කාලය ගෙවුණේ හීයක වේගයෙන්...... මගේ ජීවිතේ ඔහේ ගලාගෙන ගියා..... චූටි නංගි ලොකු වෙනකොට ආච්චිටයි සීයටයි බාර දුන්න අම්මා පරණ රෙද්දක් හිස වටේට ඔතාගෙන වේවැල් කූඩෙත් එල්ලගෙන මහ පාන්දරම දළු නෙලන්න යනවා..... උදේට අම්මා කලබලේට හදලා තියලා යන මොනවම හරි බඩට දාගත්ත මම මගේ ඥාති සහෝදරියෝ දෙන්නා එක්ක ඉස්කෝලේ යනවා.....
මේ තාක් කාලයටම නිර්මල කියන්නේ ඉස්කෝලේ කැපී පේන්න හිටපු චරිතයක් නෙවේ..... කොටින්ම කිව්වොත් මම ඉගෙන ගන්න මහ ලොකු දක්ෂ කමක්වත්..... තිබුණ ළමයෙක් නෙවේ..... අම්මාට තාත්තට මගේ පස්සෙන් පන්න පන්න උගන්නන්න තරම් දැනුම් තේරුමක් තිබුනෙත් නැති වුණත්..... කලින් දවසක සාන්ත බාප්පගේ කටින් පිට වුණු ඒ වචන මගේ මෝටිවේශන් එක වුණා...... ඒ වචන ඇහුණු දවසේ ඉඳන්ම මගේ කන් ඇතුලේ නින්නාද දුන්න බාප්පගේ කටහඬ මාව ඉගෙනගන්න ඕන කියන තැනට තල්ලු කලා..... මට මේ විදියට තව දුරටත් ඉන්න බෑ... මම මෙතනින් එහා ලෝකය දිනාගන්න ඕන කියන හැඟීම ප්‍රබලවම මට දැනෙන්න ගත්තා...... නිදි වරාගෙන රෑ එලි වෙනකම් පාඩම් කරන්න..... මුළු ඇඟම ගල් වෙන තරම් හීතලේ වතුර බේසමක කකුල් ඔබාගෙන පිටු පිරෙන්න ගණන් හදන්න..... මම පුරුදු වුණා..... ඉඳ හිට දවසක මහ රෑ එකට දෙකට තේ කෝප්පයක් හදාගන්න කුස්සියට යනකොට කාමරේ දොර රෙද්ද අස්සෙන් ඇහෙන අම්මාගේ විඩාබර කෙඳිරුම් සද්දේ මම තැනකට එන්නම ඕන කියන හැඟීම තවත් තියුණු කරන්න සමත් වුණා..... ඒ තරමටම වුණ මහන්සියේ ප්‍රතිපලය නිසාමදෝ.... නවය වසර වෙනකම්ම පන්තියේ දහ අට , විස්ස වගේ මට්ටමක හිටපු මට.... පන්තියේ පළවෙනි තුන් දෙනා අතරට එන්න පුලුවන් වුණා.....
2004 අවුරුද්දේ මම සාමාන්‍ය පෙළ විභාගයට මූණ දුන්නා..... ගණිතයට , සිංහලට ඇතුළු විශයන් නවයකට සම්මාන සාමාර්ථ එක්ක මම සාමාන්‍ය විදියට විභාගය සමත් වුණා..... මගේ ප්‍රතිඵල අහපු දවසේ අම්මගේ මූණෙ ඇඳුණු සැනසිලි දායක හිනාව මට අදටත් මතකයි..... ඊළඟට මම උසස් පෙළට වාණිජ විශය ධාරාව තෝරාගත්තා...... මේ වෙනකොට තාත්තාත් මමත් ආයෙමත් දුරස්ථ පුද්ගලයෝ දෙන්නෙක් වෙලා..... මම හිතන්නේ ලංකාවේ පවුල් පසුබිම ඇතුලේ ඒක හරිම සාමාන්‍ය දෙයක් වෙන්න ඇති...... කොල්ලෙක් අවුරුදු පහළොව දාසය වගේ වයසට එලැඹෙනකොට තමන්ගේ දෙමව්පියන්ගෙන් ටික ටික ඈත් වෙන්න පටන් ගන්නවා...... විශේෂයෙන් කොල්ලෝ.... මගේත් තාත්තාගෙත් කියන්න තරම් ලොකු බැඳීමක් නොතිබ්බත් යම් තරම්ක් හෝ හැදෙමින් තිබ්බ බැඳීමත් ටිකෙන් ටික දෙපසට වෙන බව මට තේරුණා..... නමුත්.... මටවත් තාත්තාටවත් ඒ සම්බන්ධයෙන් කරන්න කිසිම දෙයක් ඉතුරු වෙලා තිබුණේ නෑ......
YOU ARE READING
තිමිරයන් බිඳිමි
Non-Fictionමේ ලෝකේ 'ස්ට්‍රේට් පිරිමි ' කියලා ජාතියක් නෑ බං.... 'මං නම් කෙලින්' කියලා පරසක්වල ගහන ඔය කොයි පිරිමියාගෙත් අස්සේ 'ඇද වෙන' කෑල්ලක් තියෙනවාමයි.....
