Peşimizde (Tamamlandı ☑️)

3. bölüm

Beyza bayağı inat ediyor Kaan'ı bırakmak istemiyordu.
Herkese garip gelen odur ki,Beyza ve Kaan arasında ne vardı?

Melis sohbete karışıp konuşmaya başladı.
"Beyza,Kaanla aranızda ne olduki sen bu kadar ona bağlısın?"

Beyza göz yaşları içinde konuşmaya başladı.
"Hoşlanıyordum ondan "

"Ne?"

"Evet seviyordum onu bilmek isterseniz onu kurtara biliriz lütfen yardımcı olun onu kurtaralım ".

"B-beyza bu imkansız olamaz"
Diye ekledi Ali.

"Ama neden "

Elif acil konuya girip konuşmaya başladı. Süreleri azdı ve onlar çok zaman kayb etmişlerdi.

"Beyza,bak güzel kankam, değerli m burada kalmazsın.Ne kadar acı olsada bazı şeylere alışmak gerekir.Buna sevdiğimizi kayb etmekte dahildir.
Hepimiz bir birimize bağlıyız ve bu yola birlikte baş koyduk.
Kaan sessiz bir şekilde öldü..
Onu kurtaramayiz.. o artık zombi.
Onu sadece panzehir bulduktan sonra kurtarma imkanımız var.
Beni anlaya biliyormusunuz?"

Beyza :
"Anlıyorum ama gitmek istemiyorum.son nefesine kadar yanında olmak istiyorum.."

Denizde cevap olarak:
"Beyzam, geç oldu bak gel eğer Kaan yaşasın istiyorsan bizimle gelmelisin. Kaan eğer şimdi uyanırsa ki zaten uyanacak zombi hali ile bize saldıra bilir ve bu saldırı onun hayatını kötü etkileye bilir.Gel hadi"

Efe Beyzanin kolundan tutup kaldırdı ve motive etmek gibi elini beline koyup üzgünlüğünü belli etti.

Bu yaşanmış kötü olayın neticesinde yol boyu kimse konuşmadı ta ki korkunç manzarayla karşılaşana kadar.

Kaan'nın anlatımıyla.

Takımla birlikte düz bir şekilde gidiyorduk.
Hala pek bir sorunumuz yoktu,zombi gibi..
Bu düşüncelerden kurtulmak için yol kenarındaki çiçekle dolu alana yaklaştım. Çiçekler çok güzeldi.
Bir kaç çiçek kopardım.

Aklımda bir şey vardı.
Bu çiçeği çocukluktan beri platonik olduğum Beyzanin çantasına bırakacaktım.
Evet,Beyzadan hoşlanıyorum.
Ama bizim takımda kimse bir birine kötü gözle bakmazdı.
Ondan itiraf bile edememiştim.
Çiçek kopardım elimde önce o çiçeği sevdim.
Aklımca iyi bişey yapıyordum.
Asla kötü niyetim olmadı sadece gençtik bir birimizden hoşlanmamız normal bişeydi.
Çiçeği koparıp elimin içine koydum.
Yürüdüğüm anda baya arkada kaldığımı ve ayakkabımin bağının açık olduğunu gördüm.
Ayakkabı bağını bağlarken Beyza dönüp gizli şekilde bana baktı.
Beyza aklınca bana bişey çaktırmadı ama bana gizli gizli baktığını görmüştüm.
Her 10 dakikadan bir bana aynı şekilde bakıyordu. :)

Ayakkabımı bağladım ve tam ayağa kalkıcaktım ki arkadan birşey sanki şahdamarımı kopardı.
O an fark ettimki boğazımdan sıcak kan geliyor ve başım dönüyor.
Istemsizce bağıramadım.

Gözlerim ağrıyor yutkunamiyordum.

Ve o sırada canımı yakan acı git gide artıyor, tüm vücudumu kaplıyordu.

Artık gözlerim açık kalamiyordu.
Onu sonsuzadek kapatmak istedim..

Anlık son kalan gücümle yüzümü devirdim ve zombi tarafından hayatıma son konulduğuna şahit oldum.

Ölmeden önce gördüğüm tek manzara bu tek ses ise Beyza'nın
Çığlıklarıydi.

Gözlerimi açmak ve onun göz yaşlarını silmek isterdim ama bana bir şey engel oluyordu.

Çiçek ayağımın altında kalmıştı...

Çok kötü hiss ediyordum.

Ama onlar gitmeliydiler çünkü 10-15 dakika sonra hiç iyi şeyler olmiycaki çünki ben bir zombi olucam ve diğerleri gibi bir caniden farksız olucaktim.

Onların acil gitmesi lazımdı.
Beyza gitmek istemiyordu.
Ama nihayetinde onunda alıp gitmeyi denediler ve oldu.

Artık vücudumda farklı enfeksiyonlar hiss ediyordum.
Sanki vücudum üzerinde deney yapıyordular.
5 dakika sonra ellerimin kafamın uyuştuğunu hiss ettim.
Sonra gözlerimi tamam kapattım ve sonra neler olduğunu bile bilmiyordum.
Ama işler hiç iyiye gitmiyordu...