Anonim

Ayrılma

Gözlerimden yaşlar akmaya başladığını anca gözyaşlarım kucağıma düşünce farkettim. O kadar iğrenç hissediyordum ki. Hayat yüzüme gülmüştü. En azından bir kaç gün. Yada ben gülümsedi zannetmiştim. O ise beni mahvedeceği için sırıtıyordu.

Annemden hiç sevgi görmemiştim. Babamdan da öyle... Aslında onlar beni seviyordu ama sürekli işte oldukları için onları fazla göremiyordum ve ilgilerini de bana fazla gösteremiyorlardı. Eve geldiklerinde de genellikle hep yorgun oluyorlar ve odalarına çekiliyorlardı.

Ebeveynlerim genelde birbirlerine karşı da çok sevgi gösteremezlerdi. İşten geldikten sonra annem kendi odasına çekilir, babamsa çalışma odasına giderdi. Genellikle geç geldikleri için annem yemek pişirmez sadece bir şeyler atıştırırdık. Uzun zamandır anne yemeği bile yemiyordum. Ve şimdi hayat bana çok güzel bir sevgi sunmuşken bir anda elimden almıştı. Ben arkadaşlarının aşık olduğu insanı sevecek kadar karaktersiz değildim.

Peki ya şimdi ne yapmam gerekiyordu? Engellemek? Ya da her şeyi söyleyip bu ilişkiyi bitirmek? Aslında başlamamış bir ilişkiyi de bitiremezsin ki...

Numaramı mı değiştirseydim acaba? İyi de odamda kameralar var! Offff! Nasıl bir çıkmaz bu?

En iyisi her şeyi anlatıp öyle bitirmek. peki ya ne diyecektim? 'Sen benim arkadaşımın aşık olduğu kişisin o yüzden olmaz.' falan mı? Nasıl bir saçmalık bu?! Saçma olabilir ama galiba böyle diyeceğim.

Telefonumu elime alınca 10 bildirim olduğunu gördüm.

"Naz?"
"Güzelim?"
"Naz neden ağlıyorsun?"
"Naz cevap versene?"
"Naz telefona bak."
"Naz dedim!"
"O kadar perişan haldesinki bildirim sesini duymuyorsun."
"Lütfen cevap ver."
"Ağlama be güzelim."
"Madem cevap vermiyorsun, bende geliyorum yanına."

Hayır! Buraya geliyordu. Hemen aradım onu. İlk çalışta direk açıldı. "Güzelim iyi misin?"

"Bana güzelim deme..." Dedim burnumu çekerek. Ardından bir sessizlik oldu. Arabanın ani fren sesini duydum. "Nasıl yani? Neden demeyeyim? Bir şey mi yaptım? Bir şey yaptıysam özür dilerim ama lütfen böyle yapm-" Sözünü yarıda kestim ve derin bir nefes alıp konuşmaya başladım. "Bak Anonim ben yapamam. Bu ilişkiyi sürdüremem. Nedenini sormaya hakkın var. Bende cevap vereyim. Artık senin kim olduğunu biliyorum. Ve ben arkadaşımın aşık olduğu kişi ile sevgili olacak kadar karaktersiz değilim. Bunu yapamam, sende beni anla. Gerçekten senle güzel bir kaç gün geçirdim. Teşekkür ediyorum ama böyle devam edemez."

"Bu kadar mı imkansız Tuana?" Tuana dediğinde kalbim bin parçaya ayrılmış gibi hissettim. Hayır Tuana. Bunu yapma kendine. Kendini düşünmüyorsan arkadaşına. "Evet maalesef."

"Peki nasıl öğrendin ismimi?"

"Bana attığın fotoğrafın köşesinde kimliğin gözüküyordu."

"Anladım."

"Seni de üzdüm. Gerçekten kusura bakma. Kendine iyi bak."

"Sende Tuana, sende ."

Telefon kapanınca öylece kaldım. Yatağıma yatıp saatlerce ağladım. Takı gözümden kan geldiğini anlayıncaya kadar...