UYUMSUZ (bxb)

10

Kendimizi temizleyip kahvaltımızı yaptıktan sonra evden çıktık. Konağa gidip bir görünmemiz gerekiyordu yoksa daha fazla arayacaklardı. Azad arabanın anahtarını cebinden çıkardı havaya kaldırıp salladı. "Benimkiyle gidelim mi?"

"Fark etmez de benim arabayı kime aldıracağız sonra?"

"Efe'ye söyleriz o alır."

Kafamı onaylar şekilde sallayıp arabaya ilerledim. Ben gelmeden ön koltuğun kapısını açmıştı. Gülümseyip hafiften sakallı yanağını okşadım, ufak bir öpücük bıraktım. "Teşekkür ederiim." Kafasını sallayıp kapımı kapattı.

Yanıma oturduğunda "Direkt eve mi gideceğiz ya." Dedi mızmızlanarak. Kafamı salladım. "Evet, başka şansımız yok. Zaten bin kere aramışlar."

Eve varmamıza birkaç dakika kalmışken yanında duran sigara paketinden tek eliyle sigara çıkartmaya çalışıyordu. Paketi elinden alıp bir sigara çıkarttım. "Söylesen ben veririm. Ya kaza yapsak ölsek." 

Çıkarttığım sigarayı dudaklarının arasına koyup çakmağımla yaktım. Sırıtıp camını tamamen indirdi. "Ölmeyiz merak etme. Maksimum kötürüm kalırız."

Koluna tokatı yapıştırdım. "Salak salak konuşmasana çocuk."

Alıngan bir edayla "Ha yani sen benimle ölmeye razı değilsin. Ayıp ulan ayıp." Dedi.

"Yok aşkım razı değilim, sen öl ben gelirim arkandan, ben daha çok gencim. Çok konuşma da sür hadi, daha evdekilerle uğraşacağız."

Oflayıp sürmeye devam etti. Zaten birkaç dakika sonra da eve varmıştık. Kapıyı açıp dışarı çıktığımda erkeklerinin evin önündeki çardaklarda oturduğunu gördüm. Çay içiyorlardı şu sıcakta. Azad da arkamdan gelip "Selamınaleyküm." Dedi.

Hepsi mırıltılarla Azad'ın selamını aldıktan sonra biz de yanlarındaki yerimizi aldık. Ortam biz gelene kadar kaotik olsa da biz gelince herkes sus pus olmuştu. Büyük ihtimalle Havin'in kaçtığı duyulmuştu ve şu an benim bilmediğimi zannediyorlardı.

Ortanca amcam boğazını temizlemek için hafifçe öksürdü. "Gökhan, olanlardan haberin var mı oğlum."

"Ne oldu ki? Ben bir şey duymadım."

Hepsinin arasında kısa bir bakışma geçti. Amcam tekrardan lafa girdi. "Havin kaçmış diyorlar, nereye nasıl gitti bilmiyorlarmış. Sevdiği varmış diye duyduk, onunla birlikte kaçmıştır diyoruz. Sana bir şey dememiş miydi sevdiğim var gibisinden."

Yüzüme şok olmuş bir ifade takındım. "B-ben bilmiyordum amca. Hiç bahsetmemişti böyle bir şeyden."

Kim olduğunu bilmediğim bir adam -muhtemelen kuzenlerimden biri- konuşmaya başladı. "Zaten olsa da Gökhan'a mı söyleyecek ben sevgilimle kaçacağım diye."

Haklıydı tabi. Herkesten onaylar mırıltılar duyuldu. Kimsenin aklına gelmezdi benim yardım ettiğim, sonuç olarak Havin nişanlım sayılırdı.

Güzelce rolümü oynamaya devam ettim, gerektiğinde üzüldüm gerektiğinde sinirlendim. Kimsenin bir şey anladığı sanmıyordum.

Herkes dağıldığında bende odama çıktım, Havin'i aramam gerekiyordu. Ona yeni bir telefon ve hat almıştık kimse ulaşamasın diye. Yeni numarasını aradım. "Naptınız? Yerleşebildiniz mi Havin?"

