Önceki bölüm - Gözlerim kapanmaya başlayınca yatağıma geçip uzandım. Bir , iki dk sonra uyku bedenimi ele geçirmişti... _______________________________
Huh? Beynimin içinde çalıp duran bu ses de ne!! Sinirle gözlerimi açtım ve yatağımda oturur pozisyona geldim. Çalan şey telefon- ummuş!! telefonu elime alıp baktığımda arayan kişinin iş arkadaşım olan Kakashi olduğunu gördüm. Çalan telefonu açtım. " Efendim Kakashi." " Aloo, İtachi. Rahatsız ettim kusura bakma. Bugün takımın ödül alma töreni olacak. Bu yüzden aradım." Masamın üstündeki takvime baktım. Doğru ya, bugün ödül alacaktık. Önemli bir iş yaptığımız için takımımıza ödül vericeklerdi. " Tamam Kakashi, saat kaçta?" " Saat 19:30'da , iyi günler!" " İyi günler." Telefonu kapattım. Saat şuan 10:25' di. Lavaboya gidip elimi yüzümü yıkadım. Aşağı indiğimde herkes kahvaltı için masaya oturmuştu. " Günaydın." Sandalye çekip oturdum. " Günaydın oğlumm" annem yine sıcacık gülümsemesi ile yanağımdan öptü. " Bugün ödül alacağız, gelmek istermisiniz?" Babam ve Sasuke şaşırmıştı. " Ne ödülü nii-san?" " İş ile alakalı , bize verilen projeyi en iyi şekilde teslim ettik." Annem çok sevindi. Babamda tebrik edip ödül törenine gelebileceklerini söyledi. Sevinmiştim. Çünkü ailem yanımdaydı.
________________________________
" İtachii , nasıl gözüküyorum?" Kurenai bana bakıp kendi etrafında döndü. Törende sunuculuğu o yapacaktı. Yüzüne gülerek Konuştum. " Her zaman ki gibi gözüküyorsun Kurenai." Bana tek kaşını kaldırıp baktı. " Iı nasıl yani?.." yüzüme bakmaya devam etti. " İyi " dememle yüzü gülümsedi. " Tamam! Bugün iyi iş çıkaracağım!" Yüzüne gülümsemekle yetindim. O'da gülümseyip gitti. Şuan perdenin arkasındaydık. Yoklama alma işlemi yapılıyordu. Herkes burdaydı. " Bugün bir ilerleme kaydettik takım! Hep birlikte daha nicelerine! Dağılabilirsiniz!." Kakashi bu takımın başkanı olduğu için herkese motive veriyordu. Herkes dağılıp ailelerinin yanına gittiler. Bende ailemin yanına geldim. " Nii-sann, burası kalabalık ve çok büyük." Etrafa göz gezdirdim. Oturmak için yer yoktu. Sadece masalar, etrafında ayakta duruyordunuz. Sahne büyüktü. Giriş kısmı ise çok gösterişliydi. Bakınca gözün yoruluyordu. " Evet Sasuke, burası kalabalık ve büyük." Sasuke bana gülümsedi. " Güzel gözüküyorsun niii-saann." Bana gülümseyen yüze gülümsedim. Saat 19:10'du ve herkes onlara ayrılan masaların başına geçiyordu. Bir süre sonra annem ve babam geldi. Kurenai sahneye çıktı ve sunucu bölümüne geçti. " Evet , Bugün arkeoloji bölümünde olan başarıyı kutlamak için buradayız." Herkes alkışladı. " Bu takım onlara verilen görevi çok iyi bir şekilde bizlere sunduğu ve teslim ettiği için onları tebrik ediyoruz." Ve yine alkışlar. " Bu takımın başkanı olan Hatake Kakashi'yi buraya davet etmek istiyorum." Alkışlar ve Kakashi yürüyüp , merdivenlerden çıkarak Kurenai'nin yanına adımladı. Sarıldılar ve Kakashi mikrofonun başına geçti. " Evet, öncelikle buraya gelenlere teşekkür ediyorum, Bu takımın kaptanı olduğum için çok sevinçliyim ve şanslıyım. Daha çok