JİSUNG
Günlerce gözlerimi açmaya çalışıyordum ama olmuyordu sanki gözlerimin üstüne bir yük binmişti.
Sonunda gözlerimi açabilmiştim etrafıma baktığımda her yerimde makineler vardı ayağa kalkmaya çalıştım ama yapamadım.
Bir anda bir hemşire odama girdi.
"Jisung bey sonunda uyandınız. Kendini nasıl hissediyorsunuz?"
"Garip hissediyorum"
"Neden burdayım"
"Beyin kanaması geçirdiniz ve uzun bir uykuya daldınız"
"Anladım ne zamandan beri uyuyorum"
"Yaklaşık 1 hafta kadar"
"Peki teşekkürler"
Hemşire odadan çıktı ve içeriye minho girdi.
"Jisung!!"
Koşarak elimi tutmaya çalıştı ama elimi geri çektim.
"Ben gerçekten çok özür dilerim"
"Ne için minho"
"Beni defalarca aldattığın için mi"
"Beni her zaman yarı yolda bıraktığın için mi"
"Beni dövdüğün için mi"
"Hepsi için"
"Özüre gerek yok"
"Jisung biliyorum çok fazla şey yaşattım sana ama lütfen beni affet"
"Çık dışarı minho"
Minho dolu gözlerle bana baktı ve odadan çıktı.
Bir kaç dakika sonra içeriye abim girdi onu gördüğüm anda gözlerim büyüdü.
"Hyung?"
"Jisung beni çok korkutun"
Changbin yanıma geldi ve saçlarımı sevmeye başladı.
"Burda ne işin var"
"Odun musun jisung insan abisini böyle mi karşılar"
"Ya özür dilerim öyle demek istememiştim"
"Aslında sana sürpriz yapıcaktım ama sen daha büyük sürpriz yaptın"
"Yani biraz öyle oldu"
"Neyse"
"Seninle konuşmak istediğim bir şey var"
"Konuşalım"
"Minho ile görüşmemi kesmeni istiyorum"
"Ondan boşanıcaksın"
"Ama hyung"
"Jisung sus"
"Onunla görüşmiceksin bitti"
"Of peki"
-
Aradan günler geçmişti ve doktorlar artık beni taburcu ediceklerdi. Taburcu olduğumda changbin beni direk kendi evine götürdü.
"Ev küçük ama merak etme burda kalmicaz"
"Nerde kalıcaz ki"
"Amerikaya gidicez"
"Ne"
"Evet orda burdan daha iyi yaşıyacaksın jisung"
"Ama sencede çok çabuk olmuyor mu her şey"
"Olmuyor"
Rahatsız olmuştum ama changbine karşı çıksaydım onun dilinden kurtulamazdım.
"Peki ben biraz dışarı çıkıcam"
"Olmaz"
"Ya biraz hava almaya ihtiyacım var bunaldım"
"Peki çabuk dön"
