KIZIL ÇALIKUŞU(+18)

BATU ÖZEL BÖLÜM: HERŞEY VE HİÇBİR ŞEY

Selam..:)
Nasılsınız? Umarım çok iyisinizdir:)

Size yeni bölüm atmadım, özel bölüm attım. Kanalda oylama yaptım ve en çok oy alan özel bölüm, Toprak ve Su Özel bölüm; Batu Özel bölüm oldu... Bende önce Batu Özel bölüm atmak istedim. Çünkü Batu'nun neden bu kadar güler yüzlü ve eğlenceli biri olduğunu sizde bilin, okuyun istedim..:) Dün karne aldınız ya, bende Batu'nun karne gününü sizlerle paylaşmak istedim.
Bu özel bölüm, Batu'nun on ikinci yaşından geldi... Karne gününden...

Yeni bölümü bayramdan sonra atmaya çalışırım, ondan önce Su ve Toprak özel bölüm var çünkü☺️

Keyifli okumalar...😘

BOL BOL YORUM YAPIP, OY VERMEYİ BİR DE TAKİP ETMEYİ UNUTMAYIN ÇALIKUŞLARIM☺️

-ON İKİ YAŞINDAKİ BATU'DAN-

Takdir belgesi almıştım. Altıncı sınıfı bitirmiştim ve takdir almıştım. Eve gidiyordum şimdi. Tek başımaydım çünkü babam beni okuldan almazdı. Benim çıkış saatimde işte oluyormuş, öyle dedi. Ama bugün üç saat erken çıkmışım, yine mi işi vardı? Neyse... Belki bu sefer top oynamama izin verirdi. Takdir almıştım çünkü, ödül olsundu bu da bana. Topla oyun oynamama izin vermezdi. Daha doğrusu oyun oynamama da izin vermezdi. Küçük çocuklar oynarmış oyunla, ben küçük bir velet değilmişim.

Eve geldiğimde içimdeki bu koca heyecanla kapıyı çaldım. Saniyeler içinde kapı açıldığında kapıyı açanın bir kadın olduğunu gördüm. Yabancı bir kadın... Annemden farklı bir kadın... Üzerinde saten gecelik olan, sarışın bir kadın... Annem neredeydi? Neden bu kadın açıyordu evimizin kapısını? Annem açardı bana kapıyı. Bazen kapının önünde gelmemi beklerdi, bazen kapıyı büyük bir neşeyle açardı. Evden dışarı çıkamazdı o. Dışarı çıkmaktan korkuyordu. Bana hep "çok güzel olduğum için beni kaçıranlarından korkuyorum," derdi ama şaka yaptığını bilirdim. Evden çıkamazdı evet, ama hep o karşılardı beni. Şimdi neden bu kadın karşılıyordu ki beni?

"Annem nerede?" Dedim hâlâ karnemi tutarken. Kadın hiçte sevecen olmayan bir gülümseme ile baktı bana.

"Annen yukarıda tatlım. Babanın karşısında," Kaşlarımı çatıp elimdeki karneyi daha sıkı tuttum. Kadının gözleri karneme kaydığında elimden almak için eğildi ancak ben karnemi geri çekip, kenardan eve girdim. Hızla merdivenlerden yukarı çıkarken her basamakta içimdeki korku artıyordu. Neden korkuyordum ben? Bilmiyordum. Ama belki de merdivenlerden düşme korkusudur? Yada... Anneme bir şey olma korkusu?

Son basamağa geldiğim ve bastığım anda kalbim acıdı. Nedenini bilmiyordum ama kalbim acıdı. Son basamağı da çıktığımda, gözlerim karşımda annemle babamın kaldığı odanın kapısına kilitli kaldı. Odanın kapalı olan o beyaz, ahşap kapısına doğru bir adım attım. Bir adım daha. Teker teker adımlarımı saydım, belki sayarken korkumu unuturdum. Bir adım, iki adım, üç adım, dört adım, beş adım, altı adım, yedi adım, sekiz adım, dokuz adım, on adım, on bir adım ve on iki adım. Yaşım kadar adım atmıştım ve o beyaz, ahşap kapının önüne gelmiştim. Sol kulağımı kapıya dayadım ve içerideki sesleri dinlemek istedim. Hiç ses duyamadım. Elimi kapının soğuk koluna koydum ve kolu aşağı indirdim. Kapı açıldığında burnuma iğrenç, metalik bir koku geldi. Kan kokusuna benziyordu...

Kapıyı iyice araladım ve odaya tamamen girdim. Sonra etrafa baktım. Heryerde kırmızı lekeler vardı. Boya mıydı acaba? Ama boya böyle kokmazdı ki, biz annemle boya yaptığımızda boya bu kadar kötü kokmuyordu. O zaman duvarlardaki kan mıydı? Yatağa baktım. Bembeyaz çarşaflar kırmızıydı ve yatağın yanındaki ahşap sandalyede biri oturuyordu. Arkası dönük olduğundan yüzünü göremiyordum ama saçları annemin saçları gibiydi. Ya da değildi. Çünkü bu kadının saçlarına kan bulaşmıştı. Benim annem kirli saçlarla durmazdı.