Tekindağ Apartmanı

Ruhun Fısıltıları

### 9. Bölüm: Ruhun Fısıltıları

Ümmühan, emekli hemşire olarak Didim'e taşındığından beri huzur bulamamıştı. Çocuklarıyla mal-mülk davası yüzünden bozuşmuş ve bu yüzden onlardan uzaklaşmıştı. Ancak, asıl darbe oğlu Ahmet'in elim bir trafik kazasında hayatını kaybetmesiyle gelmişti. Bu acı kaybın ardından kederle başa çıkmaya çalışırken akciğer kanserine yakalanmış ve hayatını kaybetmişti. Kederi onu bu dünyadan aldı, ama hayaleti Tekindağ Apartmanı'nda kaldı. Ümmühan'ın hayaleti, apartmanın duvarlarında sessizce dolanarak, sakinlerin zihinlerine fısıldayarak onlara kendi içsel çatışmalarını hatırlatıyordu.

Bir akşam, apartman sakinlerinden Elmas, mutfakta bulaşıkları yıkarken bir huzursuzluk hissetti. Sanki bir şey ya da biri onu izliyordu. Elmas, etrafına bakındı ama kimseyi göremedi. Ancak, Ümmühan'ın hayaleti, onun hemen arkasındaydı. Elmas'ın zihnindeki düşüncelerle oynamaya başladı.

Elmas, aniden kocasının ona homurdandığı sert sözleri hatırladı. "Sen hiçbir zaman iyi bir anne olamayacaksın," demişti Kalender. Bu sözler, Elmas'ın kalbinde derin bir yara açmıştı. Şimdi, Ümmühan'ın hayaleti bu yarayı daha da derinleştirdi. "Neden böyle hissediyorsun?" diye fısıldadı Ümmühan'ın sesi Elmas'ın zihninde.

Elmas, duyduğu bu sesi anlamlandırmaya çalışarak ellerini yıkamayı bıraktı. "Kim var orada?" diye seslendi ama cevap yoktu. Sadece Ümmühan'ın hayaleti, Elmas'ın zihninde yankılanan bir soru daha sordu: "Neden kendine inanmıyorsun?"

Elmas, bu soruların etkisiyle durdu ve derin bir nefes aldı. Kocasının sert sözleri, yıllar boyunca onu içten içe kemirmişti. Ümmühan'ın hayaletinin etkisi altında, Elmas kendi kendine mırıldandı, "Belki de gerçekten iyi bir anne değilim."

Ümmühan'ın hayaleti, Elmas'ı bu içsel sorgulamalarla baş başa bırakırken, apartmanın diğer sakinleri üzerinde de etkisini gösteriyordu. Bekir, her sabah havuzun motorunu açarken, Ümmühan'ın hayaletinin varlığını hissederdi. Bekir'in zenginliği ve kapıcılık kariyeri arasındaki çelişki, onu sürekli huzursuz ediyordu. Ümmühan'ın hayaleti, Bekir'in zihnine fısıldardı: "Neden gerçek yüzünü göstermiyorsun?"

Bekir, bu fısıltının etkisiyle irkildi. Kendine verdiği cevap ise içten içe onu rahatsız ediyordu. "Çünkü herkes benim zengin olduğumu bilirse, beni kapıcı olarak istemez," diye düşündü. Ancak Ümmühan'ın hayaleti, Bekir'in bu bahanesini sorgulamasını sağladı: "Gerçekten bu mu seni korkutan? Yoksa kendine mi güvenmiyorsun?"

Glyn ve Şeril, balkonda oturup geçmişi konuşuyorlardı. Ümmühan'ın hayaleti onların etrafında dolanıyor, sessizce dinliyordu. Glyn, gençlik günlerini hatırlıyordu. Şeril ise kocasının gençlik anılarını dinlerken ona eşlik ediyordu. Ümmühan'ın hayaleti, Glyn'in zihnine sordu: "Gençliğini neden bu kadar özlüyorsun?"

Glyn, bu sorunun etkisiyle iç çekti. "Çünkü o zamanlar her şey daha kolaydı," dedi kendi kendine. Şeril, kocasının bu sessiz itirafını anlamasa da, Ümmühan'ın hayaleti Glyn'in içsel çatışmalarını daha da derinleştirdi. "Gerçekten mi? Yoksa şimdi yaptığın seçimlerden mi pişmansın?" diye fısıldadı hayalet.

Ümmühan'ın hayaleti, apartmandaki her bir bireyin zihnine sızarak onları kendi içsel çatışmalarıyla yüzleştiriyordu. Her bir fısıltı, apartmanın sakinlerini kendi hayatlarının derinliklerine çekiyordu. Ümmühan, yaşarken yardım ettiği insanların zihinlerinde şimdi başka bir şekilde rehberlik ediyordu. Onların içsel sorgulamaları, her bir sakin için bir ayna gibiydi, ruhlarının derinliklerine inen bir yolculuktu.

Gecenin ilerleyen saatlerinde, Ümmühan sahile indi. Kendi yaptığı rakıyı içerek sahilde otururdu, bu onun eski bir alışkanlığıydı. Hayattayken defalarca intihar etmeyi denemiş ama başarılı olamamıştı. Çocuklarının ilgisini çekmek için yaptığı bu girişimler, şimdi ruhunu bir hayalet olarak sürdürmesine neden olmuştu.

Sabaha karşı, Ümmühan'ın hayaleti apartmanın koridorlarında dolaşmaya devam ederken, herkesin zihinlerinde yankılanan sorular, onları bir adım daha derin düşünmeye itiyordu. Apartmanın karanlık koridorlarında dolaşan bu sessiz hayalet, sakinlerin hayatlarına dokunmaya devam ediyordu. Ümmühan, yaşarken olduğu gibi, şimdi de onların içsel dünyalarında sessiz bir rehber olarak varlığını sürdürüyordu.