Sevgilisinin onu aldattığını öğrenen Gökçe bir bara gider ve sarhoş olur. Sahneye atlayıp şarkı söylemeye başlar. Ama abisinin arkadaşı olan Burak onu izlerken olup bitenden haberi yoktur. Ve asıl hikâye şimdi başlıyodur.
~ Diğer insanları önemsemed...
Araba en son bizim evin önünde durdu. Abim uyanmış etrafa bakıyodu. Geldiğimizi görünce indi arabadan sarsak adımlarla. Bende inip abimin koluna girdim. Burak abi de arkamızdan geliyodu. Anahtar çantamın içindeydi. Ama abimi tutuyodum. "Burak abi anahtar çantamda da alır mısın acaba?" dedim. Bi şey demeden elini çantama attı. İnşallah içinden saçma bir şey çıkarmaz. Çantamda her şey vardı. Bıçağa kadar. Ama devir böyle olunca ne yapalım.
Burak abi eline aldığı anahtar ile kapıyı açtı. İçeri girince abimi bıraktım. "Ben duş alıcam sonra gelirim yanınıza." dedi. "Iıı bende pijamalarımı giyiyim böyle daraldım sen keyfine bak." dedim. Göz kırptı bana. Midemdeki kelebekler şu an hiç sırası değil durun. Gülümseyip odama gittim. Pijamamı giyip saçlarımı açıp taradım. Dudak nemlendiricimi de sürdüm. Ve hazırdım.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Pijamamızzz
Odadan çıkıp Burak abinin yanına geçtim. Abim hâlâ odasındaydı. Koltuğa oturdum. Burak abi bana bakıp yutkundu. Gözlerini kapatıp ağzının içinde bir şeyler mırıldandı. "Böyle giyinmen ne kadar doğru Gökçe?" dedi. Ne? "Anlamadım?" diye sorusuna soru ile cevap verdim. "Anlamayacak bir şey yok amacın ne? Unutma ben senin abinim." dedi. İyi de bu benim her zaman giydiğim pijamalardan biriydi. Bunu çok kez Burak abinin yanında zaten giymiştim. "Bunu senin yanında önceden de giymiştim zaten." dedim şaşkınlıkla. "Olabilir ama arabada dediğim şeyi duyduğunu anladım. Bazı şeyleri yanlış anlayabilirsin. Ama senin düşündüğün gibi bir şey yok ortada. Olamazda zaten. Aramızda abi-kardeş ilişkisi dışında başka bir şey olmaz haberin olsun. Sende kapılma. Çocukça düşünme." dedi. Hiç bir şey diyemedim. Dondum kaldım. Bana çocukça düşünme demişti. Çocuk. Ben onun gözünde çocuktum. Başka hiç bir şey değil. Gözümden bir damla yaş aktı. Hemen sildim. Gülümsemeye çalıştım. Acı bir gülümsemeydi bu. Hemen kalktım. Odama doğru ilerledim. Arkamdan sesleniyodu. "Gökçe dur lütfen seni kırmak değildi amacım." dedi. Ve bir sürü şey daha. Duymadım hiç birini. Odama geçip kilitledim kapıyı. Hüngür hüngür ağlamaya başladım. Beni ağlatan benden hoşlanmaması değil. Beni gözünde çocuk görmesiydi. Kırmıştı beni. En beklemediğim kişi yapmıştı bunu. Yine. Kapı tıklandı. Ses vermedim. "Gökçe'm." diye seslendi. Sesi çok pişman geliyodu. Sürün köpek.
"Bunları seni üzmek için söylemedim ama gerçekler böyle. Ağlama sende daha fazla. Gerek yok bunun için göz yaşı dökmeye." dedi ve adım sesleri duydum. Daha sonra abimin sesini. İkisi salonda sohbet ediyodu. Kendime gelmem lazımdı. En iyisi uyumaktı. Yatağa geçip üstümü örttüm. Bir bacağımı dışarı çıkarttım. Sürekli böyle yapardım. Gözlerimi kapayıp düşünmemeye çalıştım. Ve kendimi uykunun tatlı kollarına teslim ettim.
