Ruhumun bedenime en yakın olduğu an
Karanlık geceler
Kaşlarım çatılırken
Hislerim gerçek
Derin derin düşünürken geçmişten gelecekten
Bu gerçek ben
Sabahtan beri gülümseyen maskem inmiş
Mecbur katlandığım insanlar gitmiş
Ve sözümü bölecek kimseler de kalmamış
Beni tanırlar, beni kabullenmezler
Beni severler, beni kıskanırlar
Beni ararlar, beni sormazlar
Şimdi her satırda sen demişken bu satırda ben demem bencillik mi?
Bencillik derken ben dedim
Ben kendimden de vazgeçtim
Sencil olmak
Seni yaşamak
Seni sevmek
Seni öpmek
En eşsiz duyguları sende yaşayıp en güzellerini sende öldürmek
Seni bilmek
Ve sana anlam verememek
Mesela siyasetten bahsedeceğim
Ama sonra sen geliyorsun aklıma
Sensiz başlasam da senle bitiriyorum
Noktası mısın cümlemin?
Anlamı mısın hayatımın?
Hayat...
Şu koskoca dünyada sen bir insandan ibaretsin
Önemli mi sanıyorsun kendini?
Sen ancak benim şiirlerimde başrolüsün
Ölsen mezarına gelen olmaz
Yıl dönümünü kutlayan olmaz
Kıymetin benden sonra arşa çıkmaz
Çözüm var mı bu sahneye?
Romeo ve Juliet ölmeli
Aşk baki kalmalı
Aşk dünyada yaşanmalı
Yaşamak böyle anlamlı
