Memories Never Die - Aota-

12. Bölüm

Kota: Özür dilerim okyanus, sana kendimi affettireceğim

Kota'nın numarasının telefonumda ne aradığını düşünürken bir bildirim daha geldi.

Kota: Numaramı ben kaydettim, lazım olur diye :)

Bu çocuk bana yaptığının farkında değildi sanırım. Özür dilemişti. Ama yaptığı şey hemen diye affedilebilecek bir şey değildi. Sinirle nefesimi verip cevap yazmadan telefonu kapattım. Yere düştüğü için telefonun ekranında birkaç küçük çizik vardı, ama ciddi bir şey yoktu.

Mesaj gelmesi ile oturduğum yerden tekrar yavaşça kalktım. Tam ayağa kalktığım sırada duyduğum sesler ile etrafıma bakındım. Bir kız bir köpek ile futbol oynuyordu. Garipti ama köpek gerçekten iyi oynuyordu. Aklımdan geçirdiğim şey ile gülümsedim. Köpeğin iyi futbol oynadığını söyleyecek kadar delirmiştim.

Ben onları izlerken kız bana doğru döndü. Kızla göz göze geldiğimizde gözlerini hafifçe kısıp bana doğru yürümeye başladı. Ne yapacağımı bilemediğimden öylece bekledim. Kız yanıma gelip "köpeğin güzel futbol oynadığını düşünüyorsun, öyle değil mi?" sorusu karşısın da şaşırsam da "evet" diyerek onayladım kızı.

"Evet. Gerçekten güzel oynar. Bu arada ben Erika Takatou. Memnun oldum" elini uzattığında bir süre baktım. Sonra elini tutup "bende Aoto Takuma. Memnun oldum" kız gülümseyip "sende futbol oynamayı sever misin?" sorusuna evet anlamında başımı salladım. Yüzünde kocaman bir gülümseme belirdi. "Harika, eğer bir işin yoksa birlikte antrenman yapalım mı?" aslında yapmam gereken şeyler vardı ama kafa dağıtmaya da ihtiyacım vardı.

"Olur" Erika'nın karşısına geçtim. Antrenman yapmaya başladık. Erika harika oynadığımı, ilerde başarılı bir futbolcu olabileceğimi söylemişti. Haklıydı. Aslında hedefim tam olarak buydu. Futbolcu olma hayalimi gerçekleştirmek için bu kadar sıkı çalışıyordum. Ama son bir kaç gündür çalışamamıştım.

♡♡♡

Antrenman bittiğinde gölge bir yer bulup oturduk. Bir süre Futbol hakkında konuştuk. Erika "şu an bir takımda oynuyor musun?" sorusuna şaşırsamda başımı iki yana sallayıp "bir süre önce takımdan ayrıldım" dedim. Gülümseyip "istersen bizim bizim takımımıza katılabilirsin. Aslında bir okul takımı ama onun haricinde de maçlar yapıyoruz" uzun zamandır bir takımda oynamadığım ve futboldan uzka kaldığım için üzülüyordum. Bu iyi bir fırsat olabilirdi.

O anda aklıma gelen soru ile şüpheye düştüm. "Sen hangi okuldansın?" bir süre sorup sormamak arasında kalmıştım. Ama bunu bilmek daha iyi olurdu. Erika "...... Lisesi. Neden sordun?" diyerek yanıtladığında donup kaldım. Erika benim okulumdaydı. Farklı bir şubeden olduğu için onu görmemiş olmalıydım. Ve bizim okul demek üçüzler ve Kota demekti.

Bunu düşününce içimde yine bir huzursuzluk oluştu. "Üzgünüm ama şu an yeni bir takımda oynmayı düşünmüyorum. Teklifin için sağol. Artık gitmeliyim" hızlıca yanımda duran çantamı alıp cevap vermesine fırsat vermeden oradan uzaklaştım. O sırada arkamdam Erika'nın seslendiğini duydum.

Koşarak yanıma gelip bir kağıt uzattı. "Telefon numaram. Eğer fikrini değiştirirsen beni arayabilirsin" kararımı değiştirmeyecektim ama yinde kağıdı alıp teşekkür ettim ve eve doğru ilerlemeye başladım.

Eve varmak için dönmem gereken son sokağı da geçtikten sonra kaoıda birinin durduğunu gördüm. Biraz daha yaklaştığım da olduğum yerde kaldım. Kota kapının önünde durmuş, kafasını aşağı eğmiş ayağını yere vuruyordu. Onunla konuşmak istemiyordum.

Başımı dikleştirip yavaş adımlarla eve doğru yürüdüm. Kota kafasını kaldırıp baktığında göz göze geldik. Gözlerimi kaçırıp "burada ne arıyorsun?" Her zamanki gibi gülümsemediğini gördüm. "Seninle konuşmak için geldim" alay eder gibi gülüp "benim konuşacak bir şeyim yok" dedim ve Kota'yı kapının önünden çekmeye çalıştım.

Benden güçlü olduğu için tabii ki başaramamıştım. Onu daha fazla görmek istemiyordum. "Çekil şuradan!" onu bir kez daha itiklediğim sırada kollarımı tutup beni durdurdu.

"Ya şimdi konuşuruz, ya da peşini asla bırakmam okyanus"

🌸
Bu bölümü yazarken çok ruhsuzdum😭

Oy vermeyi unutmayın lütfen💖