İş paslayanzi - EDIN DZEKO

V

Güneşli bir güne uyandım. Modum yüksekti.
Hazırlanıp çıktım.
Ofise varmıştım. Dedemle konuştuktan sonra Edine haber vermek için ajandamı açıp takvime baktım. Öğleden sonram boştu. O da uygun olursa direkt eve geçerim diye geçirdim içimden.

Edine haber vermek amacıyla mesaj attım.
Katre: Öğleden sonra müsait misin?
Edin: 15.00 da antrenmanım var ama istiyorsan sen de gel oradan geçeriz.
Katre: Tamamdır. İki saate geleceğim.
Edin: Bekliyorum :)

1 saat daha çalıştıktan sonra Amranın anlaşmalı boşanmayı kabul ettiğiyle alakalı gelen maille birlikte çok mutlu olmuştum.

Hemen Fenerbahçenin tesislerine doğru yola koyuldum.
Edin güvenliklere adımı söylediğini bana önceden bildirdiği için rahatça giriş yapabilmiştim. Arabadan inip tribünün olduğu tarafa doğru gittim. Şanındandır, her hafta maça giden biri olarak atkımı yine boynuma takmıştım.

Edine geldiğime dair bi mesaj attığımdan 5-10 dakika sonra sahaya çıkıp ısınmaya başladılar. Edin eliyle atkımı işaret edip gülümsediğinde karşılık olarak bende gülümsedim.

Antrenman süresince gözlerimi Edinden alamamıştım.
Bu yıl boyunca Şükrü Saraçoğlundaki her maça gitmeme rağmen hiç kimseden böyle etkilenmemiştim.
İçimden bunun saçma olduğuna dair bi iki ses çıkarken o sesleri hemencecik kapattım.
Şuan manzaramın tadını çıkarmak tek isteğimdi.

Edinin antrenmanı bittikten 15 dakika sonra edin duş alıp üzerini değiştirip yanıma gelmişti. Onunla gelmemi istese bile arabamı burada bırakmak istememiştim.

Konuşacağımız yere vardıktan sonra Edin koltuğumu çektiği için teşekkür etmiştim ve sonrasında Edin bana bir hediyesi olduğunu söyledi.

Bir anda elinden uzun ince bir kadife kutu çıkardı.
Bana uzattığında
"Yaptığın iyiliklere az kalıyor ama görünce seni hatırladım." dedi.

Çok güzel bir bileklikti bu. Hangi kadın görse bayılırdı. Bileğime takmasını rica ettiğimde ikiletmeden hızlıca taktı.
Teşekkür etmek amacıyla sarıldım.
"Çok teşekkür ederim ama ben bunun altında kaldım. Olmadı ki böyle." diyip durumu toparlamaya çalıştım.

"Burada olup bana zaman ayırıyor olman yeterli." dedi.
"Sana bir güzel haberi de ben vereyim o zaman." dedim.
"Amra anlaşmayı kabul etmiş. İşimiz artık sadece bir mahkeme." diye ekledim.

Onu ilk kez bu kadar mutlu görüyordum.
Kalkıp bana sarıldı.
"Hayatımda aldığım en güzel hediyeydi."
dedi.
Gülümsedim ama yanıt vermedim.

Sonunda pek de sevmediğim ama ünlü isimlerle olduğunda eğlenceli olan aile hukuku maceram sona erecekti. Nedense işimde bir huzursuzluk vardı fakat anlam veremedim.

Günlük hayattan biraz konuştuktan sonra Edin pazar günü maça gelip gelemeyeceğimi sordu.
Ben zaten kendim davet almasam dahi gidecektim fakat çok mutlu olmuştum.
Hemen kabul ettim.
Zaman böyle akıp gitti.

Saat akşam 22.00 a geliyordu ki saati fark ettiğimde hemen izin alıp masadan kalktım.
Vedalaşırken tokalaşmıştık.

Arabamla evime döndüm ve bir işimin daha hallolmasının rahatlığıyla uykuya daldım.