İki Türk Kız// Hogwarts ~Fred WEASLEY and George WEASLEY~

~Bölüm 36~

1 Mayıs

Hey evet ben gelecekten geliyorum. Yani çok uzun bir süre değil. Bill ve Fleur evlendiği gece düğündeki her şey sarpa sardı ve hepimiz bir yerlere kaçtık. Ben, Alara, Harry, Harmione ve Ron kaçmayı başardık fakat diğerlerine ne olduğunu tam olarak bilmşyorduk. Herkesi geride bıraktık.

Beş kişi artık birbirimize bağlıydık ve tek bir amacımız vardı. Hortkulukları yok edip Voldemort'u yenmek.

Kolyeyi yok ettik, Harry günlüğü yok etmişti fakat diğer 4 hortkuluktan 3 tanesi okuldaydı. Bu yüzden okula geri döndük. Profesör Dumbledore öldüğünden beri çok şey değişmişti. Müdür profesör Snape olmuştu ve şu anda tam karşımızdaydı..

Harry: Onlarada söylesene! Sana güvenen adamı nasıl öldürdüğünü söylesene!

Yankı: Sana herkes güvenmişti Severus...

Snape aniden büyü ile saldırmaya başlayınca Profesör Mcgonagall karşılık verdi. Fakat profesör snape karşılık vermiyordu aksine üstüne gelen diğer büyüleri kenarlardaki iki kişiye savuruyordu.

Aniden kapıdan babam ve diğerleri geldi. Babamı gördüğümüzde Alara ile koşarak ilk ona sarıldık.

Lupin: Merlin! İyisiniz. Şükürler olsun.

Alara: İyiyiz profesör...

Gülümseyerek kafamı çevirdiğimde Fred'i gördüm. Onu çok özlemiştim. Koşarak boynuna atladım.

Fred: Şükürler olsun...

Sıkıca sarılarak saçlarımı okşadı. Alara da aynı şekilde George'a sarıldı. Tanrıya şükür iyilerdi. Artık hepimiz dışarı çıktık ve görev yerlerine dağıldık. Bayan Weasley, profesör McGonagall kalkan büyüsü yapıyorlardı. Biz yukarıda bekliyorduk...

Yankı: Sence sağ çıkacak mıyız?

Fred'e baktım. Sanki ondan destek bekliyordum. Onun dediği ile hayata tutunacaktım. Yanıma gelip elini yanağıma koydu.

Fred: Evet güzelim. Daha sonrasında güzel bir aile kuracağız. Sen ben çocuklarımız ve ailemiz.

Yankı: Umarım Fred... Umarım...

Artık savaş başlamıştı... Ölüm yitenler saldırılara başlamıştı...

Savaşın yarısında

Fred'i bir ölüm yiyen sıkıştırmıştı. Yanına gitmek istiyordum ama aynı zamanda bende ölüm yiyenle uğraşıyordum. Üzerime saldırı yapıyordu her seferinde savunmuştum. Aniden Fred asasını düşürmüştü

Yankı: EH YETER BE! AVADA KEDAVRA!

Ölüm yiyen ölmüştü. Fred'in önüne geçtiğim anda kafamıza taş yağmıştı. Önüne geçerek onu korumaya aldım ama sanırım bu benim sonumdu... Her şey böyle bitecekti. 18 yaşında bir kızın hayat hikayesi böyle bitmişti...

Sanırım Fred'i yarı yolda bırakmayacağım derken bilmeden yalan söylemiştim... Mutlu sonla bitecek olan hikayemiz birimizin yaşamının devamı mezarda öbürümüzün ki yeni bir hayatla ve ailesiyle devam edecekti..

Herkesi böyle yarı yolda mı bırakıcaktım? Ailemi, arkadaşımı -kardeşimi-, sevdiğim insanı ve dahası...

Benim hikayemde buydu... Sona yaklaşmıştım artık.. Beni bekleyen başka bir tarafta bir sürü kişi vardı...

Son defa Fred'e yaşlı gözlerle baktım. Üstüme düşen kayalar acıyla çığlık atmama sebep oluyordu. Son kez gördüğüm Fred'in ağlayarak bana bakmasıydı.

Yankı: Seni seviyorum Fred...

Ve karanlık....