defalarca açılıp kapanan gözlerim son bir defa daha tae'ye bakarak bulanıklaşıyordu. Kapanmak için beni hiçe sayabilecek gözlerim sonunda kapanmıştı.
Herkesi duyuyordum.Amcam gelmisti. Ama çok sinirliydi beni koruyordu genjiye kızıyordu "WYNNE'Yİ SANA EMANET EDİYORUM VE BAK ONU NE HALDE BULUYORUM?!" hemşireler amcamın sakinleşmeyecek olduğunu fark etmiş ola ki onu sakinlestirici ile uyuttular. Biraz konuşmalar yaşanıyor onları duymuyorum. Birinin ciğerini parçalarcasına ağladığını duyuyorum. Ameliyata alıyorlar biri "daha fazla uğraşmamiza gerek yok hayatta kalmaz bu" dediğini duydum. Açıkçası bunu bana dediği için benim pek umrumda olmadi ama başka hastalara da aynısının yapıldığını fark edince.. içim bir garip oldu. Anlatamadigim o korku ve heyecan.
ben de hayatta kalmak için pek uğraşmıyorum gerçi. Doktor ameliyatı bırakıp çay içmeye gitse onu haklı bulurum. "Onu kurtaricam. Bunu yapamazsam kendime ben doktorum diyemem." dediğini duyunca onun gururunu tatmin etme çabası beni sinir etmişti. Onun işini ne kadar zorlaştırırsam o kadar iyiydi. Hatırlıyorum "iyi olacaksın wynne" o korkan titrek gözler.. güçlü durmak için kendini kasan dudaklar.. tae..
yine..
hastane odasındayım.
Yorgun ve bitkin.
yaşama hevesi olmayan.
bir boku başaramayan.
bir insan kukla.
tekrar yatakta iyileşmeyi bekliyor.
bunu hak etmiyor bile..
pis kukla!
lütfen en yakın zamanda öl.
bu paradoksu bu şekilde yen.
baş ucumda birinin oturduğunu fark ediyorum. hep başımdan ayrılmadan orada duruyo.
2 sene boyunca bana neler olduğunu ben yokken grubun ne kadar ileri gittiğini anlatıyordu.
elimi tuttu.
"senin.. sahneye çıkıp şarkı söylemeni istiyorum.. şarkı söylemesen.. sahneye çıkmasan da olur. sadece geri dön. seni çok özledim"
ŞİMDİ OKUDUĞUN
ParadoX
Teen Fiction⚠️ dikkat ⚠️ psikolojik sorunları tetikleyebilir hikaye tamamen kurgudur gerçek insanlarla hiç bir alakası yoktur iyi okumalar
