දකින දකින පාරට මට පෙන්නන්න බෑ කියපු කලු සුදු ඇදුමම අන්තිමට මට අදින්න වෙයි කියලා අම්මපා රැට බය වුන හීනෙකින්වත් දැකලා නෑ! ඒත් මට වඩා අර ඉස්පිරිතාලේ මගුල ගැලපෙන්නේ රංජිත්ට.
ඉතින්..
"තුන්සිරි!!!"
මට වඩා ලොකු කලිසමයි.. මට වඩා ලොකු ෂර්ට් එකයි.. හොඳ වෙලාවට බෙල්ට් එකක් තිබ්බේ නැත්තන් චන්ඩමාරුතයක් මැද වුනත් නටන තනකොල ගහක් වගේ තියෙන මගේ නම්බුවයි ආත්මගරුත්වයි ඉනෙන් පහලට කඩන් වැටෙනවා..
"එලියට වරෙන් යකෝ!!!"
හරියටම නුග ගහ මුල ගාව පොල්කටු අගුරු විසික් කරන්න ගෙනත් දාපු සවලත් එක අතින් ඇදගෙන කකුල් වලට සෙප්පුත් මුකුත් නැතුව මේ හැම විගඩමක්ම නටපු ගුහාවට දුවන ගමන් මං කෑගැහුවා..
හරි පුදුමයි.. ඒ වුනාට මගේ ඇගට සවල උස්ස ගන්න හරි මෙහෙම පණක් ආවේ කොහෙන්ද කියන්න හිතා ගන්න බෑ! ඒත් අජන වෙනුවෙන් ඕන දෙයක්!! ඒ වෙනුවෙන් හිත හයිය නම් ඕන දෙයක්!!
මගේ මනුස්සයා වෙනුවෙන් ඕන දෙයක්!!
"තුන්සිරි වරෙන් එලියට!!!"
මාරයා ඔලුව උඩ තියාගෙන කෑගහගෙන අර ගුහාව ඉස්සරහට ගියේ මට දැන් මේ සේරම තලලා පොඩි කරලා විනාස කරලා දාන්න තරම් කේන්තියි!! ඒ තරම් ආවේගයක් මට දැන් ඇවිත් තියෙන්නේ!! ඒත් යද්දිම වගේ මගේ සද්දෙට බය වුනු පාර ගෑණු දෙන්නෙක් එලියට දුවන් එනකොට උන් මාව දැකලා බය වුනෙ හරියට මහ දවල් මේ කැලේ මහසෝනා දැක්කා වගේ!
"මොකද ගෑණියේ බලන් ඉන්නේ යනවා!! යනවා මෙතනින් යනවා!!"
ඒ කියාගෙන මෙච්චර වෙලා ඇදන් ආපු සවල උස්සලා ගහන්න වගේ උන් දෙන්නගේ ඇගට පනින්න යනකොට හපෝ ඒ මංගල්ල දෙක බෙරිහන්දීගෙන මෙතනින් දුවලත් ඉවරයි!
"කවුද ඔය! කවුද ඔය කලබල කරන්නේ!"
ආහ්!! ඔය ඉන්නේ!! ඔය ඉන්නේ මට ඕන වුන එකා!!
"එලියට වරෙන් ගුරුන්නාන්සේ!! නැත්තන් මං! "
නැත්තන් මං කියන්න ඕනේ නෑ ඒ යකා එලියට ආවත් නාවත් මං සවලත් උස්සන් ගුහාව ඇතුලට පැන්නත් හරි ආහ්!!! මගේ වම් පැත්තේ උරහිසට හික් ගෑවිලා යන්නම රිදුම් දෙන්න ගත්තා!! ආයියා!!
