Alkol bağımlısı birisini kim ne diye kardeşi olarak görürdü ki? Kim onu evlat diye severdi?
Hayatta verdiğim mücadele hiç değişmemişti. Bir yere sığabilmeyi o kadar çok istiyordum ki... Aidiyetlik duygumu yitirdiğim zaman hayat benim için son bulmu...
Yıldızı parlatmayı ve yorum yapmayı unutmayın canlarımm 🧚🏼♀️🫧
Keyifli okumalaaarrr 💕 ___________________
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Efken'i de atıp kaçıyoruuummm 🌈 ________________
Biray
Babamın söylediği o sözün ardından iki gün geçmişti. Bu iki gün boyunca öz ailem aklıma gelmemişti.
Sorun ben de miydi?
Gerçekten onları merak etmiyor oluşumdan dolayı mıydı yoksa beynimin bir tür unutturma çabası mıydı? Aslında ikisi de benim için sorun teşkil etmiyordu. Hayatım zaten benim için yeterince zordu.
Her şeyi akışına bırakmak en iyisiydi fakat bu akış gözümü korkutuyordu. Yeni insanlar tanımak istemiyordum. Belki beni hoş karşılamayacaklardı? Belki kötü bir aileydiler? Böyle bir ihtimal varken neden onları tanımak için adım atıyordum ki? Bu çok aptalca olmaz mıydı?
Önümdeki test kitabına derin bir iç çekerek baktım. Bir de sınavım vardı. Çalışıyordum fakat yapamayacağım hissi bana o kadar korkunç geliyordu ki... Kazanamayacağım düşüncesi yüzünden çok çalışıyordum fakat beynimin kuytularındaki bir ses ne kadar çalışırsan çalış asla yapamayacaksın diyordu.
"Ben böyle hayatın ızdırabını sikeyim."
Dudaklarımı ıslatıp telefonumu elime aldım. Simay'dan gelen aramalarla kaşlarımı çattım. Ah, en yakın ve tek arkadaşımı asla merakta bırakmamam gerekiyordu.
Onu arayıp bekledim. Arama iki üç saniye sonra açıldı.
"Seni öldüreceğim, Biray! Saçını başını yolacağım! Aramalarıma neden cevap vermiyorsun?! Zaten iki gündür okula da gelmiyorsun. Meraktan öldüm haberin var-"
"Karışmışım," diye sözünü kestim. Söylenmelerine devam edeceğini biliyordum. Bu yüzden direkt söyledim.
"Ne karışması be?!"
Derin bir nefes aldım. "Sözümü kesmeyeceksin ama?"
"Tamam," diye mırıldandı anlamayarak. Başımı salladım.
"Bak şimdi..."
•
Test Sonucu Öğrenildikten Sonra Tuncer Ailesi;
Zaten paramparça olmuş bir aile, daha ne kadar o kırıkların altında kalabilirdi? Onlar sadece kırıkların altında kalmamış, o keskin camları kalplerinde hissetmişlerdi. Yuvalarından bir evlat, bir kardeş, bir abla göçüp gitmişti fakat ruhu etrafa matem havası saçmaya devam ediyordu.
Bugün öğrenilen yıkıcı haberle, matem havasının bırak dinmesini, daha da hırçınlaştığını herkes görüyordu. Küçük sohbetler edilen bu yuva, artık derin bir sessizliğe gömülmüştü.
