Sırrımı Tutabilir Misin? (Delena FanFiction)

STM -7-

"Elena"

"Efendim." dedim Damon'a.

Kafamı hala Damon'un omzundan kaldırmamıştım ve beni sevdiğini söyledikten sonra etki altına alıp unutturmaya çalıştıklarını da Klaus'un zarfın içine koyduğu kolye sayesinde unutmamıştım. Tabi bunun için Klaus'a bir teşekkür borçluydum.

"Stefan'ın insanlık duygularını neden kapattığını bilmiyorum. Tek bildiğim onun insanlık duygularını açması için yardıma ihtiyacı olduğu." dediğinde başımı çok geçmeden kaldırdım omzundan.

Evet. Konu dönüp dolaşıp yine Stefan'a ve kapattığı insanlık duygularına gelmişti.

"Elimden geldiği kadar yardımcı olmaya çalışıyorum." diye karşılık verdim Damon'a.

"Gerçekten yardımcı olduğunu mu düşünüyorsun?" dediğinde sinirlenip
"Stefan'ı kandırdığını, beni Stefan'ın yanındayken Katherine gibi davranmam için etki altına aldığını göz önünde bulundurursak, evet Stefan'a senden çok yardımcı oluyorum." dedim.

Oturduğum banktan kalkıp eve doğru yürümeye başladım.

Ukala vampir ile deşici
vampirin evine!

Ev demişken Bonnie'yi ve Bonnie ile beraber yaşadığım evi çok özlemiştim. Sadece evi değil okulu, okuldaki arkadaşlarımı, Caroline'in okulda düzenlediği partileri ve yaptığı sinir bozucu davranışlara rağmen kendisini bile özlemiştim. Aslında insanlar sevmediği kişileri özlemezdi ama neyse. Sonuç olarak aynı sıralarda oturmuşluğumuz vardı.

"Elena çok hızlı yürüdüğünün farkında mısın?"

"İnsan sinirlenince ve yanında ukala bir vampir olunca yaptıklarını da fark edemiyor."

***

"Stefan..." dedi Damon. "Beslenmeye gitmiş, evde tekiz."

Ofladım. Damon'ın eve gelmeden söyledikleri hala aklımdan gitmezken nasıl yüzüne bakacaktım ki. Hele başımı omzuna koyup uzun zamandan sonra huzur ve mutluluk duygularını hissetmeme ne denmeliydi? Neler olduğunu bilmiyordum. Bildiğim tek şey bu duygulardan kendimi arındırmam gerektiğiydi.

"Damon." dedim "Uyumak istiyorum."

"Misafir odasının yanındaki odayı senin için hazırlattırdım." dediğinde gülümsedim. "Gece korkarsan yanıma gelebilirsin." Bir cevap vermek yerine merdivenlere doğru yöneldim.

"Misafir odasının hemen karşısındaki odada benim odam. Aklında bulunsun güzelim."

Tüm vücudum sinirden kasılırken söylediklerini umursamadan benim için hazırlatılan odaya çıktım.

***

"Lütfen." dedim bir yandan Stefan'a bir yandan Damon'a bakarken. "Hem siz vampirler partileri seversiniz."

Sabah telefonuma gelen bildirim sesiyle uyanmıştım. Daha doğrusu Damon tarafından uyandırılmıştım. Telefonum hemen baş ucumda olmasına rağmen gelen bildirimleri duymamıştım. Damon kaldığım odanın çaprazından duyup beni sabahın köründe uyandırmıştı. Ama ben erkenden uyandırıldığıma sövmek yerine Caroline'in okulda düzenlediği partiye gidemiyor olmama sövüyordum şu an.

"Daha ne kadar lütfen dedirteceksin Damon?" dediğimde her zaman olduğu gibi yine ukala bir şekilde sırıtıp soruma cevap verme tenezzülünde bulunmadı.

"Stefan." dedim ikna edercesine çıkardığım ses tınısıyla. "Senle beraber gidelim mi?"

"Damonla gidersiniz." deyip koltuğun üstünde duran ceketini alıp dışarıya çıktığında kimse tarafından umursanmadığımı hissettim. Herkesin bir şekilde işine yarıyordum. Fakat durum bana gelirse çoğu kişi fazlalıktan başka birşey değildi şu boktan yaşantımda.