Sabah olmuştu..Mun uykudan uyanmış ama yorgun haldeydi. Elini yüzünü yıkayıp dedesinin hazırladığı kahvaltı sofrasına oturduğu anda telefon çaldı. Arayan tanımadığı numaraydı. Okuldandır zannedip telefonu açtı..
- Alo..
-Selam Mun naber?
Mun sesin Ha-na'nın sesi olduğunu anladı ve yüzünde tebessüm oluştu.
-İyi..s-sen nasılsın?
-Bak ne diyicem. Dün kolyeni düşürmüşsün bu gün bir yerde buluşalım da bunu sana vereyim.
-O-olur nerde, ne zaman ?
-Saat 4 de parkta buluşalım sakın gecikme bu kez kafanı patlatırım canım.
Mun kendinden habersizce gülümsedi
-Emredersiniz Ha-na hanım.
-İsabet olur. Hadi görüşürüz.
-Görüşürüz~
Mun'un yüzünde kocaman gülümseme vardı. Dedesi bunu farkedip sordu:
-Noldu aslanım kız arkadaşınmıydı?
-Şey yok ya dede okuldan bir arkadaştı defterim onda kalmışta.
-Bu arkadaş yüzünü pek açmış. Benden kaçmaz torunum hadi söyle.
-Yok ya dede bişey yok ben aç değilim hadi görüşürüz.
-Dur daha yemek vard-
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Mun ayakkabılarını hemen giyinip kendini dışarıya attı. Sıkıldığı için arkadaşlarını aramaya karar verdi. Sonuçta saat 4'e kadar zamanı vardı.
-Alo Ung-min gelsenize çok sıkılıyorum.
-Açım ya aç izin ver 2 lokma bişey yiyelim anca arayıp çağırıyosun.
-Sen gel ben sana yemek ısmarlarım.
-Vallahamı diyon Mun.
-He valla.
-Hemen geliyoruz bekle.
5 dakika sonra Ung-min ve Ju-yeon bisikletleriyle birlikte geldiler.
-Hadi Mun söz verdin yemek ısmarlıyıcaksın açız burda.
-Tamam benim tombiğim gel gidelim doyuralım seni.
-Tombiğimmi?! Alınıyorum bak Mun.
-Tamam tamam hadi gidelim 4'e kadar otururuz.
Ju-yeon merakla sordu:
-Neden saat 4'e kadar oturucakmışız biz hep 8'e kadar otururduk işin mi var?
