Üçüz Derken

25.Bölüm 🧚🏻‍♀️

Öncelikle merhaba canlarım....
Birkaç açıklama yapayım.
Öhm öhm
Bölümleri ben yazdıkça atıyorum. Diğer kurgumda olduğu için bir ona bir buna. Çok zaman koymamaya çalışıyorum. En fazla 4 5 gün  koymuşumdur. Elimden geldiğince hemen atmaya çalışıyorum ama bu aralar biraz yoğunum da

Akrabalarımız başka şehirden bir aylığına bize gelecek. Bu yüzden evde bir kargaşa bir kaos var... zaten bölümleri gece yazabiliyorum. (Annemden azar yememek için shsjsj)

Yorumlarınızın da çoğuna cevap vermeye çalışıyorum. Bazen gözden kaçanlar olabiliyor ya da bana bazen bildirim de gelmiyor. Bu yüzden üzgünüm. Bir şey sormak isterseniz panoma yazabilirsiniz;)

Diğer bir konu üzümlü kekim Cem 😀
Özellikle dün o kadar yorum aldım ki.
Bir taraf Yağız bir taraf Cem.
Önceki bölümlerde de söyledim eniştemiz belli :( üzgünüm :(

Ayrıca diğer kurguma da bakın ayol !! Yalnız kalmasın sjsjjsjs

Neyse uzun lafın kısası sizi seviyorum :)

Biraz da Cem'in ağzından okuyalım;)

Cem

Karşımdaki denizi izlerken düşüncelerim ile boğuşuyordum. Kendimi boşlukta gibi hissediyorum ve canım yanıyor.

Günlerden pazar ve saat üçe geliyor. Tek başıma sahilde oturmuş denizi izliyorum.

Hayatım eski haline dönmüşken o adam yine geldi. Çoğunluğumu katleden, annemi mahveden o adam yine geldi.

Babam...

Onu babam olarak görmüyorum. Baba kelimesini hak etmiyor. O hiçbir şeyi hak etmiyor.

Yanımda hareketlilik hissedince oraya döndüm. Kaan gelmişti.

Bir şey demeyip önüme döndüm. Birkaç dakika sessiz kaldıktan sonra konuşmaya başladı.

"Karadeniz'de gemilerin mi battı? Bu ne hal ?"

Derin bir nefes aldım. Ona dönüp "Kaan şu an konuşmak istemiyorum. Lütfen." dedim.

Kaan kaşlarını çatıp "Cem...ne oldu ? Bir derdin varsa anlat. Belki yardımım dokunur." dedi.

Burukça gülümsedim. "Keşke ama kimse yardım edemez."

Kaan omzumu sıktı. "En azından anlat ve rahatla. Korkutuyorsun. Seni böyle görmeye alışık değilim."

Ellerim ile yüzümü sıvazladım. Anlatsam rahatlar mıyım ? Denemekten zarar gelmez.

"Babam geri döndü. " o bana anlamsızca bakarken konuşmaya devam ettim.

"Annem ve babam 5 yıl önce boşanmıştı. Aslında annem ile severek evlenmişler. Ben doğana kadar da mutluymuşlar ama ben doğduktan sonra değişimiş. İçkiye, kumara  başlamış. Her gece sarhoş geliyormuş. " konuşmakta zorlanınca derin bir nefes aldım.

"Annem hep alttan almış. İçinde hep umut vardı. Düzelir diye...ama öyle olmadı. Aksine ben 11 yaşındayken annemi dövmeye başladı. Annem kaç defa polise gitti ama hep kurtuldu. Daha fazla dayanamayıp boşanma davası açtı. "

O gün gözlerimin önüne gelince gözlerim doldu.

"Babam çıldırdı ve annemi bıçaklamaya çalıştı. " kazağımın kolunu çekip yara izimi gösterdim.

"Ben engel oldum. Bir şekil boşandılar ve babam yurt dışına kaçmıştı. Annem bir yıl boyunca toparlanamadı. Ablam ile hep yanında durduk. Bizimle ilgileniyordu ama içinde bir burukluk vardı. Daha önce boşanmadığı için kendini suçladı.  Neyseki o günleri atlattı."