şey başaracağımızı umut ediyorum." Alkışlar Kakashi içindi. Kakashi yana kaydı ve mikrofona Kurenai geçti. " Evet ödülü almak için takımı buraya davet ediyoruz." Alkışlar takım arkadaşlarım ve benim içindi. yürüyüp merdivenlerden çıktık. Kakashi'nin yanına dizildik. Herkes kısa kısa mikrofona bir şeyler söylüyordu. Sıra bana geldi. Mikrofonun başına geçtim. " Bu ödül için teşekkürler, takımla bundan daha iyi çalışacağız." Alkışlar sadece benim içindi. Gülümseyip yerime geçtim. Tüm takım ödülü havaya kaldırıp fotoğraf çekildik. Kurenai mikrofonun başına tekrar geçti. " Gelen herkese teşekkür ediyor ve arkeoloji törenini burada bitiriyoruz." Son alkışlar ve arkeoloji bölümünde olan herkes dağıldı. Ödül arkeoloji bölümünün müzesine götürülüyordu. Sahneye baktığımda diğer bölümler için ödül sunumu yapılıyordu. Arkadaşlarım el sallayıp gittiler. Bende ailemin yanına yürüyordum ki bir el ağzımı kapatıp beni karanlığa çekti. " Tahmin et bakalım ben kimim?" Gözlerim açılmıştı. Bu ses.. bu his... kalbime doğru olan bu ağrı niye birden bire başlamıştı. Aynı o günkü gibi. Elini ağzımdan çekti. Bende arkamı döndüm. Ağzımı kapatıp beni karanlığa çeken Shisui'di. " Hey!" Kollarımı birbirine geçirdim. O ise elini ensesine götürdü. " Sakin ol İtachi, korkutmak istemedim." Yandan yandan baktım ve göz devirdim. " Senin ne işin var burada?" " Ödül aldığınızı duydum. Bir uğrayım dedim." " Sen nerden biliyorsun bunu?" Gülümsedi. Bana öylece bakıyordu. Yüzüm ciddi ve sorgulayıcı bir ifade kapladı. Bir adım öne gittim. " Shisui, ödül alacağımızı ailemden başka kimseye söylemedim." Gülümseyip bana doğru bir adım attı. Ellerini ceplerine geçirdi ve yüzüme doğru eğildi. Şuan nefesini nefesimde hissedebiliyordum. " İstedim mi yapamayacağım şey yok, bunu söylemiştim." Bu kadar yakınlık beni telaşa sokmuştu. " Nii-san?" Arkamdan gelen sese döndüm. " Aa Shisui-san." Sasuke bize doğru geliyordu. " Niye karanlıktasınız?" Shisui gülümsedi " Aa! Sasuke-kun, nasılsın?" Shisui, Sasuke'nin yanına gidip omzundan tuttu. " İyiyim Shisui-san. Yüzüne ne oldu! Aman tanrım!" Shisui endişe ile gülümsedi. " Birşey yok Sasukee sakin ol, antrenmanda oldu." Yalan söylemişti. " Nasıl bir antrenman bu? korkunç!." Sasuke gözlerini devirdi ve bana baktı. " Nii-san, babamlar seni çağırıyor." Sasuke'nin dediğine kafamı salladım. İkisi önden gidiyordu. Shisui Sasuke'ye bir şeyler anlatıyordu. Ben ise arkalarından yürüyordum. Babam ve annemin yanına geldik. " İtachi, biz annen ile eve gidiyoruz. Siz ne yapacaksınız?" Shisui kolunu omzuma attı. " Çoçuklar benimle Fugaku abi, sen hiç merak etme." Babamın yüzü aniden değişmişti. Çok endişeli gözüküyordu. Benim için bile bu kadar korkmamıştır. " Shisui! Bu yüzünün hali ne!?." Shisui annem ve babama doğru bir adım attı. " Birşey yok, birşey yok." " Shisui..." Annem Shisui'nin suratını görünce ağzını eli ile kapamıştı. Shisui'ye doğru yürüdü ve başını kaldırıp, çevirip yüzüne baktı. " Nasıl oldu bunlar?" Shisui sadece hüzünle gülümsüyordu. " Birşey yok Mikato ablaa, antrenmanda