Yıldızın Ateşi

Bütün Gerçekler

*Natsu'dan*

(N: Natsu)

Şuan kollarımda yatan kız, gerçekten hastaydı. Bunu fark edende bendim, ailesi değil, kendisi değil, bendim. Bugün 2. kez yaşanıyordu, benim gözümün önünde. Her defasında onu koruyan ben oluyordum, bu benim için korkunçtu çünkü bu kız korunmaya muhtaçtı, bunları düşünürken Lucy hala uyanmamıştı. Hiç düşünmeden Lucy'yi kucağıma aldım. Herkes bakışlarını bana çevirdiğinde çokdan dışarı çıkıp arabaya varmıştım

N: Hastaneye gitmeliyiz.

Hastaneye vardığımızda sedyeye bırakmak için hamle yaptığımda sıkıca elimi tutan Lucy'e baktım, korkuyordu. Korkmakda haklıydı. Elden ne gelirdi? Ne yapabilirdim? Hiçbir şey.

Ben bunları düşünürken Lucy'yi zor da olsa bırakabilmiştim, sabah olanları düşünüyordum. O sırada doktor gelip daha önce yaşanıp yaşanmadığını sordu.

(Je:Jude/N:Natsu)

Je: Daha önce hiç yaşanmadı, ilk defa bayıldı.

O an Bay Heartfilia'nın sözüne atlamak zorunda kaldım

N: Hayır, oldu. Bu sabah

Anlamaz gözlerle bana bakan Bay Heartfilia'ya dönerek

N: Lucy size anlatmamış, bu sabah Lucy gene bayıldı, uykusuzluktan olduğunu söyledi.

Bay Heartfilia sadece doktora dönerek başıyla onayladı, bir gariplik vardı normal değildi. Her zaman baba-kız ilişkisinin mükemmel olduğunu düşündüğümüz bir görüntü yoktu önümde, Bay Heartfilia hiç üzülmüş gibi durmuyordu, aksine pişmanlık hissediyormuş gibi duruyordu. Nasıl olabilirdi ki? Olaya bu kadar burnumu sokmam doğru muydu? Hiçbiri önemli değildi, Lucy hastaydı, ve birisine muhtaçdı.

Lucy'den
Gözlerim endişe ve yorgunluğun verdiği etkiyle yavaş yavaş açılıyordu, biraz etrafıma bakındıktan sonra natsunun orada oluğunu farkettim
Bunu farketmemle bir anda yatakta doğrulmuştum, ben natsuya natsuda bana şaşkın gözlerle bakarken aramızdaki o gerici sessizlik levy ve juvia nin gelmesiyle bozulmuştu

(L:Lucy/Ly:Levy/J:Juvia)

Ly:Lucy! Sen nerelerdeydin böyle? Bizi çok endişelendirdin..

J:Evet juvia da senin için fazlasıyla endişelendi

L:ah, üzgünüm kızlar sadece minik bir bayılmaydı, şimdi daha iyi hissediyorum endişelenmeyin

Hastalığımın ne olduğunu gerçekten bilmiyordum ama her neyse daha da kötüye gidiyordu

Ama ne kızlara ne de natsuya bunu söyleyemezdim.. onları endişelendirmek istemiyordum ama yinede bunu onlardan saklayamazdım

Ben yine düşünüp dalmışken bir anda hemşirenin odaya gelmesiyle hem ortamdaki sessizlik, hemde benim düşüncelerim uçup gitmişti

Gözüm, natsudan önce davranıp ayağa kalkan levy ve juvia ya takılmıştı. Ben onları izlerken göz kapaklarım yorgunluğun etkisiyle yavaş yavaş kapanmıştı

Uyandığımda evimdeydim, evet büyük ihtimal babam getirmişti ama odada bile yoktu, beni hiç mi umursamıyordu?

Aşağıdaki bağırışları duyunca, hemen yataktan dışarı çıkıp sesi duyduğum yere doğru hızlı adımlarla ilerlemeye başlamıştım.

Bağıran kişi juviaydı, levy yoktu ama kapıdaki korumalar onu girmesine izin vermiyordu.

Juvia beni göründe hemen oradan sıyrılarak yanıma gelip sarılmıştı. Bu içimi rahatlatırken babamın evde olmadığını farkettim, nereye gitmişti ki?? Üstelik ben evde hasta şekilde yatarken nasıl beni bırakıp gidebilmişti...?