"နေညိုချိန်တိမ်တောက်တဲ့အခါရွာလမ်းနဘေးမှာ
စာဉတို့ကတုံးမတတွေရေခပ်ဆင်းလို့လာ တူနံ တန့်နံ တူနံ တန့်နံ"
ရွာထဲ့သိုလှည့်တစ်စီးဝင်လာသဖြင့်ရေခပ်သမအပျိုလေးများကဘေးသိုရှောင်ကာလှည်ပေါ်မှာ သူမတို့တစ်သိုက်အား လှောင်သလို ပြောင်သလို ဆိုနေတဲ့မြင့်မောင်အားပြန်စွာတော့သည်
"ဟဲ့မြင့်မောင် နင်ရွာထဲဝင်ဝင်ချင် ခေါင်းမပါပဲဝင်ချင်လား ခေါင်းရီးပဲဝင်ချင်လား တစ်ခုရွေးစမ်း"
ရေခပ်သမတဦးရဲ့အငေါက်အငမ်းစကားကို လှည်းပေါ်မှလူက စပ်ဖြီးဖြီးဖြင့်သာ တုန့်ပြန်လေသည်
နောက်မှတခုခုကိုသတိရ၍
"ဟဲ့စာဉ....."
"နင့်မေကိုစာဉ ဘဲဉမဟဲ့မသာရဲ့
ဘယ်မယားငယ်နာမည်လာခေါ်နေတာလဲ"
"ဘာဉနေနေဟာ အုပ်ကြီး(တံတားတစ်ဖတ်ခြားကဇီးပင်ကုန်းရွာတွင်းရှိ ရွာသူကြီးအားအပြောင်အပျက်ဖြင့်ခေါ်ဆိုသည်)တို့တူမ ရွာပြန်ရောက်လို့ဆိုဟ ရွာ့ပြင်ကမိတုတ်တို့ပြောသံကြားခဲ့လို့"
"အေးလေ မနက်ကပြန်ပြန်ရောက်တယ်တဲ့မိချိုတို့တောင် သွားတွေ့ခဲ့သေးတယ်လေ
နော့မိချို"
ဘေးမှလုံမပျိုတစ်ဦိးအားတံတောင်နဲ့တို့တော့ ထိုလုံမ မလဲခေါင်းတဆက်ဆက်ငြိမ့်ပြလေသည်
"ဟုတ်တယ်တော့ ကလေးမလေးက ဖြူဖွေးနေတာပဲ ငယ်ငယ်ကလို နှပ်ချီးတွဲလောင်းလေးမဟုတ်တော့ဘူးတော်ရေ သူ့ကိုသူမြို့ကြီးသူကြီးကြလို့ အယ်လေ မြို့ကြီးသူပါပဲ"
မိချိုကပြောပြီးမှ လျှာထုက်ရင်း ပြန်၍စကားပြန်ဖြည့်သည်။ သူတို့ရဲ့ရွာလေးက မကွေးတိုင်းအတွင်းမှာရှိသောငြား အလွန်ပင်ချောင်ကျသောရွာငယ်လေးဖြစ်လျှင့်ကစား ရွာကမြိုနဲ့အတော်အလှမ်းဝေးတဲ့နေရက်မှာရှိကြတော့တဦးတယောက်များမြို့ကဧည့်သည်ရောက်တယ်ဟေ့ ဆိုတာနဲ့အပြေးအလွှားသွားကြည့်ကြရသည်အထိပင် သူတို့ရွာလေးကိုမြို့ကလူများ အလာရှားတော့ မြို့သူမြို့သားများလာရောက်သည် ဟုစကားကြာလျှင်အိမ်မှာထမင်းကိုပြန်မစားတော့တဲ့အထိထိုအိမ်တွင်ကုပ်ကပ်နေတက်ကြသည် ။
(ထိုအချိန်က(၁၃၇၀)ဝန်ကျင့်မို့အလွန်အမင်းတောကျတယ်ပြောလို့ရပါတယ် လမ်းပန်းဆက်သွယ်လေးကျပ်တည်းမှုတွေတချို့ကြောင့် လမ်းမရှိသေးတာလည်းပါ ပါလိမ်မယ်)
YOU ARE READING
စံပယ်ရောင်ယုဇန
Romanceချစ်ခြင်းရဲ့အတိမ်အနက် အယူအစ ဘယ်လောက်ရှိလဲငါမသိပေမယ့် မင်းကိုတော့ အဲ့သည့် အတိမ်အနက် ကျော်သည်အထိမြတ်နိုးမိတယ် နွဲတင့်ရယ်.....
