Alkol bağımlısı birisini kim ne diye kardeşi olarak görürdü ki? Kim onu evlat diye severdi?
Hayatta verdiğim mücadele hiç değişmemişti. Bir yere sığabilmeyi o kadar çok istiyordum ki... Aidiyetlik duygumu yitirdiğim zaman hayat benim için son bulmu...
Yıldızı parlatmayı ve yorum yapmayı unutmayın canlarımm (en altta sınırı belirttimm)🧚🏼♀️🫧
Keyifli okumalaaarrr 💕 ___________________
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Şu güzelliğe bakın ya 🥹 Mükemmel bir kadın, canım Biray 🫧✨💕
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Gözünün rengine ölürümmm. Ama favım Evren 😭 ____________________
Biray
Başım dönüyor, midem bulanıyor, gözlerim kayıyordu. Her şeye gülmek istiyordum. En acı verici anılarıma gülüp geçmek istiyordum.
Çok şey istiyordum, değil mi?
Oturma odasında durmuş, öylece etrafıma bakıyordum. Hayır, bir şey aramıyordum. Sahi, ben neden ortada duruyordum?
"Bu ne hal?!"
İrkildim. Vücudumu zar zor sağa çevirdiğimde babamı gördüm. Bana öfkeyle bakıyordu. Ya da bakmıyordu? Kafam allak bullaktı. Nasıl baktığını bile anlamıyordum.
Şu köşeye kussam ne olurdu ki?
Beni düşüncelerimden ayıran şey babamın kolumu tutup ona bakmamı sağlamasıydı. Mavi gözleri dehşetle açılırken tek yaptığım ayakta durmaya çalışmaktı.
Lanet gelsin böyle rastlantıya amına koyayım.
"Biray, içtin mi sen? Ha? Neredeydin sen bu saate kadar? Cevap ver!" Sınırının son demlerindeymiş gibi son cümlesinde yükselmişti.
Peki ben bu durumda ne yapıyorum?
Aptal aptal sırıtmaktan başka hiçbir sik yapmıyorum.
Babam kolumu bırakıp ellerini saçlarına daldırdı ve bir ileri bir geri yürümeye başladı. Kendi kendine bir şeyler söylüyordu fakat anladığım tek cümlesi "Delireceğim artık!" olmuştu.
