Not Thin Enough

Rozdział IV

Po trochę ponad dwóch tygodniach ważę 45.8 kilo. Poszło szybciej, niż myślałam. Moim celem było idealne 45, jednak to wydaje mi się za dużo.
Chyba spróbuję dojść do 42, może 40... I wtedy przestanę się odchudzać.

Umówiłam się z Natalą o 18 pod naszym drzewem. Teraz większość naszego czasu spędzałyśmy właśnie tam, leżąc, mierząc się, użalając się nad sobą i dziękując sobie nawzajem, że jesteśmy, całe dla siebie.

Wyszłam o 17:40, aby móc wolnym spacerem dość do miejsca naszego spotkania. Nie jadłam dzisiaj jeszcze nic, a wczoraj jedynie jabłko i jednego pieroga, więc idąc moim normalnym tempem mogłabym zemdleć na środku ulicy, a tego zdecydowanie nie chciałam. Bolała mnie głowa i czułam skurcze żołądka, ale próbowałam zapomnieć o bólu. Wyciągnęłam telefon i szybko napisałam do Natalii, żeby wzięła dla mnie tabletki przeciwbólowe, bo jestem już w połowie drogi i nie dam rady wrócić. Byłam na miejscu o 17:55 i chwilę później przyszła Natalia dając mi tabletkę i butelkę wody.

- Wiesz co? Nie musisz nie jeść, żeby dojść do ideału.

Zaniemówiłam. Nie miałam zielonego pojęcia o czym ona gada. Natalia chyba zrozumiała moje spojrzenie, bo znowu otworzyła usta. Wtedy zauważyłam jej zęby. Były jakieś inne. Miały brzydki kolor i wydawały się dziwnie wybrakowane. Nagle zrozumiałam, co chce mi powiedzieć, ale to wydawało mi się niedorzeczne.

- No wiesz, ja mogę jeść tyle, ile w siebie zmieszczę, a potem...
- Nie kończ, Natalia. Rozumiem. Ale to obrzydliwe. Raz spróbowałam, kiedy babcia kazała mi zjeść cały obiad, ale nie udało mi się. I nie mam zamiaru robić tego ponownie.
- Też tak myślałam, Ania. Ale nie brakuje ci jedzenia? Tego słodkiego smaku czekolady, który kiedyś tak kochałaś?

Smak czekolady. Zapomniałam już, jak smakuje czekolada. Kiedyś uwielbiałam, jak ona rozpuszczała się w moich ustach, ale teraz na samą myśl o tym miałam odruch wymiotny. Zaburczało mi w brzuchu. Spojrzałam na Natalię. Wyciągała coś z torebki. Było to pół tabliczki czekolady. Oderwała jedną kostkę.
- A kiedy mam na coś ochotę, po prostu biorę to do ust, gryzę i wypluwam. Chcesz spróbować? - Natalia podała mi resztę czekolady w papierku. Ułamałam sobie kawałek i ostrożnie włożyłem go do ust. Nie smakowała mi. Była za słodka. Uśmiechnęłam się do Natalii i wstałam, odeszłam parę kroków, po czym wszystko wyplułam. Poprosiłam Natalię o wodę i wypiłam dwa duże łyki, aby pozbyć się smaku czekolady z ust.

- Jak ty możesz to jeść?
- Nie jem, wypluwam.
- Ohyda.

Natalia zwierzyła mi się ze smutkiem, że zaczęła mieć napady głodu, podczas których potrafiła zjeść nawet 5000 kalorii i od tego czasu zaczęła wymiotować. Robiła to tyle razy pod rząd, aż nie poczuła się pusta w środku, ale mimo to zaczęła chudnąć wolniej i teraz waży 47 kilo.

Ekran mojego telefonu podświetlił się. Dzwoniła babcia.

Odebrałam telefon, a na dźwięk słów wypowiedzianych przez nią zamarłam.

Nie pamiętam co było dalej.

Zemdlałam.