"Yerleştik Gökhan. Zaten çok bir eşyamız yoktu biliyorsun. Sağolsun bizi getiren adam eve kadar bıraktı. Allah senden de razı olsun, sen olmasaydın ben bunu yapamazdım."

"Rica ederim Havin. İyisinizdir inşallah."

Arkadan Kenan'ın sesini duydum, telefonu istiyordu. Birkaç hışırtı sesinden sonra Kenan'ın sesini duydum. "Gökhan abi nasılsın? Fark etmişlerdir yokluğumuzu, ne yaptılar karıştı mı ortalık."

"Valla sizin evdeki durumları bilmiyorum. Bizimkiler pek bir üzgün, dul muamelesi yapıyorlar bana." Dedim gülerek. Kapım çalınmadan açıldığında içeri Azad girdi. "Kenan benim kapatmam lazım. Bir şey olursa ararsın koçum hadi görüşürüz." Kenan'la vedalaştıktan sonra aramayı kapattım.

Azad kollarını kaldırıp esnerken "Kenan kim amına koyayım ya." Dedi esnediği için boğuklaşmış sesiyle.

"Off bir küfür etmeden konuş ya. Havin'in sevgilisi işte. Kim olacak başka."

"Hee iyi öyleyse. Oğlum aşağıda neydin lan öyle oscarlık rol yaptın yemin ederim. Bir an ben bile şüphe ettim kendimden. Yoksa ben mi kaçırdım lan kızı dedim kendi kendime."

Küçük bir kahkaha atıp boynuna sarıldım. "Ee ne sandın sen beni. Daha ne yeteneklerim var bir bilsen." Hemen ellerini belime doladı. Yanağıma küçük küçük öpücükler konduruyordu. Aniden gelen acıyla yanağımı ısırdığını fark ettim. Sinirle dişlerimi omzuna geçirdim.

"Ahh Gökhan bırak omzumu. Vampir gibi dişlerin var, etimi deldi anasını satayım."

Kıkırdadım. Harbiden de köpek dişlerim aşırı sivriydi onunkilere bakılarak. "Sen beni ısırırken iyi ama."

"Ben kocanım ısırabilirim." Elimi tutup yatağıma sürükledi ikimizi de. Ben bağdaş kurup otururken o kendi yatağıymış gibi rahat rahat yatmaya başlamıştı bile.

"Azad çok saçma bir soru olacak ama, biz neyiz lan." 

Dediğimle kahkaha patlatması bir oldu. Çenesini elleri arasına alıp kafasını sağa doğru yatırdı. "Bilmem aşkım, sence neyiz biz?"

"Ya bir dalga geçme. Ben karar veremiyorum ki. Birincisi evlisin oğlum, sen o konuyu her ne kadar siklemesen de benim aklımdan çıkmıyor."

"Gökhan'ım biliyorsun bizim buralarda boşanmak zor iş. Nasıl olacak bende bilmiyorum. Tek bildiğim seni çok sevdiğim ve sensiz yaşayamayacağım."

"Haklısın da yani bende görmezden gelemiyorum bu durumu. Onu da geçtim dedem seni evden göndermeye çalışıyor. Züleyha ile giderseniz vallaha bu evi yıkarım başlarına."

"Ee tek gidersem de demeyecekler mi karın burda ne bok yemeye kalıyor diye."

"Derler tabi. Of bilmiyorum çok karışık işler. Dedem bir şekilde ikimizi ayrı tutmak için elinden geleni yapacak. Acaba iş için falan diyip, Züleyha'yı da burda bırakıp gitsen mi?"

"Mantıklı da, sen ne olacaksın?"

"Ben bir yolunu bulur bir süre sonra gelirim yanına. Hem bunlardan da kurtulmuş oluruz."

"Ya göndermezlerse amına koyayım. O zaman ben ne bok yiyeceğim ben."

"Saçmalama Azad zorla mı tutacaklar sanki beni burda. İstediğim zaman giderim burdan."

"Bakarız, hallederiz bir şekilde yavrum, takma kafaya."

Yatakta doğrulup yanaklarımı avuçları arasına aldı. Yüzümü kendine yaklaştırıp alnımdan öptü, kafamı göğsüne koyup sarıldı sıkıca.