Calle Roselló 310

6. Bliski ugryzienia tej sprawy

Oczy Marlona skanowały mnie z przenikliwością w ciszy przez kilka minut. 

Jego czarne tęczówki skrywały wiele: od niezłomnej determinacji, przez intensywność, aż po zamierzchłe sekrety, choć to braki w tych ostatnich zmotywowały go wreszcie do zadania pytania: 

– Co wiesz o Rosalbie de Montoyi? 

Głęboki głos Marlona sprawił, że poprawiłam się na krześle, ale zaraz potem uniosłam śmiało podbródek, żeby zamaskować fakt, iż nasza rozmowa jeszcze się dobrze nie zaczęła, a ja już mogłam zaliczyć ją do top trzech najbardziej niekomfortowych doświadczeń w swoim życiu. 

Siedział naprzeciwko, pochylał się lekko ku mnie, nie mrugał. W takim wydaniu to jego rytmiczne poruszanie szczęką podczas żucia gumy było jedyną rzeczą, która dodawała mu przyziemności, nawet jeśli tylko nieznacznej. 

– To kobieta, która wynajęła mi mieszkanie – odpowiedziałam. – Jej nazwisko znam z maili i umowy. Podobno niedawno umarła.

– Margarita. – Mężczyzna bez przerywania kontaktu wzrokowego, zwrócił się do swojej siostry: – Przynieś jej komputer.

Gdzieś z boku mignęły mi płomienne włosy dziewczyny. Świadomość jej obecności uspokajała mnie, nawet jeśli aktywnie nie uczestniczyła w mojej sesji z Marlonem. Nie, żebym ufała tej obcej, dziwacznej dziewczynie, po prostu po opiece, jaką jako jedyna z rodzeństwa obdarzyła mnie wczorajszego wieczora, mój mózg utożsamiał ją z pozytywnymi uczuciami. 

Zwłaszcza w kontraście z wrażeniami, jakie wzbudzał we mnie Marlon. 

– Mogę? – zapytała mnie, przystanąwszy u progu mojego pokoju.

– Na litość boską – warknął Marlon. Na moment ściągnął ze mnie spojrzenie, by przywołać nim do porządku siostrę. – Po prostu tam wejdź i przynieś mi ten cholerny komputer.

– Tak, dziękuję, że pytasz – odparłam w tym samym czasie. 

Nie ważne, jak znacząco bym to powiedziała, na Marlonie nie robiło to wrażenia. Skupiony, póki z nim współpracowałam, ignorował moje buntownicze miny. 

– Poznałaś ją?

Zaprzeczyłam ruchem głowy. 

– To nieprawda – mruknął do siebie. 

– Pamiętam każdą osobę, którą poznałam od czasu wylądowania w Barcelonie i żadna z nich nie przypomina kogoś, kto mógłby być waszą babcią. – Zamyśliłam się krótko. – Może z wyjątkiem pani w sekretariacie w mojej szkole językowej, ale nie sądzę, by to o nią chodziło...? 

– Z Babcią jest tak, że nie będziesz jej pamiętać, jeśli nie życzyła sobie, byś ją zapamiętała – oznajmiła Margarita. Wróciła z moim laptopem, który przekazała w ręce Marlona. 

– Hasło – zażądał z palcami w gotowości na klawiaturze. 

– Podaj mi komputer, to wpiszę.

Marlon uniósł brwi w niedowierzaniu. 

– Zdajesz sobie sprawę, że jeśli bym chciał, mógłbym je złamać? 

– To sobie je łam. – Wzruszyłam ramionami. – Jest skomplikowane, więc chwilę ci to zajmie. 

Ostatnio zmieniałam wszystkie swoje hasła pod naciskiem Daniela, który na studenckich imprezach poznał kolegów z politechniki i przyjął od nich kilka informatycznych rad. 

Marlon zacisnął szczękę. 

– Mogę też załatwić to szybciej. Zacznę cię torturo...

– Po prostu podaj jej ten komputer – wtrąciła się szybko Margarita, a nawet nachyliła się, by samej wyciągnąć mu mój sprzęt z rąk.