Köşedeki Çocuk

Bölüm 1

Ben küçükken en iyi anlaştığım kuzenimle anneannemlerin evindeydik, ve o bana sürekli birinden bahsederdi.

"Şurada yaşayan biri var. O benim kardeşim ve istersen senin de kardeşin olabilir. O hepimizin kardeşi, arkadaşı, koruyucusu ve ailesi! Hepimiz bir aileyiz!" Gibi şeyler söylerdi. Bende onun yaşadığı yere bakar ama hiç bir zaman onu göremezdim.
Küçükken elbette çoğu çocuk gibi saftım ve haliyle hayal dünyam çok genişti. O çocuğu çok fazla da takmazdım ama ne zaman oranın yanından geçsek onu görmeye çalışırdım.
"Acaba nasıl biri? Ne işle uğraşır? Gerçekten herkesin dostu mu? Peki bu durumdan memnun mu? Ona sormadan herkes onu kardeş ilan edebiliyor muydu? Onun düşüncesi neydi? Onları seviyor muydu? Beni tanısa sever miydi?" Diye düşünceler aklımda dönerdi.
Artık büyümüş 20 yaşında olmuştum. O çocuğu unutmuştum hafızamdan yok etmiş gibi.
Anneannemlere geldiğimiz günlerden biriydi. Artık kendim bir yerlere gidebilecek yaşta olduğum için şanslıydım çünkü ailem aşırı katıydı bu yaşta bile zar zor dışarı çıkıyordum.

Evde sıkıldığım için markete bir şeyler almaya çıktım, soğuk esinti tüylerimi diken diken etti, ürperdim. Ellerimi cebime sokarak hızlandım. Sonbahar olmasına rağmen kış gibi soğuk vardı havada. Çok fazla insan yoktu dışarıda, soğuk yüzünden genelde evde kalmayı tercih ediyorlar büyük ihtimalle.

Market gözüktü ve adımlarımı yavaşlattım. Kapıyı açıp içeriye girdim, içerisinin daha sıcak olup beni ısıtmasını umarak. Yavaş yavaş etrafa bakarak yürümeye başladım içeride. Çok bir şey almak istemiyordum, sıkıldığım için gelmiştim. Sürekli sıkılınca sağlıksız şeyler yiyorum başka şeylerle uğraşmam gerek sağlığım için.

Raflara baktım, bir tane çikolata seçtim, kasaya giderken sade bir soda aldım. Aldıklarımı ödedikten sonra marketten çıkıp hızlı hızlı yürümeye devam ettim. Market anneannemlere yakın olduğu için şanslıydım, fazla üşümeyecektim.

Soğuk ve kısa bir yürüyüşten sonra tam binaya girecekken binanın yanından çok kuvvetli bir ses geldi. Oraya doğru baktım, ama ne olduğunu göremedim. Anahtarlarımı çıkarıp kapıyı açtım, aşırı soğuktu içeriye girmek istiyordum hemen.

Merdivenleri çıkarken kuzenimin bahsettiği çocuğun orda yaşadığını söylediğini hatırladım. Birden içime büyük bir merak duygusu oluştu, oraya bakmak istiyordum aşırı saçma bir şekilde. Belki çocukça bir şeydi ama yapmak istiyordum. Ayrıca yapacak bir şeyim yoktu.

Bu kararla birlikte anneme dışarıda dolaşmaya çıkacağım deyip oraya bakacaktım. Daha yeni marketten geldiğim için Annemi ikna etmem gerekti. Zar zor yalanlar uydurarak annemi ikna ettikten sonra hızlıca o köşeye gittim. Araba tamircisi olmuştu orası ama kimse yoktu içerde. Cuma namazına gittiler diye düşündüm çünkü hemen yanda bir cami vardı ve tam vaktiydi. Gerçi kilitlerlerdi genelde ama birbirilerine çok güveniyorlar demek ki.

İçeriyi girip, gezmek istedim çünkü o çocuğun eskiden burada olması gerekiyordu ve belki de hâlâ buradadır. En azından kuzenimin dediğine göre.
Etrafa baktığımda klasik tamir eşyaları vardı. Yukarı kata çıktım yavaş yavaş. Yukarısı çok büyük, bir eve benziyordu. Burayı görüp de 'Araba tamircisinin üst katıdır burası.' demezdim.
Odaları gezmeye başladım ama her oda klasik odaydı enteresan bir şey yoktu sanırım çalışanlar için falandı. Kitli bir oda gördüm ama kapısında kedilerin geçmesini sağlayacak büyüklükte, fakat büyük bir kırık olduğu için benim de girebileceğim bir boşluk vardı. Hafif eğilerek içeriye baktım. Normal bir odaydı ve girmemede gerek yoktu diye düşündüm.
Merdivenlere doğru yöneldim, artık eve dönmem gerekiyordu kimse beni görmeden. Gizlice girmek hiç doğru değildi çalışanların nasıl tepki vereceğini bilemiyorum. Merdivenlere yönelip aşağıya inmeye başladığım sırada birlerinin geldiğini duydum. Hemen yeniden yukarı koştum, bir yere saklanmam gerekiyordu. Bir odaya girip camdan çıkmayı düşündüm yere çok yakındı ve en iyi yol buydu. Ama birden kilitli kapıda eskiden o çocuğun kalmış olma ihtimali geldi aklıma. Belki de ondan bir iz bulabilirdim sonuçta buraya onun için gelmiştim. Ama niye kilitlesinler ki ayrıca o çocuk belki de çoktan...