"İyi insanlar kazanmasa bile,iyilik hep kazanır."-Ella,hayatı zaten kendisine zindan eden düşüncelerle yaşamak zorunda olan bir kız.Kendini anlamadığı bir zamanda felaketin kendisinin etrafında döndüğünün farkına varır.Hayat ona hiç iyi olmadı,o her...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Medya:Ella Altınbaş
Büyümeye başladığınız yer annenizin karnı,hiç büyüyemediğiniz yer ise annenizin kalbidir.
Babamın yokluğuna hep üzüldüm ben.Ben de isterdim hep gülümsemeyi,çocuk olmayı,babamla beraber evcilik oynamayı,yaşıtlarımın babaları nasıl da seviyor onları baba.Neden diye sordum hep kendime.Senin gibi bir babaya sahipimki?Hangi günahı işledim acaba o yaşımda.Kimin günahlarıydı benim yaşadıklarım ha baba?İnsan kızına karşı nasıl öyle davrana bilir,aklım almıyor.Sen bu kadarmısın ki?Bir insan kızına,canının bir parçasına bunu nasıl yapar. Nereden nasıl başlamalıyım,bilmiyorum.İnsanların ben konuştukdan sonra bana bakıp hep çok olgunsun demesini kaldırmak için neler yaşadım ben biliyormusunuz?Hiç kimseya söyleyemedim ben içimdeki yangınları neden?Çünki,insanlar vaktı ile yaranmış yaraları kanatmayı çok severler ya bilirsiniz.Kendileri zaten bir yara açmak için girmişlerdir hayatımıza,birde çıkarken hangi yaramı kanatırlar bilemiyorum.Her kes hep olgunsun derdi,komik tarafı kimse ne seni bu hale getirdi demedi.
Sabahları kalkmaktan nefret etdiğimi biliyormuydu bu insanlar acaba neden bu ev bu kadar sesli be.Allahım kriz geçirmek üzereyim."NİNE NE OLUYOR BU EVDE????"diye bağırdım sinirle.Ninem sesimi duyduğu an içerden koşarak yanıma geldi."Meleğim,halanlar ziyarete gelmişler beni annenin ölümünden sonra nasıl olduğumu merak etmişler"-dedi ağlamalı gözlerle bende ona bakıp-"Güzel kalplim,neden ağladın yine ha?Bak annem seni böyle görseydi çok üzülürdü.Yapma böyle ninecim"Kalbim bir an paramparça oldu.Tamam ben onu teselli ediyordumda,beni kim teselli edicekti,neden yokluğunla beni bu kadar mahv etdin anne.Ben büyümek için henüz çok çoçuk değilmiydim anne...Ben neden böyle zamansız bir ayrılıkla sınanıyorum anlayamıyorumki....Bu yaşıma kadar hep annemin prensesi olup şimdi hiç bir şeyi olmam...O benim kalbimin kraliçesi,şimdi anılarımıza bakıp sadece ağlaya biliyorum.Neden?Sadece neden?
Halamlarla otutup biraz muhabbet etdikden sonra kalkıp odama çekildim.Biraz not defterimi açıp üzüntümü oraya döktüm belki ruhumun yası biraz daha çabuk söner diye.Bu sefer biraz muziklerdende not etmek istedim ve geçen gün dinlediğim bir muzikle sayfanı bitirme kararı aldım.
"Anlamam nedenini,üzmüşler bebeğimi ah.."
Aradan bi kaç saat geçmiş saate baktım farkında değilmişim aslında.Annemin katili hakkında polislerle konuştum,bana DNA sonuçlarının buradaki katil sayılabilecek kimseyle uyuşmadığını fakat Lucası konuştura bilirlerse,katili bula bileceklerini söylediler.Çünki suç,Lucasın arabasıyla yapılmış.O zaman neden konuşturamıyorlar anlayamıyorumki.Bu adam aptal mı böyle giderse suçlu bu gerizekalı çıkıcak,tıkacaklar içeriye aptalı.Adam ne olucak of be nerede salak varsa bizi mi bulur?Açıkla işte,aman ne arkadaşlık gözüm doldu yahu.
