Berdel TÖRE

4.BÖLÜM

Merhabalar
Biliyorum çok geç geldi, gerçekten günlerim çok yoğun geçiyor. Bu dönem kötü şeyler yaşadım. Bende isterdim bölümleri çabuk göndermeyi. Ne deseniz haklısınız, sizden sadece anlayış göstermenizi istiyorum.
Neyse fazla gevezelik ettim. Bu bölüm okurum EvindarAydemir6'a ithafen 🤍
.
.
. Dila'dan

Kapalı olmaktan memnun olan ve açılmamak için direnen göz kapaklarımı aralarken beyaz bir tavan karşıladı beni.
Sanki epeydir kapalı olan gözlerim nemlenmiş ve bir kaç kez kırpıştırarak yanma hissini yok etmeye çalıştım. Islanan gözlerim çatılan kaşlarımla yan tarafımda, koltukta uyuya kalan Boran'ı görmemle kocaman açıldı.

Kısa sürede duraksayan zihnim yaşanılanlar gözümün önünde film şeridi gibi geçti..

O beni kurtarmıştı...

Yaşadığım bunca acıya kurban olurken o beni kurtarmıştı..

Bunca şeyin tek nedeni olan, ölesiye nefret ettiğim ailem yüzünden olmuştu. Babam birine sinirlense hep hıncını benden çıkartıyordu, dövüyordu, odaya kapatıp günler boyunca aç bırakıyordu beni. Annemde hep sen hakkettin bir şey olmaz o senin babandır derdi. Babam ne derse onu yapardı, ama bana karşı içi hiç sızlamadı. Günlerce kaldığım o odada gizlice bir şey getireyim bile demiyordu. Ablam da bana karşı çok kindardı, benimle asla konuşmazdı. Eğer konuşacaksa da kavga etmeden durmuyordu,tabi suç bende kalıyor ve cezayı yiyen ben oluyordum. Ablam evlendikten sonra zaten ondan kurtulmuştum ama eve annemi görmeye geldiğinde burun kıvırıp konuşmazdı benle,sanki ben onunla konuşmak için ölüyorum gıcık şey.

Bu acımasız ailenin içinde yaşamama neden olan tek kişi ise kardeşim azad idi. Bazen sen bu ailenin çocuğu değilsin derdim ona. Babam denen o herif ne zaman bana işkence etse hep yaralarımı saran azad dı, onu çok seviyordum, canımı istese verirdim. ama bir gün önce yaşanan o olay yüzünden ona çok kırıldım. Hiç mi düşünmedi benim ablam var diye. Onun sevdası yüzünden töreye kurban oldum.. Acaba annem ve babam
o kıza, bana göstermedikleri sevgiyi gösteriyorlar mıdır?

"Dila" beni bu düşüncelerden alı koyan sese çevirdim başımı öylece donuk bir yüz ifade ile bakıyordu bende aynı şekilde. Ne kadar da yorgun çıkmıştı sesi.. Ona teşekkür mü etsem yoksa beni bu acımasız hayata geri döndürdüğü için kızsam mı anlamadım.. bunları boşverip kendime geldim "efendim" dedim kısık çıkan sesimle. "sen iyi misin? Bak Dila ben öyle davranmak istememiştim. Bir yerin ağrıyor mu? Doktoru çağırayım bekle" endişeyle kurduğu sorularla kafam allak bullak oldu. Bu adam nasıl biri acımasız, tıpkı babam gibi biri mi yoksa içi merhametle dolu biri mi anlamadım.

Kapıya doğru gittiğinde "neden beni kurtardın?" dememle onu durduran cümlemle yerinde durdu yüzü bana dönük olmadığı için onu görmüyordum.
Birden bana doğru gelince bişey demedim.

Dibimde durunca "neden mi kurtardım? Sen iyi misin gerçekten? Babasına ailesine karşı dik başlı olan Dila pesmi etti? Mücadelen bu kadar mı?" kurduğu cümleler ile gözlerim doldu,ağlamak istemiyordum bunu görmemesi için başımı kapıya doğru çevirdim. Doğru diyordu..

"olsun beni kurtaracak bir sebebin yok, hiç bir sebep yokken beni kurtarmasaydın" dedim fısıltıyla çıkan sesimle. "sebep yok mu? Karım olman yetmez mi?"
Kurduğu cümleyle başımı ona çevirdim, beni karısı olarak görüyor mu gerçekten? Olamaz ben onun karısı değilim. Biz farklı yollarla evlendik, ben onun hiç bir şeyi değilim, o da benim hiç bir şeyim değil.

"ben senin karın değilim." dememle işaret parmağını kaldırıp "sakın. Sakın o cümleyi bir daha kurma! Doktoru çağırıyorum burdan ayrılma" ne! birde kaçacağımı mı düşünüyor, allahım sen sabır ver.
Çekilmezin teki.
Öküz!