Minho beni ayağa kaldırdı ama hala yumruklamaya devam ediyordu yağmur yağıyordu bilincimi kaybetmek üzereydim.
Minhonun attığı son yumruk ile bayıldım kafamı sert bir şekilde yere çarpmıştım.
"Siktir" "Jisung!!"
Kanamam var gibi hissediyordum gözlerimi açmak istiyordum ama çok zorlanıyordum sanki göz kapaklarımın üstünde bir yük binmiş gibiydi.
-
MİNHO
jisung hiç bir tepki vermeden yerde yatıyordu önce bayıldığını sandım ama sonra gittikçe rengi soluyordu.
Jisungu kucağıma alıp arabanın arka koltuklarına yatırdım. Şöför koltuğuna geçtim ve arabayı hastaneye süremeye başladım. Jisunga baktığımda rengi iyice solmuştu.
-
Hastaneye geldiğimizde jisungu iç kanamadan dolayı yoğun bakıma aldılar.
Her şey benim yüzümden olmuştu kendime aldatılamayı koyduramadım ama bu duyguyu jisung defalarca yaşamıştı ona rağmen beni seviyordu.
Jisungun ailesi ve benim ailem gelmişti kimse beni suçlamıyordu herkes jisungu suçluyordu.
"Benim yüzümden oldu"
"Minho oğlum senin yüzünden değil bu jisung kesin bir şey yapmıştır yine" dedi jisungun babası.
"Hayır!! Benim yüzümden oldu"
Birden iri bir adam üstüme yürüdü ve bana bir yumruk attı.
"Changbin napıyorsun!!!"
"ONU GEBERTİCEM LAN JİSUNGA BİR ŞEY OLSUN SENİN O KAFANI KENDİ ELLERİMLE KOPARIRIM"
"Özür dilerim..."
"JİSUNGLA BOŞANICAKSINIZ BİR DAHA ONUN YANINA YAKLAŞAMICAKSIN ANLADIN MI"
"Saçmalama changbin ben verdim jisungu kendin ellerimle!!!"
"Jisung bundan sonra hiç birinizle görüşmicek!!!" "Onun yanına yaklaşmaya çalışmayın!!!!"
"Sen ne ara amerikadan döndün!!!"
"Bugün ama jisungun hastaneye kaldırıldığını öğrendim" "Ne yaptın lan ona" bana baktı.
"Ben gerçekten özür dilerim anlatıcak durumda değilim jisungun anlatması daha iyi olur"
Doktor çıktı.
Hepimiz doktorun etrafına toplandık.
"Jisung bey beyin kanaması geçirdi. Kanamasını durdurduk ama" derin bir nefes aldı ve devam etti. "Jisung beyi ayıltamadık"
"Ne"
"Umudu hemen kesmeyin uyanıcağına inanıyorum kafasına ciddi bir çekilde vurmuş"
Changbin üstüme atladı ve beni yumruklamaya başladı. Herkes onu üstümden almaya çalışıyordu ama ben ona karşılık vermiyordum çünkü haklıydı.
-
Jisung yoğun bakımda zorla yaşam savaşı veriyordu. Changbin onun yanında durmama izin vermiyordu sürekli beni kovuyordu.
Hastanenin bir köşesinde oturup ağlıyordum vicdan azabı içimi kemiriyordu ölmek üzereymiş gibi hissediyordum.
Keşke onun yerine ben orda yatıyor olsaydım.
Gözlerimi kapatamıyordum çok kötü acıyorlardı.
Gözlerim bir anda kapandı ve geri açıldığında birisi omzumda uyuyordu o kişiye baktığımda o jisungtu.
"Jisung uyandın mı?!"
Jisung birden kafasını kaldırdı gözleri kanlanmıştı. "Uyanmadım ve uyanmayacağım"
"Ne!"
"Ben artık yokum minho" "Sana yeterli bir eş veya sevgili olmadım özür dilerim"
"Hayır dileme lütfen gözlerini aç"
Jisunga ayağa kalktı ve kayboldu.
-
Bir anda yerimden sıçradım ve rüya olduğunu anladım.
"Jisungu görmem lazım"
Ayağa kalktım ve jisungun olduğu yere doğru ilerlemeye başladım.
"Yine mi sen lan!"
"Bırakın jisungu göreyim onu çok özledim"
"Siktir git!"
"Size yalvarırım"
Göz yaşlarına boğuldum.
"Minho siktir git burda"
"Nolur bir kez göreyim"
"Minho bey"
Hemşire yanıma geldi.
"Buyrun"
"Jisung beyin uyuşturucu içtiğini biliyormuydunuz"
"Ne"
"Ne"
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
