De ochtendzon sijpelde door de gordijnen van de slaapkamer van Milo en Matthy, en Milo opende zijn ogen met een mengeling van opwinding en zenuwen. Vandaag was de dag waarop hij voor het eerst therapie zou hebben voor zijn onzekerheden, en hoewel hij wist dat het de juiste beslissing was, voelde hij toch een knoop in zijn maag.
Matthy draaide zich naar hem toe, zijn ogen zacht en geruststellend. "Goedemorgen, lieverd," zei hij met een glimlach. "Ben je er klaar voor?"
Milo knikte langzaam, hoewel zijn hart bonkte in zijn keel. "Ja, ik denk het wel," antwoordde hij, zijn stem een beetje schor van de spanning. "Ik ben gewoon een beetje zenuwachtig, denk ik."
Matthy streek liefdevol een lok haar uit Milo's gezicht en gaf hem een geruststellend knikje. "Dat is begrijpelijk, Miel," zei hij. "Maar vergeet niet dat je niet alleen bent. Ik ben bij je, en ik zal er altijd voor je zijn, wat er ook gebeurt."
Milo voelde een golf van dankbaarheid door zich heen spoelen bij Matthy's woorden. Hij wist dat hij geluk had met zo'n liefdevolle en ondersteunende partner aan zijn zijde, iemand die hem steunde en aanmoedigde, zelfs in zijn donkerste momenten.
Samen stonden ze op en maakten zich klaar voor de dag, hun gedachten gericht op de uitdagingen die voor hen lagen. Milo voelde een mengeling van nervositeit en vastberadenheid in zich opwellen terwijl ze naar de auto liepen en de rit naar de therapeut maakten.
Toen ze eindelijk aankwamen bij het kantoor van de therapeut, voelde Milo zijn hartslag versnellen bij het zien van het gebouw. Hij voelde zich als een klein kind dat voor het eerst naar school ging, vol angst en opwinding voor het onbekende.
Matthy legde een geruststellende hand op Milo's schouder en gaf hem een bemoedigende glimlach. "Je kunt dit, Miel," zei hij zachtjes. "Ik geloof in je."
Met een diepe ademhaling stapte Milo het gebouw binnen, zijn hand stevig in die van Matthy. Hij voelde een vreemde mix van spanning en opluchting toen ze werden begroet door de therapeut, een vriendelijke en begripvolle vrouw met een rustgevende stem.
Terwijl Milo en Matthy plaatsnamen op de comfortabele banken in de kamer, voelde Milo zijn zenuwen langzaam wegebben. De therapeut luisterde geduldig naar Milo's verhaal, haar vriendelijke glimlach en kalme aanwezigheid een bron van troost en steun.
Naarmate het gesprek vorderde, voelde Milo zich steeds meer op zijn gemak bij de therapeut. Hij opende zich langzaam over zijn diepgewortelde onzekerheden en angsten, zijn stem trillend maar vastberaden terwijl hij zijn gevoelens deelde.
Matthy zat naast hem, zijn hand liefdevol op Milo's knie, een constante bron van steun en aanmoediging. Hij luisterde aandachtig naar Milo's woorden, zijn hart zwaar van medeleven voor de man van wie hij zoveel hield.
Naarmate het gesprek vorderde, begon Milo langzaam een gevoel van opluchting te voelen. Het voelde bevrijdend om zijn gevoelens te uiten, om niet langer alleen te hoeven worstelen met zijn innerlijke demonen.
En toen de sessie ten einde liep en Milo en Matthy het kantoor van de therapeut verlieten, voelde Milo een vreemd gevoel van hoop en optimisme door zich heen spoelen. Hij wist dat hij nog een lange weg te gaan had, maar hij voelde zich vastberaden om zijn onzekerheden te overwinnen en zijn weg naar genezing te vinden.
