♡ 2. bölüm ♡

44 7 4
                                    

Yüzüme sertçe çarpan suyla, nefes nefese uyandım.

Karşımda üvey  annem,arkasında da babamın adamlarından biri vardı.

Uykudan suyla uyanmıştım, ve başım ağrıyordu. Bayan seojin in neden beni suyla uyandırdığını düşünemeden, ayağımda hissettiğim sıcaklıkla korkuyla yanıma baktım.

Gördüğüm manzara karşısında gözlerim fal taşı gibi acilirken, ellerimle ağzımı kapadım. Yatakta çıplak bir şekilde hyunjin uyuyordu.
Ardından kendiminde çıplak olduğumu fark ettim. "Kahretsin, ben naaptım"

Üzerimdeki yorganı sıkıca üzerime bastırıp, bayan seojine baktım.
"B ben bişey Hatırlamıyorum"
Konuşurken gözümden kaçan yaşları sildim. Titriyordum.
Ben bunu nasıl yapmış olabilirim
Yeonjunu nasıl aldatmış olabilirim.

"Ben gerçektende bişey Hatırlamıyorum.
Bayan seojin, elindeki bardağı odanın kenarındaki küçük sehpaya indirerek
"Açıklama yapmanı istemedim"
Korkmuş gözlerle ona bakıyordum.
"Açıklamanı babana anlatırsın"
Korkmuş gözlerim dahada açıldı.

"H hayır, babam a söyleyemezsiniz. Lütfen bayan seojin ne isterseniz yaparım. Lütfen babama söylemeyin.
Gözümden akan yaşlara ve korku dolu gözlerime aldırış etmeden, yerdeki elbisemi alıp üzerime fırlattı.
"Giyin hemen, aşağıda seni beklior olucam"

Adamla beraber odadan çıkıp kapıyı kapattı.
Hyunjin hala uyuyordu. Yataktan sessizce çıktım, telaşla üzerimi giyindim.
Etrafı iyice kontrol edip çantamda alıp odadan çıktım.

Dışarı çıktımda bayan seojini arabada görüp, hızla arabaya bindim.
Ben binince adam arabayı sürmeye başladı.

Bayan seojin her zaman çok sert bir kadındı. Beni de pek sevdiğini söyleyemem. Ben lisedeyken yaşadığım Her şeyi babama anlatırdı, babam da beni hep azarlardı. Bu yüzden onu hic sevmezdim.

Yeonjunu düşünmekten, babamın bana ne yapacağını düşünemiyordum.
Ben yeonjuna bunu nasıl yapabildim,
Biz birbirimizi çok seviyoruz.
Bunu öğrenirse neler olur, bir daha nasıl yeonjunun yüzüne bakabilirdim.

"Korkma"
Düşünmeyi bırakıp bayan seojine baktım. "Kimseye söylemicem"
Ne? Böyle büyük bir şeyi babamdan gerçektende saklicakmıydı.
"Nasıl yani" bayan seojin bana döndü.
"Doğru duydun, babana söylemicem.
Ama bir şartım var."

Tabiikide şaşırmadım, "şart mı? Neymiş şartın" yüzüne bir gülümseme yerleşirken, kafasını cama çevirdi.
"Yeonjunla evleneceksin"

"Ne"
Delirmişmiydi bu kadın. Az önce beni yeonjunun arkadaşıyla yatarken gördü. Şimdide yeonjunu kandırıp hiç bir şey olmamış gibi  onunla evlenmemi mi istiyordu.

"Kabul ediyorsan, küçük sırrın bende güvende" tekrar bana bakıyordu.
"Delirdinmi sen, nasıl böyle birsey yaparım. Hem hyunjin noolucak. Biz soylemezsek o soylicek zaten yeonjuna."

"Hyunjini dert etme, o kolay."
Dicek kelime bulamıyordum artık.
Resmen herkesi ayakta uyutmamı istiyordu. "Hayır, yapmicam"

Araba durdu. Eve geldiğimizi fark etmemiştim

"Yapıcakmısın yapmicakmısın, ona ben karar veririm."arabadan inip kapıyı sertçe kapattı.

