Loosen Us (Loose Trilogy #3)

Chapter 10

"I like you."

Ngunit agad nanlaki ang mata ko nang tumunog ang selpon niya, senyales na tapos na ang sampung minutong pag-idlip niya. Kasunod no'n ang pagdilat ng mga mata niya. Lumunok ako at umiwas ng tingin.

Malamig naman ang kuwarto, ngunit dama kong namamasa na ang palad at noo ko. Gosh, why I'm always been indecisive?

Unti-unti niyang inalis ang ulo niya sa balikat ko. Mabilis akong tumayo, at kinuha ang bag ko. Nagbabalak na iwanan na siya. I can't even take a look of him! Narinig kaya niya?

I hope not.

"Uuwi na ako. Nasa labas na si Manang Esther." I faked a smile. There's a confusion written on his face. I didn't wait for his response, and just left him behind.

Katulad ng ulap na makulimlim, tila mas pinapakita nito ang kamalasan ko para sa araw na 'to, hanggang sa mga sumunod na araw. I just indirectly confessed to him! Pero indirect nga ba 'yon? Paano kung hindi niya naman talaga narinig ang sinabi ko?

Bakit ba kasi sinasabi ko ang nilalaman ng isipan ko? I should be more careful next time. Paniguradong kapag nalaman nina Xeandria ang katangahan ko, papagalitan nila ako!

That's why I kept my mouth shut. Hindi ko naman maiiwasan si Aiah, dahil bukod na nasa iisang campus lang kami, nasa iisang room lang din kami.

I sigh as I rest my head on my table. Ilang days na lang at exam na namin. Ta's ngayon, wala akong madigest na lessons. May long test pa kaming paparating, para magsilbing review for the upcoming exam. Then since part ng cream section, they all put pressure on us to ace the exam.

Tambak ang binder, libro, papel at ballpen sa study table ko. It's already twilight, but here I am still wide awake. I took my phone. I need some professional help. Sigurado akong gising pa 'yon. Hindi naman yata uso sa kaniya ang salitang pahinga.

Isaiah Reagan Adaler.

Even the night is dark, it seemed like the heaven opened its gate on me and give me light! Hindi ako nagkakamali na may green light sa tabi ng profile ni Aiah. Hindi ako nag-atubiling magtype ng message sa kaniya.

Yara:
Still awake?

So silly for an opening reply. Ayaw ni Aiah sa paligoy-ligoy. I bit my nails while waiting for his reply, my message got delivered. It means he's still online this time. Knowing him, sanay siyang dilat hanggang suminag ang araw.

Aiah:
hindi

Naningkit ang mata ko sa reply niya.

Aiah:
why? problem?

Pakiramdam ko, busy siya ngayon. Paisa-isa lang kasi ang reply niya. However knowing him, madaldal pa rin talaga siya sa chat ng sunod-sunod ang messages niya.

Aiah:
Activities ba? Sabi ko naman kasi sa 'yo. Huwag mo sasanayin sarili mo magcram.

I can imagine his face and hear his tone because of his message. Napasimangot tuloy ako. Pero sa loob ko, natutuwang pinagsasabihan niya ako.

Yara:
sorry:( but can you help me? I'll owe you something.

Naghintay ako ng isang minuto sa typing na reply niya.

Aiah:
hays

Aiah:
pasalamat ka mabait ako. I'll help you tomorrow, for now on. Sleep ka na, hindi ka sanay magpuyat, kaya hindi gumagana utak mo ngayon. Turuan kita bukas ng umaga. See you sa room.

Yara:
Thank you, bestie!

And that's what I did. Kulang na lang ako ang magbukas ng buong campus sa sobrang aga ko. Madilim pa nga ang paligid, gawa ng alas cinco pa lamang ng umaga. I hopped, and hummed while conquering our room.