Puck Me Up - PREMIERA 16/07

Rozdział pierwszy

Witajcie w pierwszym rozdziale Puck Me Up!

Zgodnie z zapowiedzią dostaniecie 15 rozdziałów tego tekstu, codziennie po jednym aż do dnia, kiedy ruszy przedsprzedaż. Mam nadzieję, że dacie znać, co sądzicie o początku historii Hazel i Mikko <3

#puckmeupLS

Nie jestem pewna, jak to się stało, ale jestem spóźniona.

Ja się nigdy nie spóźniam. Zawsze jestem obrzydliwie punktualna, bo cenię sobie czas innych i nie chcę, żeby przeze mnie go tracili. Znajomi właściwie mnie za to nienawidzą, a mój były, Scott, też śmiał się ze mnie z tego powodu. Jednak tak zostałam wychowana i nie lubię pojawiać się po czasie, zwłaszcza gdy mam przed sobą ważne spotkanie.

A dzisiejsze spotkanie jest ważne. Szef ma mnie przedstawić nowemu autorowi i bardzo mi zależy, żeby zrobić dobre pierwsze wrażenie, a sądząc po tym, jak biegnę do windy, spocona i rozczochrana, to się raczej nie uda.

Problem w tym, że dziś rano wszystko szło nie tak, jak zakładałam. Moja kotka była bardzo marudna i najpierw nie chciała mnie wypuścić z łóżka, a potem nie zadowalało jej żadne jedzenie, jakie mogłam zaproponować na śniadanie. Zalałam sobie bluzkę kawą i musiałam prasować kolejną, a gdy poszłam pod prysznic, okazało się, że nie ma ciepłej wody. No i przede wszystkim zepsuło się ogrzewanie, a w tutejszym klimacie październik jest naprawdę zimny. Szczękałam zębami przez cały proces przygotowywania się do wyjścia i to chyba dlatego wszystko szło mi tak powolnie.

Pospiesznie wsiadam do windy i wciskam przycisk z numerem pięć. Niby to tylko kilka pięter, ale zanim wbiegłabym po schodach pieszo, winda zdążyłaby obrócić trzy razy, a ja byłabym już całkiem spocona. Zerkam na siebie w lustrze – o mój Boże – i właśnie wtedy ktoś krzyczy z daleka:

– Proszę zatrzymać windę!

Absolutnie nie zamierzam tego robić, bo już jestem spóźniona, więc czym prędzej wciskam przycisk zamykania drzwi, ale w tej samej chwili w szparze pojawia się czyjaś wielka łapa i te zamiast się zamknąć, otwierają się szerzej. Wzdycham i spoglądam w sufit, licząc każdą dodatkową sekundę spóźnienia.

Olivier mnie zabije.

Cofam się odruchowo, gdy gość, który w tej chwili mnie opóźnia, wchodzi do windy. Rozszerzam nieco oczy i przyklejam do jednej z bocznych ścian, bo nagle mam wrażenie, że w tym ciasnym pomieszczeniu zrobiło się jeszcze mniej miejsca. Jakby ten facet – kimkolwiek jest – wysysał z niego całe powietrze i całą przestrzeń.

Jest wielki. Naprawdę. Nie należę do drobnych, filigranowych kobietek, a nawet ja muszę zadzierać głowę, żeby spojrzeć mu w twarz. Garnitur, który ma na sobie, musiał być szyty na miarę, bo jestem pewna, że przy takich rozmiarach i tak szerokich barach nie znalazłby nic gotowego w sklepie.

Jest ogromny i szeroki, ale naprawdę dobrze zbudowany. Jego ciało zwęża się ku dołowi, a biodra są wąskie i mocne. Chciałabym wiedzieć, co kryje się pod tą białą koszulą, ale oczywiście nie zgłupiałam jeszcze na tyle, by to sprawdzać. Pospiesznie zerkam w górę, by stwierdzić, że stoi przede mną żywe uosobienie Thora.

Facet ma nieco za długie blond włosy, kilkudniowy zarost na twarzy i najbardziej niebieskie oczy, jakie w życiu widziałam. Jego twarde, zdecydowane rysy twarzy i ostro zaznaczona szczęka sprawiają, że coś ściska mi się w żołądku. Okej, jest przystojny. Naprawdę szalenie przystojny.

Szkoda, że równocześnie patrzy na mnie tak ponuro, spod byka, jakbym zrobiła mu jakąś krzywdę.

Pewnie zorientował się, że wcale nie próbowałam zatrzymać windy.