"Beloof me dat je gaat en me een brief stuurt als je in Nederland aankomt schoonheid."
"Hoe moet ik nu gaan zonder jou als jij de motor van mijn hart aandrijft, als het ritme van jou ademhaling het ritme van mijn hart is?! Ik zal misschien niet sterven maar ik zal stoppen met leven zonder jou!"
De soldaten waren boven in de woonkamer aan het wachten tot we klaar waren met afscheid nemen.
Ik zag hoe hij zijn hoofd van me wegdraaide om mijn woorden te negeren.
"Hoe moet ik je verlaten als jou glimlach me kracht geeft om te leven."
Uit onmacht trapte hij woedend tegen een houten balk die op de grond lag.
"Denk je dat ik je wilt laten gaan?!
Liefst zou ik je in een kastje veilig opsluiten zodat niemand je pijn kan doen. Maar dat gaat niet we moeten doen wat van ons verwacht wordt."
Hij pakte mijn hoofd tussen zijn handen en voor het eerst in deze twee helse weken rolden er ook tranen over zijn wangen.
