Sırrımı Tutabilir Misin? (Delena FanFiction)

STM -8-

1 hafta önce

Bonnie'nin ağzından;

Elenaya bir işimin olduğunu söyleyip büyükannemin yanına geldim. Neden geldiğimi sizinde merak ettiğinizi biliyorum. Fakat ben bile neden burada olduğuma dair bir şey bilmiyorum. Tek bildiğim şu son zamanlarda hissettiğim korkunç duygularla baş edemediğim ve büyükannemin yardımına ihtiyacım olduğu.

"Büyükanne" diye bağırdım kapıyı sertçe çalıp açmasını beklerken.

Kapı bir süre sonra kendiliğinden aralandığında hissettiğim tüm korkunç duyguların beni bir anlığına bile olsun terk etmediğini ve terk etmeyeceğini bir kere daha anlamıştım.

"Büyükanne neredesin?" diye bağırdım çıkan tüm sesimle. Psişik güçlerim büyükannemin artık kalbinin atmadığını iddia etse bile iç sesim bu evin içinde hala canlı olup uyuyakaldığını söylüyordu.

Büyükannemin şirin ve ufak evinin karanlık koridorlarında yürürken, yürüdüğüm yerlerin gittikçe kayganlaşıp yürümemi zorlaştırdığını fark ettim. Koridorun sonuna geldiğimde ise tüm kayganlığın her yeri kaplayan kan izleri yüzünden olduğunu burnuma işleyen demir kokusundan da anlamış daha da korkmaya başlamıştım.

Büyükannemin bir cevap vermeyeceğini bildiğim halde tekrardan bağırdım. "Büyükanne" diye. Burnuma işleyen kan kokusu her adım attığımda daha da keskinleşirken iç sesim bile büyükannemin öldüğünü kabullenmişti birden.

Keskinleşen kan kokusunun olduğu yere ilerledim korkak adımlarla. Büyükannemin kanlar içinde kalmış cesedini hissedebiliyorken tüm beyazlığıyla yanında duran zarfı elime aldım ve yazılanları okumaya başladım.

Sevgili Bonnie;

Öncelikle içindeki korkudan haberdarım. Ve şu an bu mektubu okuduktan sonra göstereceğin tepkileride az çok tahmin edebiliyorum. Ama ondan önce seni ve Mystic Falls'ta yaşayan herkesi ilgilendiren bazı gerçekleri söyleyip bu veda mektubunu sonlandırmam gerekiyor.

Bonnie... Hayatım... Mystic Falls... Doğup büyüdüğün ve diğer normal insanlar gibi normal bir hayat sürdürdüğün bu yer artık sandığın kadar normal olmaktan çıktı. Doğaüstü yaratıkların aramızda bir yerlerde dolaştığını bildiğimden beri aslında hepimiz normal olmaktan çıktık.Tıpkı şu an doğaüstü yaratıklar tarafından cezalandırılıp ölüme mahkum edilmem gibi.

Bu veda mektubumu sonlandırmadan önce sadece kaybetmeyi göze alarak güçlenebileceğini, sonunda kaybetmek olsa bile bu doğaüstü yaratıklarla sonuna kadar savaşman gerektiğini psişik güçlerin dışında daha bir çok ortaya çıkaramadığın gücünün olduğunu unutmamanı istiyorum.

Ve son olarak içindeki korkunun seni bir saniye olsa bile yalnız bırakmayacağını biliyorum. Bu korkunun seni tüketip yok edeceğinden ama hiçbir zaman seni savaşamayacak kadar güçsüz kılmayacağını da bilmeni istiyorum.

Not: Yatağın hemen altında, kutunun içinde tozlanmış bir kitap. Onu al ve oku. Kafanda oluşan soru işaretlerine bir açıklık getirecektir.

Lütfen üzülme Bonnie...

Seni seviyorum.