Met Matthy aan zijn zijde, wist Milo dat hij alles aankon. En terwijl ze terug naar huis reden, voelde hij een diepe dankbaarheid voor de man die altijd aan zijn zijde stond, klaar om hem te steunen en aan te moedigen, wat er ook gebeurde.
//
Het was een lange dag geweest voor Milo. De sessie met de therapeut had meer met hem gedaan dan hij had verwacht. Terwijl hij op de bank zat, voelde hij de emoties opborrelen, als een overweldigende golf die hem dreigde te overspoelen.
Matthy merkte de verandering in Milo's stemming meteen op. Hij kwam naast hem zitten en legde een arm om zijn schouder, zijn aanraking warm en geruststellend. "Gaat het wel, Miel?" vroeg hij bezorgd.
Milo knikte, maar zijn stem brak toen hij probeerde te antwoorden. "Ik... ik weet het niet, Mat," fluisterde hij, zijn stem zwaar van emotie. "Het was gewoon zo veel vandaag... ik voel me zo overweldigd."
Matthy trok Milo dichter naar zich toe, zijn omhelzing stevig en geruststellend. "Het is oké, lieverd," zei hij zachtjes. "Laat het maar gewoon komen. Ik ben hier voor je, wat er ook gebeurt."
Tranen welden op in Milo's ogen en stroomden langs zijn wangen terwijl hij zich eindelijk overgaf aan zijn gevoelens. Het voelde als een opluchting om eindelijk de spanning los te laten, om zijn emoties de vrije loop te laten.
Matthy hield hem stevig vast, zijn hart zwaar van medeleven voor de man van wie hij zoveel hield. Hij wreef zachtjes over Milo's rug en fluisterde kalmerende woorden in zijn oor, een constante bron van troost en steun.
Na een tijdje ebden Milo's tranen weg en voelde hij zich kalmer, lichter, alsof er een last van zijn schouders was gevallen. Hij keek op naar Matthy, zijn ogen rood en gezwollen maar vol dankbaarheid.
"Dank je, Mat," zei hij zachtjes, zijn stem doordrenkt van emotie. "Dank je dat je er altijd voor me bent, zelfs als ik het moeilijk heb."
Matthy glimlachte en drukte een kus op Milo's voorhoofd. "Dat is wat partners doen, lieverd," zei hij liefdevol. "We zijn er voor elkaar, in goede en slechte tijden. Je hoeft dit niet alleen te dragen."
Samen zaten ze daar, in stilte en in elkaars armen, verankerd in de warmte van hun liefde voor elkaar. En terwijl de avond viel en de wereld langzaam tot rust kwam, wisten Milo en Matthy dat ze samen alles aankonden, wat er ook op hun pad kwam.
Milo voelde zich geleidelijk aan rustiger worden, een gevoel van vrede verspreidde zich door zijn lichaam terwijl hij stevig werd vastgehouden door Matthy. Hij ademde diep in en uit, zijn ademhaling langzaam stabiliserend.
Matthy hield hem nog een tijdje stevig vast, wetende dat Milo wat tijd nodig had om te herstellen van de emotionele uitbarsting. Hij streelde zachtjes Milo's rug en gaf af en toe een geruststellende kneepje in zijn schouder.
Uiteindelijk brak Milo de stilte. "Het spijt me, Mat," zei hij zachtjes, zijn stem schor van de tranen. "Ik wilde niet zo instorten."
Matthy schudde zijn hoofd en trok Milo nog dichter tegen zich aan. "Je hoeft je niet te verontschuldigen, Miel," zei hij vastberaden. "Het is oké om je emoties te uiten, om kwetsbaar te zijn. We zijn hier samen doorheen."
En zo bleven ze daar zitten, in elkaars armen, terwijl de avond langzaam overging in de nacht. Voor Milo was het een herinnering aan de kracht van liefde en steun, en hij wist dat hij, met Matthy aan zijn zijde, alles kon overwinnen wat het leven hen zou brengen.
