( စောစော အပ်ပဒိတ်လိုက်တယ်နော် 👀 လောင်ရတော့မှာပါ🔥)
မနက်နိုးလာတော့ ရာရာတစ်ကိုယ်လုံးနာကျင်နေသည်။
အားယူပြီးထကြည့်တော့မရ။
ခေါင်းလည်းအရမ်းကိုက်နေသလို လက်တွေကိုတစ်ညလုံးအချည်ခံထားရတော့ လက်ကောက်ဝတ်တွေရဲနေပြီး နာနေသည်။
ခေါင်းထောင်လို့တောင်မရဘဲ ကိုက်ခဲနေသည်။
ဘေးကိုကြည့်လိုက်တော့ နှစ်ခြိုက်စွာသူအိပ်ပျော်နေသည်။
" ကိုကြီးသိလား ရာရာအရမ်းနာကျင်တယ် ခန္ဓာကိုယ်ထက်ရာရာ့နှလုံးသားကပိုနာကျင်နေတယ် ကိုကြီးဘာလို့ "
တစ်ညလုံးငိုထားရတာတောင် မျက်ရည်တွေကကျလာသေးသည်။
" ဟင့်အင်း ငါထပ်ငိုလို့မရဘူး "
ရာရာ အားယူပြီးထလိုက်တော့ ချာချာလည်ကိုမူးနေသည်။
ကုတင်ပေါ်ကဆင်းဖို့ ခြေထောက်ကိုလှုပ်ရှားကြည့်တော့
" ဟင့်အင်း မရဘူးအား "
ခြေထောက်တွေလဲလှုပ်လို့မရ
်ရာရာအရမ်းနာနေသည်။
" မဖြစ်ဘူးငါထမှရမယ် "
ရာရာ ရှိသမျှအားနဲ့ရုန်းကန်ထကြည့်တော့
" အ့ ကျစ် နာတယ် "
တစ်ယောက်ထဲ ထိုင်လိုက်ထလိုက်နဲ့ အားယူကြည့်နေရသည်။
မတ်တပ်ရပ်လို့ရသွားတော့ ရာရာ့အင်္ကျီတွေဘောင်းဘီတွေကိုပြန်ကောက်ပြီး ဝတ်လိုက်သည်။
ရာရာတံခါးဖွင့်ပြီး အောက်ထပ်ကိုဆင်းလာတော့အန်တီမြတို့ အရိပ်ယောင် မတွေ့။
ညကရေးနေခဲ့တဲ့ စာစီစာကုံးစာအုပ်တွေက ဒီအတိုင်း
ရာရာ စာရွက်တစ်ရွက်ယူလိုက်ပြီး
" အန်တီမြ သမီး ခွင့် ၃ရက်လောက်ယူပါမယ်နော် "
ဘာထပ်ရေးရမှန်းလဲ ရာရာမသိတော့။
ဒီတိုင်းစားပွဲပေါ်မှာတင်ခဲ့ပြီး ထွက်လာခဲ့သည်။
အိမ်ဘက်ကိုရောက်တော့ အမေကပန်းကန်တွေဆေးနေသည်။
