Memories Never Die - Aota-

7. Bölüm

"sana senin için değil, kendim için yardım ediyorum okyanus"

Gözlerimi birkaç kez kırpıştırıp ne dediğini çözmeye çalıştım. Kota'ysa cevap vermemi bekliyormuş gibi yüzüme bakıyordu. Kendime geldiğimde şaşırdığım için kekeleyerek konuştum " ne- ne demek istiyorsun?" sormak istediğim çok şey vardı. Beni nasıl buldu?, az önce söylediği sözün ve okyanusun anlamı neydi?

Aklımda bir sürü soru olsa da bir anda sormak istemedim. Elinde ki pamuğu koltuğa bırakıp biraz daha yaklaştı. Her zamanki sırıtışı ile" anlamadın mı?" dedi. Sorusuna cevap vermeden bakmaya devam ettim. Biraz geri çekildi."Sormak istediğin şeyleri sor. Hepsine cevap vereceğim" neden sormamı istediğini anlamamıştım ama çok düşünmeden dediğini yaptım.

"Beni nasıl buldun? Evinin benim evimden uzak olduğuna eminim" bir süre düşündü. "Seni takip ettim. Direkt söylesem dinleyecek gibi değildin. Bu yüzden seni takip edip durduğunda konuşacaktım" cevabı beni meraka sokmuştu. Bana ne söylemek istemişti ki?

Düşünmeyi bırakıp sırada ki sorumu sordum. "Peki bana neden yardım ettin? Adlarımız dışında hiç bir şey bilmiyoruz" yine aynı hızıyla cevap verdi. "dediğim gibi sana yardım etmek için değil, kendim için yaptım" bu soruma net bir cevap vermiyordu bir türlü. Direterek "beni kurtarmanın sana ne yararı olacaktı?" dedim. Derin bir nefes verdi. " bu seni ilgilendirmez" cevabı ile şaşırmıştım. Olayda bende vardım ama beni ilgilendirmediği söylemişti. " Farkındaysan olayın içinde bende varım?" soru sorarmış gibi çıkan sesim ile önüne bakan bakışlarını bana çevirdi.

"Şansını zorlama. Cevap alamayacaksın" sinirlenmiştim ama inat etsemde söylemeyeceğini anlamıştım. Bu yüzden sırada ki sorumu sordum. "pekala, az önce söylediğin okyanusun anlamı neydi?" bunu sormamı beklemiyor olacaktı ki bir süre duraksadı. Söylemek ve söylememek arasında kalmış gibiydi. Sonunda "gözlerin okyanusa benziyor. Tıpkı okyanus gibi insanı içine çekiyor ve çıkmasını engelliyor. İnsan maviliğinde kayboluyor" işte bu beni oldukça şaşırtmıştı. Kota gibi birinin böyle sözler söylemesini beklemiyordum.

Cevap vermediğimi görünce kafasını tekrar önüne çevirdi. Daha fazla burada kalmasını istemediğim için "pansuman işi bitti. Artık gidebilirsin" dedim. Alayla güldü. "Sence buraya pansuman için mi geldim okyanus?" yine okyanus demişti. İnsanların bana lakap takmasından hoşlanmazdım ama bu lakap ve anlamı hoşuma gitmişti. Bu yüzden ses çıkarmadım.

"Neden geldin o zaman?" sorusuyla karşılık verdim. Bu soruyu sormamı bekliyormuş gibi "çünkü senin Futbol takımına katılmanı istiyorum. Okulda zorlamadım ama seni takıma almadan rahat bırakmayacağım" sinirle nefesimi verdim. Net bir şekilde cevabımı vermiştim, neden ısrar ediyordu ki?

"Cevabım hala aynı. Şu an bir takıma katılmak istemiyorum. Ve kararım değişmeyecek"

"Ya değişirse? O zaman katılacak mısın?"

"Değişmeyecek. Değişsede o takıma katılmayacağım!"

Sinirli bir sesle cevap verdiğimde de pes etmişe benzemiyordu ama şu anlık uzatmayacak gibiydi. Derin bir nefes alıp kapıya doğru ilerledi. Kapıyı açıp çıkmadan önce " kararını değiştireceğim okyanus, bundan emin olabilirsin. Aklıma koyduğum her şeyi başarırım" son sözlerini de söyleyip kapıyı çekti ve gitti.

Evde tek kalmamın rahatlığı ile koltuğa yayıldım ve olanları düşünmeye başladım. Bu çocuktan nasıl kurtulacaktım? Teklifini kabul etmeli miydim? Aklımda yüzlerce soru vardı. Üzerimde ki yorgunluk gözlerimi kapatmaya zorlarken kendi kendime "böyle hayatın amına koyayım" diye mırıldandım ve düşünerek koltukta uyuya kaldım.

🌸🌸

Merhaba
Şu an bölüm yayınlıyorum ama sanırım
bu fici yarım bırakacağım. Nedense pek içime sinmedi gibi

Neyse lütfen oy vermeyi unutmayın💕