Nefret, pişmanlık, vicdan azabı, tüm kötü duyguları hissedebiliyordum.

Merdivenlerden sessizce yukarı çıktıktan sonra, odama girip kapıyı da kilitledim. kafam oldukça karışıktı.
Neden hiç bir şey Hatırlamıyorum?
Her şey nasıl başladı ben bunu nasıl yapmış olabilirdim?

Sırtımı kilitlediğim kapıya yaslayarak yere oturdum. Şimdi ne olacaktı, başımı  öne eğerken, ellerimi saçlarımın arasına geçirip, sessizce ağlıyordum.
Kendimden nefret ediyordum.

Biraz öylece oturduktan sonra, ayağa kalkıp, odamdaki banyo ya girip kapıyı kapattım. uzerimdeki siyah elbisemi eteklerinden tutarak, tek seferde üstümden çıkardım.

Duşun altında, buz gibi suyla ıslanırken, aklımdaki düşünceler dahada büyüyordu. Nasıl kimse bizi görmemişti? Yeonjun yokluğumu nasıl fark etmedi? Peki ya hyunjin, en yakın arkadaşının sevgilisiyle yatacak kadar pislik birimiydi? Ve ben niye hiç bir şey Hatırlamıyorum?

Dolaptan beyaz bornozumu alıp giydim ve üstümü giyinmeden kendimi yatağa attım. Yatakta duran çantamdan, telefonumu alıp saate baktığım da saat beş e geliyordu. Artık bisey düşünmek istemiyordum. Tek isteğim uyumak tı.

Telefonumun çalma sesiyle korkuyla uyandım. Sabah olmuştu, ve üzerimde bornoz vardı. Yatağın kenarında duran telefonu alıp ekrana baktığımda arayan kişinin yeonjun olduğunu gördüm.
Yoksa her şeyi öğrenmişmiydi?
Hyunjin hemen anlatmış olamazdı.
Kaçışım yoktu, açmasam da elbet beni görecek.
Korkuyla telefonu açıp kulağıma götürdüm. "alo" kalbim hızlı bir şekilde
Atıyordu. " günaydın sevgilim"

Ne daha ögrenmemişmiydi? " dün sana haber vermeden gittiğim için, üzgünüm
Ablam aradı. Babam fenalaşmıstı, benimde acilen gitmem gerekti." Ne diyeceğimi bilmiyordum. "Sorun değil"
Ne kadar utanmaz bir insanım. Sanki dün onu aldatmamısım gibi.
"Eve nasıl gittin?" Yujin lerle gittim yalanını söyleyemezdim. "Şey... Ben bizim şoförü aradım. O beni eve getirdi.

Resmen yeonjunu kandırıyordum.
"İyi yapmışsın. Bugün okul yok ne yapalım?" Hiç bir şey olmamış gibi davranamazdım. Ona gerçeği söylemezsem hyunjin söylicek. Benden duyması daha iyi. "Sana söylemem gereken bir şey var. Buluşalım."

"Bir sorun mu var? Ne söyliceksin"

"Telefonda olmaz yüz yüze konuşmalıyız.

"Peki, okulun yanındaki kafede buluşalım, istersen seni almaya geliyim?

Bunu kafede söyleyemezdim. "Kafe de olmaz, eğer müsaitsen sana geliyim.

"Tabiki gel" evet gidicem, ama nasıl anlatıcam. Böyle bir şey nasıl itiraf edilir ki?

"Tamam görüşürüz" telefonu tam kapatıcaktım, "seni seviyorum" sesi içimi ısıtmıştı, ama bir yandan da canım daha çok yanmıştı. Ben onun sevgisini hak etmiyordum.

Tekrar başımı yatağa atıp, yeonjuna her şeyi nasıl anlatacağımı düşündüm.

Tek gecede hayatımı mahvettim.
Asla geri dönüşü olmayan bir hata yaptım ve Kendimden nefret ediyorum

TASTEHikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin