagilerr

--

Kalbim hızla çarpmaya başladı. 

Derin bir nefes aldım ve başımı kaldırıp Emir'e baktım. O da gerginliğimi fark etmişti, elimi sıkarak cesaret verdi.

"Anne haberim yok, neyden bahsediyorsun?" Diye sordum, annem ise yalan söylediğimi anlamış olacak ki "İnfaz!" Diye yüksek sesle adımı söyledi. "Yanımda misafirler var, beni bağırttırma kızım."

Ee bağırma o zaman.

"Anne cidden anlamadım." Yalan olduğunu söylersem bu sefer de yalan olduğu için üstüme gelecekti. "Senin adında, senin şarkınla birer kanal açılmış." 

Emir'e baktığımda Emir hızla telefonu sessize aldı. "Haberim yok demeye devam et ve başka birinim yaptığını söyle." Dedi Emir.

Telefonu sesliye aldım. "Anne, neden bahsettiğini anlamadım. Belki de benim üzerimden biri takipçi kazanmak için böyle bir numara yapıyordur..." Derin bir nefes alıp verdim. "Ama her neyden bahsediyorsan o ben değilim ve bilmiyorum."

Annemin sesi bir anda sertleşti, sinirini gizlemeye çalışmadan "İnfaz, bu kadar saf olduğunu düşünmüyorum!" Dedi. "Bana yalan söyleme. O videoyu izledim ve senin sesin olduğunu biliyorum. Bana doğruyu söylemezsen sonuçlarına katlanırsın."

Kalbim hızla çarpmaya başladı, Emir'in elini daha sıkı tuttum. "Anne, gerçekten benimle alakası yok. Benim adımı ve sesimi kullanarak bir şeyler yapmış olabilirler."

"Senin adını ve sesini mi? İnfaz bu kadar saçma bir yalanla beni kandırabileceğini mi sanıyorsun?" Annemin sesi yükseldi, öfkesi iyice belirginleşmişti. "Baban bunu öğrenirse neler olacağını tahmin bile edemezsin. Okulunu bırakıp evde oturmak zorunda kalırsın, anladın mı? Biz sana bu imkanları sağlarken senin böyle saçma sapan işlerle uğraşmanı kabul edemeyiz!"

Gözlerim dolmaya başladı. İçimde birden pişmanlık duygusu filizlendi. Sesim titreyerek "Anne gerçekten ne dediğini bilmiyorum. Böyle bir şey yapmam, yapsam bile size söylerdim." Dedim.

Annem derin bir nefes aldı, sesini biraz daha alçaltarak ama hâlâ sert bir tonla "Bunu bir daha duymayacağım, anladın mı? Eğer bir daha böyle bir şey olursa, sonuçlarına katlanırsın. Şimdi okuluna geri git ve derslerine çalış! Dedi. 

"Tamam anne, anladım." Dedim, gözyaşlarımı tutmaya çalışarak. "Bir daha böyle bir şey olmayacak."

Telefonu kapattıktan sonra, derin bir nefes aldım ve başımı ellerimin arasına aldım. Emir elini sırtıma koyarak "Geçecek, merak etme." Dedi sakin bir sesle.

"Emir ne yapacağım?" Dedim, gözlerimde yaşlarla. "Ailem bu kadar baskıcıyken nasıl hayallerimi gerçekleştirebilirim?"

Emir gözlerimin içine bakarak "Seninle birlikteyim, bunu başaracağız." Dedi. Gözerinde olan ışık sönmemişti ama benim ışığım açılmamak üzere kapandı.

"Adım adım ilerleyeceğiz ve her zorluğun üstesinden geleceğiz ama önce sakinleş ve kendine güven." 

Annemin sinirli sesi hâlâ kulağımda yankılanırken, içimde bir çaresizlik ve korku dalgası yükseliyordu. 

Ailemin baskıcı tutumu ve onların beklentilerine uymak için sürekli bir savaş vermek zorunda oluşum, iç dünyamı saran karanlık bulutlar gibi hissediliyordu. Her adımda, her kararında ailemin tepkisiyle yüzleşmekten korkuyordum.

Babamın sert bakışları, annemin endişeli sözleri... Her ikisi de hayatımı şekillendiren, beni adeta bir kafese hapseden zincirler gibiydi. Her ne kadar dışarıdan güçlü ve kararlı görünmeye çalışsam da, içimdeki kırılganlık ve korku hiçbir zaman yok olmuyordu.