oldu." dediğine babam kafasını salladı. " Pekala, biz gidiyoruz. Seninle bu konuyu sonra konuşacağız." Shisui başını sallamakla yetindi. Annem elini sevip gülümsedi. Yürürken el salladılar, bizde el salladık. " Shisui-saann, ne yapacağız!" Sasuke çok heyecanlı ve sevinçli gözüküyordu. Shisui gülerek konuştu. " Ne yapmak istersiniz?" " Dondurmaa yiyelimm!" Shisui güldü. " Olur Sasuke, o zaman dondurma yemeğe gidiyoruz. Ha, ne dersin İtachi?" Yüzü bana döndüydü. Yüzüne baktım. " Evet dondurma yiyebiliriz." Shisui daha da gülümseyip kolunu Sasuke'nin omzuna koydu. " Öyleyse hadi gidelim!" İkisi yanyana yürüyordu. Ben yine arkalarından yürüyordum. Düşünüyordum. Bu çoçuk nasıl herşeyden haberdar olabiliyordu? Ben düşünürken Shisui durup yüzünü bana çevirdi. " Huh? , İtachi. Yanımıza gelsene." Dediği gibi Sasuke'nin yanına adımladım. " Nii-san, bir şeyin mi var?" Sasuke'nin sorusu ile kendime geldim. " Hayır, hayır. Birşeyim yok iyiyim." " Evet abin iyi gerçekten iyi gözüküyor." Shisui yanıma gelip bu sefer kolunu benim omzuma attı. " Ee, ne diyordum?" Yürümeye başlaması ile bende yürümek zorunda kaldım. Dondurmacıya geldiğimizde sıra vardı. Azcık bekledik, sipariş sırası bize geldi. " Sasuke ne'li istersin?" Siparişleri Shisui vericekti. " Hmm, ben oreolu istiyorum! Birde vanilya!" " Tamam!" Sasuke dondurmasını aldı. " Sen ne'li istersin İtachi?" " Kavun'lu ve Limon'lu." Shisui kafasını salladı. O'nun dondurması ise limon ve şirinlerdi. Ne kadar hesabı ödemek için ısrar etsemde hesabı Shisui ödemişti. Eve doğru yürüyorduk. Sasuke birşeyler anlatıyordu. Shisui ise onu dinleyip çözüm yolları sunuyordu. Ben ise sadece dondurmamı yiyip düşünüyordum. Benim hakkımdaki her şeyi nasılda tak diye bilip, bulabiliyordu? " Görüşürüz Shisui-saan!" Sasuke'nin sesi ile düşüncelerimden ayrıldım. " Görüşürüz Sasukee" Shisui ile Sasuke birbirine el salladı. Sasuke sürgülü kapıyı açıp merdivenlerden yukarı çıkıyordu. " İtachi, yol boyunca ne düşündün?" Shisui'ye dönüp baktım. Yine elleri cebindeydi. " Bir arkadaşımı düşünüyordum. Bu aralar tuhaf gibi." Shisui dediğime kafasını salladı. " Arkadaşın için hayat belkide istediği gibi gitmiyordur." " Benimle bunu paylaşabilir, böylelikle çözüm yolu bulabiliriz." Shisui yüzüme bakmıyordu. " Belkide kendi sorunlarına seni bulaştırmak istemeyecek kadar düşünceli." Shisui... benden ne saklıyordun? " Ama bunu söyleyemeyecek kadar korkak." Shisui şaşırarak yüzüme baktı. " Huh..." Az önceki cıvıl cıvıl halinden eser yoktu. Yaraları iyileşmeye başlamış. Yüzü buz gibi soğuk, beni yok edecek kadar derindi bakışları... İkimizde neyi imâ edip konuştuğumuzu biliyorduk. Yere bakmaya devam etti. " Neyse, arkadaşın konusunda sana başarılar." Yüzüme bile bakmadan yürüdü. Arkasından baktım. Yürüyüp arkasına bakmadan el salladı. " Ve iyii geceler." Görmediği halde el salladım. " İyi geceler Shisui." Sesli bir nefes verdim ve eve doğru adımladım. Bugünün yorgunluğunu uyuyarak geçirmeyi umuyorum...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
