තිමිරයන් බිඳිමි

03

'ලොකු පුතේ.....'

මාව දැක්ක ගමන් අම්මගේ කඳුළු ආයෙමත් අළුත් වුණා.... ***** හොස්පිට්ල් එකේ හදිසි ප්‍රතිකාර ඒකකේ ඉස්සරහා පුටුවක වාඩිවෙලා හිටපු අම්මා හිටියේ හොඳටම හෙම්බත් වෙලා.....

අම්මාගෙන් කෝල් එක ආව ගමන් මම කළේ ශෝට් ලීව් එකක් දාලා ගාමන්ට් එකෙන් එලියට ආව එක.... එහෙමම එළියට ඇවිත් බස් එකක එල්ලිලා හොස්පිට්ල් එකට ආවේ කොහොමද කියලවත් මතක නැති තරම් මගේ සිහිය දුර ගිහිල්ලා තිබ්බා.....

'අම්මේ..... මොකද වුණේ ??? කෝ දැන් චූටි....??'

මාව බදාගෙන අඬන අම්මව පුටුවෙන් වාඩි කරවලා වතුර ටිකක් බොන්න දෙන ගමන් මම එහෙම ඇහුවා..... මගේ ඇස් අග්ගිස්සේ කඳුළු පොකුරක්  එළියට පනින්න දඟලන හැටි මට දැනෙනවා..... ඒත් මේ වෙලාවේ මමත් වැටිලා හරියන්නේ නෑ කියලා මම දන්නවා.....

'මායි චූටියි බඩු ටිකක් ගෙනියන්න ටවුමට ආවේ ලොකු පුතේ..... අම්මේ ඔලුව රිදෙනවා කිය කිය හිටියේ.... මං හිතුවේ මේ අව් පූටකේ ඇවිදපු හින්දා වෙන්නැති කියලා...... 

චූටියට ඇඳුමක් ගන්නත් ඕනෙය කිව්ව හින්දා අපි දෙන්නා රෙදි කඩේකට යමින් ගමං උන්නේ..... එක පාට්ට-....'

කිය කියා හිටපු කතාවවත් ඉවර කරගන්න ඉඩක් නොදීම අම්මාගේ කඳුළු ආයෙම ඉස්සර උණා.....

'ශ්....ශ්.... අඬන්න එපා ඉතින් අම්මේ.... අපි බලමු.... චූටි ට මුකුත් වෙන්නේ නෑ.....  අඬන්නේ නැතුව ඉමුකෝ.... අපි මේ වෙලාවේ චූටිගේ හයියට ඉන්න එපැයි.....'

මගේ පපුවට තුරුළු වෙලා අඬන අම්මගේ ඔලුව අත ගාන ගමන් මම එහෙම කිව්වා..... ඒත් අම්මා ඔය ඔලුව තියන් ඉන්න මගේ පපුව අඬන තරම අම්මාට ඇහුණ නම් එහෙම.....

'ඊට පස්සේ මොකද උනේ??'

'කෙල්ල එක පාරට පාර මැද්දෙ ඇදගෙන වැටුණා ලොකු පුතේ..... දත කට පූට්ටු වෙලා ඇස් උඩ ගිහිල්ලා ගැහෙන්ඩ ගත්තා..... පාර මැද්දෙම බිම වැටිලා.... උඹේ පොඩි එකී.... සන්නිය හැදිලා වගේ ගැහෙන්ඩ ගත්තා බං.....'

අම්මට අඬන්න එපා කියලා තවත් කොහොමද කියන්නේ මං?? අම්මෙක්ට දරුවෝ කියන්නේ තමන්ගේ මුළු ලෝකෙම....