Kalbimi avucuna bıraktım
Kırıp çöpe attım
Gülüşlerim oktu
Yayı koparıp öylece bıraktın
Sözlerim bir nehirde sana doğru akardı
Nehri kuruttun
Geceleri sana armağan ettim
Gündüzleri aradın
Sevmeyi denemedin
Kaçtın her zaman
küçük bir cesaretim vardı
Korkularının arasına gömdün
Derlerdi bana
Uzaktır O sevgiye
Gitme onun peşinden
Dinlemedim kimseyi
Umudum hep diriydi
Ama o umutsuz
Karanlıkta kalandı
Sevgisizlik doğurmuş
Korkuları büyütmüş
Şüphelerle yaşayandı
Onu özel kılan bunlar mıdır ?
O benim için
Kalbimde aşkla yaşarmış en güzel çiçekti
Diğerlerine göre
Nefretin baş taci
Dinlemedim kimseyi
kapadım kulaklarımı
Sağırdım sözlere
Ama o gösterdi
Yanlış yaptığımı
Kollarına attım ruhumu
İtti beni Her zaman
Siyah ay
